Bu sabah içimde bir sıkıntı ile uyanmiştim daha doğrusu annem babam ve ikizim üçlemesinin tartışma sesiyle uyanmiştim. Benim bilmediğim şu lisanla kavga ediyorlardı bu duruma ne kadar sinir olsamda ufak aklımın almıycağını farz ederek mutfağa yöneldim ben ilerledikçe seslere yükseliyordu. Bu tartışma beni iyice ürkütmeye başladı ses tonları değişiyor bilmesem başka birileri var sanabilirdim. Mutfaktaki büfenin sandalyesine oturup sakinleşmelerini bekledim bekledim .....
Aradan nekadar süre geçti bilmiyorum mutfağa geldiklerinde hepsi bana ölümcül bakışlar atıyorlardı. Bir süre bu şekilde bakıştıktan sonra sessizliği bozan ikizim olmuştu "Artık vakti geldi " kurduğu tek cümle bu oldu ben şaşkınlığımı gizleyememiş meraklı gözlerimi ona dikmiştim ne demek istiyor bu simdi bu sefer annem devam etti " Bir sonraki buluşmaya kadar ayrılık vakti geldi " ben ise o an nediyceğimi bilemedim sadece kapıda ki valizlerini taşımalarını izledim neden bilmiyorum ağlamam yırtınmam gerekirken hiç birşey yapmamış sadece onları izlemiştim. Onlar evi terk etmiş bı küçük halim ile beni bırakmışlardı bu neydi niyeydi bilmiyordum ama şimdi onlar ile ruhum da gitmiş gibi hissediyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
《GİZEMLİ KASABA 》
RandomBu hikaye hem fantastik hemde bir çocuğun verdiği kayıplarına karşın ayakta kalmaya devam etmeye çalışması. Bu zorlu süreci atlatıp atlatamayacağı hala tam bir muamma Elana acaba daha ne kadar dayanabilir bunlari ben bile kestirmemiyorum
