TEREDDÜT / #wattys2016

veda

Bir başlangıca verilebilecek en enteresan isimlerden biri belki bu. Fakat çok güzel bir başlangıç olmasını dilerim. Sürç-i lisan edersek aşk ola.

..........................................................

Eskiden beri pek severim doğrusu denizi. Hafifçe esen ve içimi ferahlatan rüzgar yaralarımı iyileştirmiyor gerçi. Kimsenin görrmeyeceği şekilde sakladığım yaralarımı. Bir uçurumun kenarındayım birkaç saattir. Buraya nasıl geldim hatırlamıyorum. Önce bir otobüse bindim. Son durakta indiğimi hatırlıyorum ve yürüdüğümü. Evler ve iş yerleri bitene kadar yürüdüm. Sonra insanlar bitene kadar yürüdüm. Birkaç köpek ve kedinin dışında etrafta pek kimsenin olduğunu dahi sanmıyorum. Tek bildiğim saatlerdir burada hatıralarımla vedalaştığım. 22 senelik bana çok uzun gelen kısa hayatımı bugün burada ben Nazlı Ferhangil kendi ellerimle sonlandıracağım. Henüz deniz mevsimi gelmediği için suyun soğuk olacağı muhakkak. İçimdeki yangını söndürecek kadar serin olsa yeter.
Uyanırken duymayı en çok sevdiğim kuş sesleri ise ölümümün yegane izleyiceleri olacak. Kimileri bir son olarak görse bile ölümü ben yeni bir hayatın bileti olarak görüyorum. Sevdiği birini toprağın altında bırakınca biri ölümden kaçmak yerine onu kucaklamak ister. Benim ise kucaklamaya dahi takatim kalmadığından kendi ayaklarımla gitmeye karar verdim. Yaşayanlar bilir gidenin kokusunu unutmamak için parfümünden yedi şişe almayı. Birinin gülüşünü benzetip hıçkırarak ağlamayı. En çok gidene gittiği için kızmayı ve kendinden hayatına devam ettiği için nefret etmeyi.
Tüm bunlarla bir müddet oyalandıktan sonra yakınlarımın bıraktığım mektupları bulup bulmadığını merak ettim. Sanırım bunu asla öğrenemeyecek olmanın sonsuz bir acısı yüreğimde.
Yavaş yavaş kendimi serbest bıraktığımda kuş gibi olduğumu farkettim ve yemin edebilirim ki kalbimdeki acı kendini huzura bıraktı.
Sularla karşılaştığımda ise gülümsüyordum.