Geketend in Illusies

Hoofdstuk X : Dwangbuis

    ~ Vier jaar geleden

    "Laat me los!" riep ik. "Ik heb niets verkeerds gedaan!

    "Dat heb je wel, Meredith," zei verzorgster Heleen kalm. Haar greep in mijn arm was pijnlijk. "Je hebt de hele spelletjeszaal in rep en roer gezet. Dankzij jouw streken zijn de andere patiënten van streek of doodsbang. Besef je wel hoe erg dat is?"

    "Ik wilde alleen maar wat actie," zei ik mokkend. "En het is vast niet zo erg als u denkt, verzorgster Heleen. Ze zijn alleen maar wat geschrokken."

    De verzorgster keek me met opeengeklemde kaken aan. "Volgens mij dringt de ernst van de zaak niet echt tot je door, hè? De meeste patiënten hier zijn of denken niet zoals normale mensen. Voor sommigen kan het al beangstigend zijn als hun bed niet opgemaakt is, of als de klok verkeerd staat. En dat is geen grapje."

    Ik luisterde maar half. De straf die ik zou krijgen interesseerde me meer dan haar preek.

    Ze bracht me naar een deel van het St.-Antonius waar ik nog nooit eerder geweest was. We namen enkele trappen naar beneden, tot we in een lange gang kwamen. Verzorgster Heleen had een kaars meegenomen die ze inmiddels met een lucifer had aangestoken. Ik huiverde toen ik zag hoe anders deze verdieping was; losse planken, gescheurd behang, in elke hoek spinnewebben, etc. Op de muren stonden ook lange krassen, alsof iemand met lange vingernagels hier was gepasseerd. Of tegen zijn wil weggesleept, terwijl hij zich nog aan de muur had proberen vastzetten.

    "Wat doen we hier?" vroeg ik plots zenuwachtig. "Je gaat me hier toch niet achterlaten, hè?"

    Verzorgster Heleen antwoordde niet, maar hield me steeds steviger vast bij mijn pols. Op het einde van de gang werden we opgewacht door verzorgster Bea en nog wat anderen.

    "Meredith," zei Bea serieus. "Je bent de laatste tijd nogal opstandig en lastig geweest, en we hebben dat besproken met meneer Kosnakov. We zijn het er allemaal over eens dat je je gedrag en de gevolgen daarvan niet serieus genoeg neemt. Die actie van daarnet in de spelletjeszaal was de druppel."

    Twee verzorgers kwamen naar me toe, maar ik deinsde achteruit. "Wat gaan jullie doen?"

    "Je zult een paar dagen in een speciale kamer moeten verblijven," ging Bea verder. "Als je meewerkt, zal je straf lichter zijn."

    "Wat? Nee, ik wil in mijn eigen kamer slapen!" protesteerde ik.

    "Meredith, blijf rustig. Het is maar voor even," probeerde Bea me te sussen, maar hoe kon ik nou rustig blijven als ze me in een speciale kamer wilde opsluiten?

    Ik rukte mijn pols los uit verzorgster Heleens hand en rende weg. Het duurde echter niet lang of ze zaten me alweer op de hielen.

    Grijp hun enkels.

    Plots kwamen er handen vantussen de losse planken. Ze reikten naar de enkels van de verzorgers, die begonnen te gillen wanneer ze aangeraakt werden door de illusie. Maar het hield hen niet tegen.

   Versper de weg.

    Alle dichtstbijzijnde spinnewebben verzamelden zich midden in de gang en vormden samen een groot geheel. Sommigen deinsden verafschuwd achteruit toen ze mijn creatie zagen, maar anderen sprongen er simpelweg doorheen.

    Op dat moment wist ik niet meer wat ik moest doen. Ze waren mijn illusies al zodanig gewend geraakt, dat ze de nep-chaos gewoon konden negeren. Dat was niet goed.

    Verzorgster Miriam was sneller dan de anderen en was ook degene die de injectienaald in mijn schouder wist te steken. Ik wist wat erin zat: hetzelfde verdovingsmiddel dat ze me op mijn eerste dag in het St.-Antonius gegeven hadden.