Geketend in Illusies

Hoofdstuk VII : Herinneringen

   ~Acht jaar geleden

    "Meredith, tijd om op te staan."

    Ik knipperde langzaam bij het horen van de zachte stem van mijn moeder. "Hmm?"

    "Het zandmannetje heeft weer iets te veel zand in je oogjes gestrooid," zei ze. "Zelfs de zon is al wakker. Kijk maar." Ze trok de gordijnen voor mijn raam open en het licht drong door mijn oogleden.

    "Aah, te fel," kreunde ik en ik verstopte me onder mijn lakens.

    "Kom eruit, Meredith. Je wilt de Wibbels toch niet missen?" vroeg ze.

    Wibbels! Ik sprong als een krankzinnige uit mijn bed en haastte me naar beneden. Papa was ontbijt aan het maken in de keuken. De televisie stond al aan en het programma was net begonnen. Ik zong (lees: schreeuwde) luid mee met de intro, totdat papa de televisie stiller zette. Het programma duurde amper tien minuten, en daarna ontbeet ik samen met mama en papa. Dat waren de dagelijkse ochtendrituelen.

    Vandaag was een zaterdag zoals alle anderen. Althans, dat was wat ik ervan verwachtte. Ik was vergeten dat op deze zaterdag de familie Idelma terugkwam van een lange vakantie op de Bahama's. Dat betekende helaas dat die etter van een buurjongen, Pieter, er ook weer zou zijn.

    Pieter was van het soort die door volwassenen aanbeden werd, maar eigenlijk gewoon een rotjoch was. Inderdaad, hij was slim, (heel soms) beleefd, een natuurtalent bij voetbal en niet lelijk. Perfect in de ogen van andere ouders. Het enige wat aan het mooie plaatje ontbrak was zijn persoonlijkheid. Hij was egocentrisch, irritant en verschrikkelijk schijnheilig.

    Natuurlijk vonden mijn ouders het een goed idee om de familie Idelma uit te nodigen zodat ze konden vertellen over hun reis.

    Natuurlijk namen ze Perfecte Pieter ook mee.

    En natuurlijk was ik de arme stakker die met hem buiten moest gaan spelen.

    De ellende begon al meteen toen Pieter Kleine Yisha van me stal en ermee wegliep.

    "Geef haar terug!" riep ik met een hoofd zo rood als een tomaat. Hij lachte alleen maar en rende de straat op. Normaal gezien mocht ik niet zonder toestemming de tuin uit, maar dit was een noodgeval.

    Pieter rende het hele eind naar de nieuwe speeltuin. Die hadden ze nog maar net gebouwd, omdat de eerste speeltuin te oud en gevaarlijk was geworden.

    "Pieter!" riep ik. Hij stopte bij een picknick tafel en ging erop staan. Vanaf daar gooide hij Kleine Yisha in een boom.

    "Graag gedaan," grijnsde Pieter zelfvoldaan en hij sprong soepel van de tafel. Ik klauterde erop en probeerde de takken van de boom te grijpen. Ik schrok me een ongeluk toen Pieter plots tegen de picknicktafel begon te stampen, waardoor ik mijn evenwicht bijna verloor.

    "Nee, stop daarmee!" gilde ik, maar hij negeerde me en lachte me uit.

    Dat was het toppunt.

    Ik sprong van de tafel. "Haal haar uit die boom!" beval ik.

    Pieter grijnsde minachtend. "Wat wou je eraan doen dan?" Hij gaf me een duw. Ik struikelde achteruit en viel in het gras. Nu had hij me echt boos gemaakt. Ik staarde hem met een doordringende, ijzeren blik aan en wenste hem allerlei nare dingen toe.

    En opeens werd een van die dingen realiteit. Ik had gewenst dat zijn armen zouden veranderen in slangen. En dat was precies wat er gebeurde.

    Zijn ogen waren wijd opengesperd terwijl zijn armen begonnen te groeien en schubben kregen. Zijn handen veranderden in twee slangenkoppen en sisten agressief.