Hopeloos Verloren

2.

Pov. Hannah
Ik fiets naast Emma naar school. Ik ken haar al heel lang. Ze is net als een zusje voor me. We ontmoetten elkaar 2 jaar geleden, in de brugklas. Het klikte gelijk en sindsdien zijn we altijd samen gebleven. Het is zo bijzonder, want ik dacht dat al het geluk uit me was gevloeid sinds.. Nee. Daar denk ik nu niet aan. Ik kom altijd bij haar thuis en ik voel me daar veilig.

'Hann' zei Emma, 'We moeten hier toch links?'
'Hmm' Ik gris mijn telefoon en open google maps, 'Dat kan, maar er is een snellere weg als we links over de brug gaan, door het straatje en dan op de rotonde naar rechts,' We hebben nog een lange reis voor de boeg. Ik gooi mijn telefoon in mijn krat, ik maak me weinig zorgen om hem, hij is al miljoenen keren in de wc gevallen en hij doet het nog. 'De lucht word donker, vind je ook niet?' zeg ik, 'Ik denk dat het gaat regenen, hoelang hebben we nog tot school begint?'. Emma zucht geïrriteerd en zegt : 'Het uur is uitgevallen, we hoeven nog niet naar school..' De eerste regendruppels vallen naar beneden en ik bedenk me opeens iets. 'Op het plein zit toch een café, waarom gaan we daar niet heen?'

Zo gezegd, zo gedaan. We zijn naar het Cafétje gefietst en nu zitten we binnen aan een kop chocolade melk en taart, terwijl het buiten regent en stormt. Ik zie mensen langslopen die moeite hebben met hun paraplu vasthouden.

'Hann, mag ik je wat vragen?' zegt Emma. 'Waarom mag ik nooit naar jou huis komen? Ik ben er nog nooit geweest'. Ik had gehoopt dat we het hier nooit over zouden hebben. Ik voel mijn keel droog worden terwijl ik net en slokje chocomelk heb gedronken. 'Ik ehm..' Ik stamel. 'Je kan het me toch vertellen?' zegt Emma en ze kijkt me aan met grote ogen. Als ze die grote ogen opzet dan weet ik dat ze wil dat ik iets vertel. En daar kan ik niet tegen. Irritante grote ogen.. 'Ehm.. Daar praat ik liever niet over' zeg ik scherp, iets te scherp als je het mij vraagt. 'Kom op Hannah, ik heb je alles verteld, je kan het mij toch wel vertellen?' zegt Emma. 'Of vertrouw je me niet?'. 'Natuurlijk vertrouw ik je! Waarom zou ik anders je vriendin zijn!' zeg ik als weerwoord. Een dodelijke stilte volgt. 'Waarom vertel je het me dan niet' fluistert Emma zachtjes, terwijl ze naar haar voeten staart. Ik heb bijna medeleven, bijna. Maar ik voel me niet lekker om het te vertellen. Ik wil haar vertrouwen, maar het is moeilijk. 'Als je een echte vriendin bent, vertel het dan gewoon. Je hebt het al 2 jaar voor me verzwegen. Ik word er gek van. Ik heb me steeds voorgesteld wat er was. Ik heb je zelfs gevolgd naar huis, om te weten te komen wat er was. Ik.. Ik.. Ik..' ze stottert. 'Wacht, ben je voor mijn huis geweest?' opeens voel ik me een alerte kat. 'Wat heb je gezien? Of gehoord?' zeg ik schichtig. 'Niks' zegt Emma, en ze neemt haperend een slokje van haar chocomelk. Ik geloof haar niet. 'Oh echt?' zeg ik. 'Helemaal niks. Maar als jij me nou zo vertellen wat er was, dan kan ik misschien helpen.' 'Je kan dit niet verhelpen!' zeg ik verhit. 'Als ik niet fysiek kan helpen dan help ik emotioneel of andersom' zegt Emma. 'Ik kan het je niet vertellen' zeg ik zo zacht als maar kan. 'Ik kan het niet'. Ik zie Emma voor mijn ogen in stukjes breken. Ik weet wat ze denkt. Dat ze me niet kan vertrouwen. Dat ik geen echte vriendin ben. Dat ik haar niks waard vind. Dat ik háár niet vertrouw. 'Luister Emma' begin ik mijn troostrede. 'Het is moeilijk om het er nu over te hebben. Er speelt iets in mijn leven, maar dat is privé. Ik vertrouw je, écht waar. Ik ben je vriendin, en dat zal ik ook blijven,'. Emma veegt met haar handpalm over haar gezicht. 'Ik ga even naar buiten' zegt ze. En dat is het laatste wat ik van haar zie.