Geketend in Illusies

Hoofdstuk XIII : Problemen

"Je zit in de problemen, meid."

Ik ijsbeerde door de kamer. Kleine Yisha lag midden op mijn bed, met haar bruine kraaloogjes naar mij gericht.

"Wat had dat te betekenen gisteren?" vroeg ik.

Het was tergend stil, maar ooit zou ze moeten antwoorden.

"Is dat wat er gebeurt als ik je even wat minder aandacht geef? Op dit moment heb ik mijn krachten gewoon niet nodig, snap je?" ging ik verder. "Ik weet dat ik ze vroeger elke dag gebruikte en dat ik je altijd overal mee naartoe nam, maar er zijn heel wat dingen veranderd."

Nog steeds niets. Ik haalde diep adem en sprong op het bed. "Kijk, we kunnen dit op twee manieren doen. Ofwel geef je me een verklaring voor die aanval van gisteren en kunnen we dit voorval vergeten. Ofwel knip ik je staart eraf."

Ongelooflijk dat ik dat had gezegd, want ik zou mijn Kleine Yisha nooit opzettelijk pijn willen doen. Helaas stond Yisha ook rechtstreeks in verbinding met mijn krachten dankzij de talloze experimenten die ik jaren op haar had gedaan. Ik zou zelfs geloven dat minstens de helft van mijn krachten in haar zat.

En die krachten weigerden om me te antwoorden. "Dit is je laatste kans..."

Ik liep naar het bureau en nam een schaar uit de lade. "Ik wil dit eigenlijk niet doen, maar je laat me weinig keus."

Met trillende handen en een dikke tegenzin benaderde ik Yisha. Ik voelde dat er weerstand kwam -- want mijn hoofd begon pijn te doen -- maar ik beet koppig op mijn tanden. Toen ik de schaar naar Yisha's staart bracht, werd ik plots omvergeduwd. Languit op de grond keek ik naar Yisha. Een dikke waas van kleuren en vervormingen was zichtbaar geworden. Ik hapte naar adem, maar raapte dan snel mijn moed weer bij elkaar.

Woorden zouden me nu weinig helpen, dus probeerde ik haar te bereiken via mijn gedachten.

Stop daarmee!

De waas werd dikker, tot ik alleen nog haar oren kon zien. Iemand die geen illusies gewend was, zou er duizelig van worden.

Ineens hoorde ik beneden een deur dichtslaan. Dat was vast een van de Gillhards die thuiskwam. Ik legde de schaar op zijn plaats in de schuif en draaide me dan weer om naar Yisha, die inmiddels weer gewoon een knuffel was.

"Ik ben nog niet klaar met jou," siste ik en ik gooide haar niet zo voorzichtig in mijn rugzak, wat me dan weer een pijnlijke steek in mijn hoofd opleverde.

Toen ik de trap afliep, trof ik Dylan, Joey en Pieter aan in de woonkamer. De aanwezigheid van Pieter was ik nog steeds niet echt gewend geworden, maar het was tenminste niet meer zo vreemd als in het begin.

"Hey Meredith, doe je mee?" vroeg Joey, die een doos uit de kast naast de televisie haalde.

"Waarmee?" vroeg ik.

Joey plaatste de doos op de salontafel. "Schaken. Dylan is er echt goed in." Hij legde een schaakbord en een heleboel schaakstukken in het midden. Eerst vroeg ik me af hoe dat werkte voor Dylan, maar dan merkte ik de pinnen op aan de onderkant van de stukken, die perfect pasten in de kleine gaatjes op het bord. Zo zou hij dus aan de stukken kunnen voelen zonder ze de kamer door te slingeren.

"Jij tegen mij?" vroeg Dylan grijnzend.

"Oké," zei ik en ik nam plaats aan de kant van de zwarte schaakstukken. Ik bestudeerde de pionnen en besefte dat het al jaren geleden was dat ik dit had gespeeld. De laatste keer was in het St.-Antonius, toen verzorgster Bea op zoek was naar een nieuwe hobby voor mij, zodat ik niet steeds illusies zat te maken in mijn kamer. Schaken had haar een goed idee geleken. Maar in plaats van de spelregels te volgen vond ik het leuker om de stukken via illusies met elkaar te laten vechten, zoals ik eens gezien had in een film van Harry Potter.