ผมเดินเข้ามาในบ้าน แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเองก่อนที่พ่อแม่ผมจะมาเห็นผมในสภาพเปียกๆแบบนี้ พอผมอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็หันไปมองที่ห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องตัวเอง ที่อยู่อีกบ้านนึง...ห้องมาร์โก ผมเห็นเธอ อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วกำลังนั่งเช็ดผมที่ยังเปียกหมาดๆของเธออยู่ที่ปลายเตียง แถมหน้าตาของเธอก็แดงไปหมด ผมอยากรู้ว่าบีบอกอะไร กับเธอ ผมแค่อยากอธิบาย ผมจะรอโอกาส ผมรีบหันหน้ากลับมา เพราะคิดว่าตอนนี้มาร์โกเธอคงไม่อยากเห็นหน้าผม...
เช้าวันต่อมา ผมเดินออกมาจากบ้าน ตื่นในเวลาที่ผมเคยชิน ตอนที่ได้ไปรอรถบัสมารับกับมาร์โก... วันนี้เธอก็ยังยืนรอรถอยู่เหมือนเดิม ผมเลยค่อยๆเดินเข้าไป ตอนนี้มันเหมือนวันแรกที่ผมเข้าไปนั่งกับเธอ เธอใส่หูฟัง เสียงเพลงมันดังจนผมสามารถได้ยินออกมาได้ เลย ผมเดินไปยืนข้างๆเธอ แต่ก็เว้นเอาไว้ เพราะกลัวว่าเธอจะเดินหนีผมไปอีกเหมือนเมื่อคืน..
'มาร์โก ฉันไม่รู้หรอกนะว่าบีบอกอะไรกับเธอ แต่ฉันอยากจะบอกว่ามันไม่จริงซักอย่าง ฉันสาบานได้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ยัยนั่นประสงค์ร้ายกับฉัน ฉัน..ฉันอยากขอโทษเธอนะมาร์โก ฉันยังอยากเป็นเพื่อนเธอเหมือนเดิม อยากให้เธอกลับมาคุยกับฉัน ฉันอยากให้เธอกลับมามองหน้าฉัน อยากนั่งรถไปกับเธอ อยากกินข้าวกับเธอ เหมือนทุกครั้ง ฉันอยากให้เธอเชื่อใจฉันนะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจมัน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เธอได้ยินรึเปล่า แต่ว่ามันก็เป็นแค่ทางเดียวที่ฉันจะได้ยืนข้างเธอ โดยที่เธอไม่หนีฉันนะ...ฉัน....' ก่อนที่ผมจะพูดประโยคนั้นจบ รถบัสก็ดันมาจอดพอดี ตอนที่ผมพูดอยู่มันน่าเสียใจตรงที่เสียงเพลงที่ดังอยู่แล้วเหมือนเธอค่อยๆเพิ่มมันให้ดังขึ้นอีก พยายามที่จะไม่สนใจผม มาร์โกรีบเดินขึ้นรถไป ผมขึ้นตามมาร์โกไปหง่อยๆ แล้วเธอก็นั่งลงตรงที่นั่งประจำ แต่ว่าเธอเอากระเป๋าเป้ของเธอวางทับอีกที่ที่ว่างเอาไว้...แล้วก็หันหน้าออกไป
YOU ARE READING
The Neighbor(hood)
Fanfiction(ดูจากชื่อเรื่องน่าจะเดาได้อย่างเเน่นอนนนะคะว่าใครเป็นเพราะเอกของเรา อิ_อิ) เพื่อนบ้านของผม ' มาร์โก' เราเเทบจะไม่สนิทกันเเม้เเต่นิด ถึงตอนเด็กเราจะเคยคุยกันเเค่นิดเดียว เเต่ไม่รู้ว่าผมไปเปิดกระโปรงเธอรึเปล่านะ ทำให้โตมาเราเเทบไม่ได้คุยกัน...
