Geketend in Illusies

Hoofdstuk XVI : Nieuwe Perspectieven

Acht en een half jaar geleden

Aandachtig bestudeerde ik Morris, mijn nieuwe, tijdelijke speelmaatje. Hij mocht dan wel een heel stuk kleiner zijn en dubbel zoveel ledematen hebben als mij, toch had ik het aardig naar mijn zin gehad tot nu toe. Daarom was ik een tekening van hem beginnen maken als herinnering voor thuis.

Over Morris: hij (of zij) was een hooiwagen van bescheiden grootte die ik toevallig in een hoek van de stoffige zolder van mijn grootouders had gevonden. Morris had een heel relaxte uitstraling; hij zat in zijn zorgvuldig geweven web alsof niets anders hem interesseerde. Hij bewoog pas toen ik blies om te checken of hij nog leefde, maar zelfs dat leek hem amper te deren. Ik wou dat ik zo koeltjes was als hem.

Ach ja, dacht ik, hij heeft vast geen strenge ouders of irritante buurjongetjes om zich over op te winden.

Net toen mijn tekening af was, riep oma van beneden: "Meredith, het eten is klaar!"

"Ik kom eraan!" riep ik terug, maar terwijl ik rechtsprong, stootte ik per ongeluk het doosje met kleurpotloden om. "Oeps!" De potloden rolden eruit, recht op Morris' web in de hoek af. Ik probeerde ze nog tegen te houden, maar het waren er teveel tegelijk. Door het rollende gevaarte brak het mooie web en Morris vluchtte weg achter een stapel oude dozen.

Ik boog me om achter de dozen te kijken waar hij gebleven was, maar het had geen zin meer. Bijna gebruikte ik een woord dat volgens mama 'niet netjes' was, maar uit respect voor Morris hield ik het voor mezelf. Terwijl ik de potloden opraapte, merkte ik dat er eentje half vastzat tussen een naar boven uitstekend stuk van een vloerplank. Ik probeerde het ervantussen te wrikken, maar het bleef hardnekkig op zijn plaats zitten. Dan probeerde ik met mijn ene hand aan het potlood te trekken en met de andere de plank wat meer open te duwen. Ineens brak het scheve stuk van de plank los, waardoor ik mijn evenwicht verloor en bijna met mijn gezicht tegen de vloer viel. Deze keer vloekte ik wel, of het nou netjes was of niet.

Het potlood was nu helemaal onder de kapotte plank gerold, maar er lag ook nog iets anders dat ik niet meteen kon benoemen omdat er zoveel stof op lag. Ik ging op mijn buik liggen en stak mijn hand onder het gebroken hout, voorzichtig dat ik geen splinters zou krijgen. Eerst haalde ik het verdwaalde potlood eruit, dan graaide ik opnieuw in het stoffige gat tot ik iets zachts voelde en het naar me toe trok. Het was een knuffel; een konijntje om precies te zijn. En afgezien van al het vuile stof en de afgesleten vacht, was het best wel schattig.

"Meredith, je eten wordt koud, hoor!" riep papa van beneden de zoldertrap. "Wat spook je daar allemaal uit?"

"Ik kom eraan!" antwoordde ik. Terwijl ik naar beneden liep, hield ik mijn vondst stevig in mijn hand.

"Wat heb je daar, Meredith?" vroeg oma toen ik eindelijk aan tafel kwam. Ze gebaarde naar het konijntje.

"Dit heb ik gevonden op zolder," zei ik. "Het is een beetje stoffig, maar ik vind het er toch schattig uitzien."

Ze nam het van me over en bekeek het met een frons die de groeven in haar voorhoofd nog dieper maakten. "Wat een versleten ding... Ik herinner me niet dat de kinderen hier ooit mee gespeeld hebben."

"Mag ik het houden, oma?" vroeg ik opgewonden. "Mag ik? Mag ik?"

"Meredith," snauwde papa. "Dat vraag je niet op die manier. En misschien wil oma nie-"

"Ach, waarom ook niet?" zei oma schouderophalend. "Ik zal het alvast niet missen. Hou het maar, Meredith."

Ik glimlachte en begon vrolijk mijn eten op te peuzelen. Papa keek een hele tijd geërgerd voor zich uit.

Thuis hielp mama me om het knuffeltje schoon te maken voordat ik ermee zou spelen.

"Ik snap nog steeds niet waarom je dit versleten ding wilt houden," mompelde ze terwijl ze de laatste vuiltjes eraf wreef en het dan aan mij gaf om het aan de wasdraad te hangen zodat het kon drogen. "Ach ja, als jij er blij mee bent..."