Hopeloos Verloren

1.

Notitie: Dit verhaal is niet waargebeurd, en kan soms grof taalgebruik bevatten, maar ik zal mijn best doen om niet veel te gebruiken © (btw, dit stukje schreef ik erg lang geleden dus het is niet zo goed, vanaf hoofdstuk 2/3 wordt het beter :D)

~Anderhalf jaar geleden~

Ik weet het eindelijk. Mijn vader word bedreigt. We hebben al veel driegbriefjes gekregen, maar die heb ik nooit gezien of kunnen lezen. Toen ik naar beneden liep om mijn schooltas te pakken, hoorde ik flarden van een gesprek tussen mijn ouders. Ze hadden het over de briefjes.
Ik zal het even uitleggen. Wij zijn rijk. En dan bedoel ik echt rijk. We hebben een keer de loterij gewonnen. We wonen in een groot huis en ik krijg alles wat mijn hartje begeert (en voordat je het denkt: Nee ik ben niet verwaand).
Maar dus, terug naar de briefjes. Ze besproken een briefje dat een waarschijnlijk een dag geleden in de brievenbus werd gegooid. Er stond op dat mijn ouders 1 miljoen moesten betalen aan die mensen, en dat ze er anders zelf voor zouden zorgen dat het betaalt werd. Ze besproken dat ze dit niet tolereerden. En dat ze niet gingen betalen. Maar of ik me ongerust moet voelen, weet ik niet zeker. Mijn gedachten blijven hangen bij de zin: "anders zorgen we er wel voor dat er betaald word."

~Vandaag de dag~

Pov. Emma

Het is 8 uur 's ochtends. GAAAP! Het is zo tijd om naar school te gaan. Snel poets ik mijn tanden en die ik mijn make-up. Ik schrik als mijn moeder de deur ruig opendoet, waardoor ik uitschiet met de eyeliner. Ik kijk mijn moeder veelbetekenend aan en vloek zachtjes. 'Sorry!' zegt ze snel, 'Ik kwam alleen maar om te zeggen dat Hannah buiten op je staat te wachten'.

5 minuten later sta ik beneden, bepakt en al. Mijn moeder vraagt of ze me nog moet komen ophalen, maar ik zeg nee.

Maar wat ik niet wist is dat dit geen normale schooldag word, en dat ik ja had moeten zeggen.