Hopeloos Verloren

5.

Pov. Emma

Ik word wakker met rugpijn. Ik heb de hele nacht in een of andere rare positie gelegen. Rustig kom ik overeind. Hannah slaapt nog. Ik loop naar het wc-kamertje en spoel mijn gezicht af met koud water. Ik zorg dat mijn haar netjes zit en kijk in de spiegel. Ik zie mezelf niet meer in de spiegel. Na 1 dag in dit kamertje heb ik al haar vol klitten, gehavende en vuile kleren en een grote bult op mijn hoofd. Fantastisch. Opeens overvalt heimwee me. Ik mis mijn huis, mijn ouders.. Ze zijn vast erg ongerust. Zal ik ze ooit nog terug zien? zegt een bang en zacht stemmetje in mijn hoofd. 'Nee, niet zo denken..' fluister ik. Ik ga weer terug naar het kamertje en zie dat Hannah wakker is. 'Hey' zegt ze slaperig. Ze rekt zich uit en gaat rechtop zitten. Haar haar zwiert naar achter. 'Wil je wat eten?'. 'Graag' zeg ik. Ik pak het dienblad van Hannah aan. Een simpel broodje met pindakaas en een glas melk. Hannah pakt haar blad en we beginnen zwijgend met eten. Ik heb het al snel op. Ik leun tegen de muur als Jake binnenstormt. Hij heeft iets achter zijn rug, maar ik weet niet wat.

'Hannah, kom mee,' zegt hij haastig. Hannah kijkt hem boos aan. 'Waarom?' zegt ze, 'Je bent mijn baas niet,'. 'Oh dat ben ik wel' zegt Jake. 'Pff, echt niet' zegt Hannah brutaal. 'Nu is het genoeg!' zegt Jake. Hij haalt zijn hand achter zijn rug vandaan. Het is een pistool en hij richt het op Hannah. 'Nu kom je wel mee, is het niet?' zegt hij met een gemene grijs. Ik voel me ijskoud. Hannah schrikt duidelijk van het pistool en staat langzaam op. Ik kan haar angst voelen. 'Ja..' fluistert Hannah zacht. 'Ik kom mee,'. Ze sloffen de kamer uit en laten mij verschrikt achter.

Ongeveer een half uur later wordt Hannah de kamer weer in geduwd door Fynn. Ze landt met een harde klap op de grond. Ze kijkt verdrietig en ze heeft rode ogen. Bij haar handen en voeten zijn rode striemen te zien. Haar mond is rood. Ze heeft een wond bij haar wang. 'OMG Hannah wat hebben ze met je gedaan?' roep ik verbaast. 'D-dat mag ik niet ..' zegt Hannah zachtjes. Fynn onderbreekt haar: 'Emma, nu kom jij met mij mee, en snel een beetje,'. Zijn pistool wordt nu op mij gericht. Ik loop naar de deur en Fynn komt naast me staan. Hij drukt het pistool tegen mijn slaap. Het metaal is koud. Ik loop stug door.

Fynn brengt me naar de huiskamer. Het is een grote ronde ruimte. Aan een zijkant staat een tv en een bankstel. In het midden van de kamer staat een tafel met een computer, waar Jake snel dingen op aan het typen is. Tegenover de tafel staat een stoel. Aan de andere zijkant staat een stereo. Fynn drukt me op de stoel. 'Stilzitten!' beveelt hij. Hij legt het pistool uit mijn zicht. Even overweeg ik om weg te rennen maar Jake heeft een pistool naast zich liggen, dus dat valt snel af. En ik heb het lef niet om me te verzetten, dus ik werk mee. Hij vouwt mijn handen achter de stoel en bindt ze aan de stoel vast. Daarna zijn mijn benen aan de beurt. Hij bindt mijn benen ook aan de stoel vast. Het touw schuurt over mijn handen en benen en ik voel dat mijn polsen bloeden. 'Dit gaat even pijn doen,' zegt Fynn terwijl hij een stuk duct tape op mijn mond plakt. Ik probeer iets te zeggen maar het werkt niet. Ik gil maar het enige wat uit mijn mond komt is gemurmel. Fynn negeert me en zegt: 'Jake, is alles klaar?'. 'Ja, ik moet het gesprek opstarten..' zegt hij mompelend. Hij draait de computer naar mij toe. Fynn en Jake komen naast me staan. Op het scherm staat Skype. Jake drukt op een contactpersoon en belt het nummer. Er word vrijwel meteen opgenomen. Ik schrik van de persoon die opneemt. Het is niemand minder dan...

Mijn vader.