เช้าวันจันทร์ที่เราต้องแหกขี้ตาตื่นไปเรียนแต่เช้า แต่ผมก็ดันตื่นก่อนรถมารับ 10 นาทีเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงตั้งแต่เด็กจนโต จนตอนนี้ผมกะเวลาได้เป๊ะๆ ลงมาปึ๊บ รถมาปั๊บ
ผมรีบจ้วงอาหารเช้าให้ทันตามเวลา แล้วรถ โรงเรียนก็มาพอดี ผมรีบวิ่งออกมาขึ้นรถและก็ดันวิ่งแซง ผู้หญิงคนนึงผมยาวประบ่าที่วัยรุ่นราวคราวเดียวกับผม ช่วยไม่ได้นะฮะ คนหล่อต้องได้ขึ้นก่อนเธอมองค้อนผม ตอนที่ผมกำลังขึ้นรถไป แล้วหันไปทำหน้ากวนๆใส่
ผมรีบวิ่งไปนั่งเบาะหลังที่ประจำของผมกับ แก๊งเพื่อนและสาวๆที่มาตามรุมร้อมผม ผมก็รำคาญนะ แต่มันจะทำยังไงได้ละครับ ไม่น่าเกิดมาหล่อเลยวะเรา เฮ้อ...
แล้วเพื่อนบ้านของผมก็ขึ้นมา แล้วก็มีที่ว่างอยู่ เป็นเบาะนั่งคู่ ที่แปลกคือว่า เธอจะชอบไปนั่งคนเดียว เพื่อนสนิทก็มี แต่ก็ไล่ให้ไปนั่งกับเพื่อนอีกคน หยิ่งสาดด สู้คนที่หล่อและใจกว้างดั่งมหาสมุทรอย่างผมไม่ได้สักนิด บ้านผมกับเธอ อยู่ใกล้กัน พ่อแม่เราก็สนิทกันพอสมควรนะ แต่ผมไม่เอาด้วยอะ ขออยู่ห่างๆดีกว่า...
หลังจากกลับมาจากโรงเรียน ผมโยนกระเป๋าลงพื้นและนอนหาอะไรดูในทีวี รอแม่ผมทำอาหารเย็น ระหว่างที่เรากำลังทานข้าวเย็นกัน พ่อกับแม่ก็บอกเรื่องนัดหมายของวันพรุ่งนี้ ' พรุ่งนี้ พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านตั้งแต่ตอนเย็นนะ.. ' พ่อพูด แล้วผมก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ หึ สนุกแล้วสิ แต่แล้วพ่อก็เห็นผมยิ้มออกมาฮะ ' ไม่ต้องยิ้มหรอก แกไม่ได้ไปปาร์ตี้ไหนแน่ ' พ่อพูดพร้อมมองหน้าผมด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงแผนการของพวกท่าน อะไรกันนนน ?! 'พรุ่งนี้พ่อแม่ของมาร์โกก็ไปด้วย แต่ก็นะ ลูกสาวเขาอยู่บ้านคนเดียวคงเหงา พ่อเลยเสนอให้แกดูแลเขาระหว่างที่พวกพ่อๆไม่อยู่ จะได้สนิทสนมกันหน่อย มีอะไรที่ รร.จะได้ให้เขาช่วย เขาเรียนเก่งด้วย จะได้สอนแก '
YOU ARE READING
The Neighbor(hood)
Fanfiction(ดูจากชื่อเรื่องน่าจะเดาได้อย่างเเน่นอนนนะคะว่าใครเป็นเพราะเอกของเรา อิ_อิ) เพื่อนบ้านของผม ' มาร์โก' เราเเทบจะไม่สนิทกันเเม้เเต่นิด ถึงตอนเด็กเราจะเคยคุยกันเเค่นิดเดียว เเต่ไม่รู้ว่าผมไปเปิดกระโปรงเธอรึเปล่านะ ทำให้โตมาเราเเทบไม่ได้คุยกัน...
