Charlie Charlie.

Hoofdstuk 8.

Pov Kim.
"Kim? Er is een cadeau voor je." Hoor ik mam van beneden roepen. Snel doe ik mijn broek aan en ren ik de trap af. Een pop? Wat moet ik daar nou mee. Alweer... "Leuk." Lieg ik en ik gooi hem op bed. Nu eerst maar naar school.
Als ik thuis kom zie ik een papiertje liggen onder de brievenbus. "Ontsnappen kan niet." Staat er. Weer iemand die me bang wil maken. Zuchtend loop ik met mijn zware tas naar boven. Mijn bed is helemaal over hoop. "Joost!" Roep ik boos. Vergeten, hij is niet thuis. Wat een rotstreek. Waar is die domme pop? "Kut Joost." Vloek ik. Ik ren naar zijn kamer, daar zit die pop. Ze lacht naar me. Zuchtend pak ik de pop en zet ik het op mijn bureau. Ik open mijn tas om het huiswerk van morgen te maken. Tring! Mijn mobiel gaat. "Hee, met Ali." Klinkt het zenuwachtig. "Hee! Waarom was je er niet..." De verbinding valt weg. Gek. Geen berijk? Geïrriteerd gooi ik mijn mobiel op bed. Dan maar niet.
Pov Ali.
"Shit!" Vloek ik. Waarom hangt Kim nou op? Hangt ze überhaupt wel op? Ik voel een koude rilling over mijn lijf als ik aan gisteren denk. Ik moet Kim spreken, en wel nu. Zo snel als ik kan trek ik mijn zwarte Allstars aan en ren ik naar mijn fiets. Waar is die fietssleutel als je hem nodig hebt? Helemaal in paniek ren ik naar het bakje, waar mijn fietssleutel in hoort te zitten. Hebbes! Opgelucht haal ik adem en ik ren snel naar buiten. Snel rij ik het hok uit en al snel fiets ik langs de weg. Mijn ademhaling gaat veel te snel, maar het maakt niet uit. Snel fiets ik onder de tunnel door. Sneller. Sneller. Sneller Ali! BAM! Ik knal zo op een jongen. "Sorry." Stamelt hij. Ik zie dat mijn broek opengescheurd is en mijn elleboog open is. Ook heb ik een bloedneus. Au! "Eh, geeft niet." Zeg ik snel als ik besef waar ik heen ging. "Kan ik je helpen?" Vraagt hij en hij wijst naar mijn fiets. Helemaal stuk. Shit! "Ja hoor." Zeg ik zo maar. Hij knikt en geeft me zijn hand om op te staan. "Bram." Stelt hij zich voor. Ik hou snel mijn hand voor mijn neus, die heftig doorbloed. Hij geeft me zijn jas, is hij helemaal gek? "Nee!" Zeg ik dankbaar. "Spring dan achterop, ik woon hier vlakbij." Zegt hij en onhandig spring ik achterop.