Geketend in Illusies

Hoofdstuk III : De Straatmuzikant

    "Meneer?" vroeg ik aan een voorbijganger. Hij stopte en keek me ongeïnteresseerd aan.

    "Ik heb vreselijke honger maar ik heb geen geld. Hebt u wat kleingeld dat u kunt missen?" vroeg ik.

    Hij wierp een vluchtige blik op zijn horloge en zei: "Sorry meisje, hier heb ik geen tijd voor." En hij beende weg.

    Dit was de eerste stad die ik tegen was gekomen. Het werd al stilaan donker. Ik was doodop van al het wandelen en had honger als een wolf, maar ik was blut. Natuurlijk kon ik met mijn gave gemakkelijk geld stelen, maar dat ging tegen mijn nog resterende principes in. Eén van de weinige waardevolle dingen die mijn moeder me had geleerd: Respecteer andermans bezittingen, maar bescherm wat van jou is. Uiteindelijk bleek die uitspraak meer voor mij dan voor haar te betekenen.

    Ik moest mijn geld dus verdienen. Maar hoe? Ik hurkte neer tegen de muur van een gebouw en nam Kleine Yisha uit de zak van mijn witte broek.

    "Ideeën?" vroeg ik. Ze staarde me blanco aan.

    Aan de overkant van de straat stond een man te zingen, begeleid door zijn gitaar. Hij had een chocoladebruine huid, een leuke hoed en zag er vrolijker uit dan alle andere mensen die ik vandaag al gezien had. Af en toe stopten enkele mensen in hun haast om naar hem luisteren en dan gooiden ze wat kleingeld in zijn gitaarkist.

    Ik wenste dat ik kon zingen en gitaarspelen, net als die straatmuzikant. Het duurde welgeteld tien seconden tot het tot me doordrong. Ik had verdorie paranormale krachten! Daar moest wel wat mee te verdienen zijn.

    De straatmuzikant had veel publiek om hem heen staan, maar als ik zelf een act zou beginnen, zou hij minder geld krijgen. En dat voelde als stelen.

    Ik stond op en stak de straat over. De muzikant keek op toen ik me door het kleine publiek wurmde en naast hem kwam zitten.

    "Mag ik met je meedoen? Dan delen we het geld," fluisterde ik.

    "Wat ga je doen?" vroeg hij geïnteresseerd.

    Ik legde Kleine Yisha tussen ons en het publiek en knikte naar hem om verder te spelen. Vanaf het moment dat de muziek begon, concentreerde ik me op Kleine Yisha. Ik dacht aan de dansprogramma's die ik vroeger op televisie keek.

    Dans.

    Yisha stond op en bewoog op de maat. De mensen om ons heen maakten geluiden als oooh en wauw.

    De straatmuzikant glimlachte en begon een sneller stukje te spelen.

    Dans.

    Yisha begon nu pas echt te dansen en zowel de mensen als de muzikant konden hun ogen niet geloven. Steeds meer toeschouwers kwamen om ons heen staan.

    Toen het liedje gedaan was, kregen we een luid applaus van alle omstaanders. De muzikant nam mijn hand en samen bogen we. Het geld viel massaal in de gitaarkist.

    "Mijn naam is Leo," zei de muzikant breed glimlachend.

    "Ik ben Meredith," zei ik.

    "Wat is je geheim, Meredith?" vroeg hij, gebarend naar Kleine Yisha, die inmiddels al niet meer bewoog.

    "Mijn geheim?" herhaalde ik. "Als ik dat vertel zou het niet meer magisch zijn, toch?"

    "Oké oké, ik snap het," lachte hij. "Heb je zin om nog even te blijven? Dan delen we het geld, zoals je gezegd had."

    "Deal," zei ik.

    Voor de rest van de avond entertainde ik samen met Leo een heleboel voorbijgangers. We stopten pas toen er alleen nog wat zwervers en verdwaalde katten rondliepen. Met het geld dat we verzameld hadden kochten we wat take-way fast food en samen zaten we op een bankje in een park, smullend van de kippenvleugels en frietjes.