Yıldızın Düştüğü Yer

8.bölüm

Gözlerim kırmızılaşmıştı.Beni sinirlendiren Rooney ise buna ilk defa şait oluyordu.Bu yüzden korkup kaçmıştı.Dediğim gibi,tam bir aptal! Merak etmiyordum. Ne başkasının düşündüklerini ne de gözlerimin ne dediğini. Sır vermeyi sevmem ama bence buna ihtiyacınız olacak.Şuana kadar nasıl geldiğimi anlatacak kelimeler varsa,kimsenin ne dediğini takmamamdı.Rooney'nin dedikleri kafamda dönüp dolaşırken sakinleşemiyordum.Neden bu kadar beni sıkıştırdığına dair bir fikrim yoktu.
Hızla arkasında içeri girdim.
Yemekhanenin orta masalarından birine oturmuştu ve yanında birkaç aeon onu sakinleştirmeye çalışıyordu.Neden bu kadar etkilendiğini anlamış değilim.Birden Rooney'nin başında toplanan kalabalıkta ki gözler bana döndü.Gözlerimi kaçırarak duvara baktım ve o alaycı gülüşü zihnimi delip geçen küçük sinir bozucu kıza baktım.Rashida duvara dayanmıştı.
Bana bakarken alaycı gülümsemesi genişledi.Zihnim Rooney'nin dediklerinden tam arınmamışken,
onun gülüşü midemi bulandırıyordu.
Hızımı bozmadan merdivenlere doğru ilerlemeye başladım.
Rashida'nın yanından geçerken susmasını istiyordum eğer konuşursa
rahat durmayacaktım.Rashida'nın
yanından geçerken istediğim olmuştu
konuşmamıştı.Biraz olsun rahatlamıştım.Odamın kapısını açtım ve kendimi rahat yatağıma bıraktım.Tavanı izlerken açık olan tabletimden tiz tonlarda bir ses yükseldi.Tabledimi Eduardo açık bırakmıştı.Birkaç haftadır kullanmamıştım.Mesajlar birikmiş olmalı.Rahatımı bozmamak için aldırmadım fakat aynı ses 5 sn sonra tekrar ötünce meraklanıp armut koltuğun üzerindeki tabletime uzandım.Tabledi açar açmaz seslerin ardı ardına duyulması bir oldu.Şifremi girmek için dokunmaya çalıştığımda ekran dondu.Tabledi yatağımın bir tarafına koyup tekrar yerime uzandım.Gözlerimi kapatalı sadece 2 dk olmuştu ki sesler tekrar kulağıma dolmaya başladı.Tabledin üst tarafından gelen mesajlara baktım.1000'den fazla mesaja bakarken gözüm Dakop ismine takıldı.Ben kaçtığımdan beri bana sürekli mesaj atıyordu ama hiçbirine bakmamıştım.Gittiğim zamanlarda bunu daha fazla yapıyordu.Son bir yıldır falan tahminime göre ondan hiç mesaj almamıştım.Gelen kutumun çoğunu Dakop'un mesajları doldurmuştu.Biraz aşagılara indim.
Dakop'un haricinde birkaç site ve arkadaşlarımdan mesaj gelmişti.Hızla mesajların başına geldim.Dakop'a aldırmayıp tabledimi kapatıp,armut pufun üstüne koydum.Tekrar yerime yattım.Dakop'un duracağını biliyordum.O yüzden mesajlarına bakmamıştım.Beni merak ediyordu ama orası kesin midir bilmem.Şöyle birşey de var ki bir anda mesaj atmasına şaşırmıştım.Birkaç dakika içerisinde bildirim sesleri yeniden gelmeye başladı.Bu sefer sesler kesilmedi.Kafamı yastağa gömüp bir iç çektikten sonra tekrar tabletimi aldım.Dakop'un 'Acil'başlıklı
başlıklı mesajına tıkladım,

"Auro,
Mesajlara bakmayacağını biliyorum.Bu yüzden bu kadar mesaj atarak seni rahatsız ediyorum.Lütfen Geçen hafta salı gününde ki mesajıma bak.Lütfen..."

Mesajdan çıktım ve altlara doğru ineren Dakop yazılarını geride bırakıyordum.İkinci sayfaya geçip Dakop'un bahsettiği mesajı aradım.Biraz daha aşağılara inince aradığım şeyi buldum.başlıksız mesaja tıkladım,

"Auro,
Bu mesajı yazıp yazmamak konusunda kararsızdım, okuyup okumayacağından da pek emin değilim çünkü önce ki mesajlarımı okumadığını düşünüyorum.
Okusaydın mutlaka cevap verirdin ya da vermezdin.Her neyse konuya giriyorum.Sen gittiğinden beri çoğu işim boka sarıyor.Neden bilmem ama sanki burada sen birşeylere bağlıymışsın da,sen gidince o bağlar kopmuş gibi.Herşey bir anda bozuldu.Ne yapacağımı bilmez haldeyim.Bunu söylemeyi beklemezdim ama...sana ihtiyacım var Auro.Geri dönmeyeceğini biliyorum.Lütfen buraya uğra seninle burada anlatamayacağım şeyler var.Lütfen buraya gel ve konuşalım.Sana ihtiyacım var..."

Dakop'un bana ihtiyac duyacağını biliyordum ama sanki ondan başka şeyler vardı.Onunla konuşur muyum bilmem.O akademiden nefret ediyorum.Kimse beni oraya dönmeme ikna edemez.Ben buraya aidim.Dakop'a cevap yazmadan tabledimi kapattım.Ayağı kalktım ve odadan dışarı çıktım.