Hopeloos Verloren

6.

Pov. Emma

Het touw laat me bloeden en de tape maakt mijn lippen kapot. Maar dat kan me even niks schelen. Ik wil huilen, gillen en lachen omdat ik mijn vader weer zie. Een traan verlaat mijn oog. Ik voel een steek van heimwee. Ik mis mijn huis, mijn familie, mijn kamer en mijn hond Skippy. Ik heb hem als pup gekregen toen ik 12 was. Hij is een schat en voelt het als ik verdrietig ben. Hij loopt naar me toe en hij legt zijn hoofd op mijn schoot. Ik mis ze zo.

Maar toen kwam ik terug naar de realiteit. Er is vast een reden waarom ze mijn vader bellen, en die zal vast te maken hebben met mij. Mijn vader kijkt geschrokken als hij mij ziet. 'Wat hebben jullie schoften met haar gedaan?!' zegt hij, 'Vertel waar je bent en ik kom jullie persoonlijk een oplawaaier geven!'. 'Ho, ho, ho' zegt Jake en hij aait over mijn kin, 'Wees toch niet zo overhaast. Je wilt vast niet dat er iets met je lieve dochter gebeurt'. Mijn vader verstart. 'Zo wil ik het graag horen' zegt Jake. 'Wat wil je van me?' zegt mijn vader zacht. 'Je weet best wat we willen' werpt Jake terug. 'Geef ons 5 miljoen euro en je krijgt je dochter terug'. Hij mag voor mij niet zo veel geld wegleggen. Het is het niet waard! Ik schuif heen en weer op de stoel en probeer 'Doe het niet' te roepen. Fynn legt zijn handen op mijn schouders en duwt zodat ik stil zit. 'Blijf van haar af!' roept mijn vader, 'Je komt hier niet mee weg!'. 'Tuurlijk wel' zegt Jake voldaan, 'IK kom er altijd mee weg'. Jake grinnikt. 'Maar luister is, je hebt twee opties,' zegt Jake glimlachend, 'De eerste is dat je ons de volle 5 miljoen betaalt, of je ziet je dochter nooit meer terug'. Bij de laatste paar woorden pakt hij zijn pistool en zet de loop op mijn slaap. Ik ril van het metaal. Ik tril. Ik begin te huilen. Eerst rustig en toen stroomden de tranen over mijn gezicht. Mijn vader kijkt gekweld naar me. Skippy komt op mijn vaders schoot zitten. Hij kijkt naar me en doet zijn hoofd schuin. 'Skippy, niet nu..' zegt mijn vader en hij duwt hem van de bank af. 'Luister, is er geen andere optie dan betalen? Als jullie haar en haar vriendin vrijlaten dan zal ik de politie niet bellen'. 'Dat is geen optie!' roept Fynn. 'Hij heeft gelijk' zegt Jake, 'Het is betalen of niets'. Mijn vader staart naar zijn voeten. De moed zakt me in de schoenen. Mijn vader geeft op. Ik zie het als hij weer op kijkt. Fynn merkt het en grijnst van oor tot oor. Jake kijkt als een overwinnaar. 'Ik zal even met mijn vrouw overleggen' zegt mijn vader en hij klikt het gesprek weg. Het Skype gesprek valt weg en de homepagina is te zien. 'Dank je Emma, dat heb je fantastisch gedaan!' zegt Jake blij. Ik kijk hem boos aan. 'Maak haar los, Fynn' mompelt Jake en hij maakt een handgebaar. Fynn begint bij mijn benen. Daarna zijn mijn handen aan de beurt en met een felle ruk trekt hij het duct tape van mijn mond af. 'Au-hauw!' gil ik hard. 'Mondje dicht, ik ben bezig' zegt Jake. Fynn tilt me over zijn schouder en hij begint terug naar de cel te lopen.

Pov. Hannah

Ik sta rustig op. Ik ben net een half uur blijven liggen waar Fynn me had neergegooid. Ik voel mijn wang. Het prikt en het bonst. IK bekijk mijn vinger en er zit redelijk veel bloed op. Ik loop naar het wc-tje en was de wond met wat water. Aangezien hier geen medicijnen lijken te zijn lijkt het wassen me de beste optie. Ik loop het kamertje uit en ga tegen de muur zitten. Rustig bekijk ik de verdere schade. Ik heb kapotte lippen. Rugpijn van de klap. Een wond op mijn wang die prikt en bonst. En als laatste nog rode striemen van de touwen op mijn polsen en benen. Ik wrijf erover. het doet al een stuk minder pijn.

Emma word even later ook naar binnen gegooid. Ze ziet er een stuk beter uit als mij. Haar polsen bloeden een beetje en haar lippen zijn gebroken. 'Gaat het?!' roept ze bezorgd terwijl ze snel opstaat en naar me toe spurt. 'Ja hoor,' zeg ik, 'Het gaat oké,'. Emma kijkt me met een frons aan. 'Zeker?' vraagt ze voorzichtig. 'Ja tuurlijk,'. Het is even stil. 'Hebben ze jouw ouders ook gebeld?' vraagt Emma. Ik word rood en krijg het benauwd. 'Ja..' mompel ik. 'En? Gaan jouw ouders betalen?'. IK krijg het steeds heter en heter. 'Wat is er?' hoor ik Emma zeggen, 'Je ziet zo rood!'.
'Mijn ouders gaan niet betalen om me vrij te krijgen..' zeg ik en ik zucht.

Gelijk heb ik er spijt van dat ik dit heb gezegd.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor het lezen van dit deel :)
Zou je misschien op "Vote" kunnen drukken?
Ik vind het echt superleuk om te schrijven en als je op het sterretje druk dan voel ik me geïnspireerd!
Dankjewel xoxo
Maaiikke

Ps, bedankt aan de mensen die op de vorige delen hebben gestemd!