Charlie Charlie.

Hoofdstuk 13.

Pov Ali.

Zo snel als mijn korte benen me kunnen dragen ren ik samen met Emma naar de achterkant van het huis. "Hopelijk zit deze niet op slot..." Hijg ik terwijl ik de achterdeur open. Ik ren naar de deur en trek aan de deurknop. Helaas. Hij zit op slot. Van boven schreeuwt Sophie om hulp. Ik kan het niet meer aanhoren. "Emma, geef me iets waarmee ik het raam kan doorslaan." Zeg ik bazig. Nooit had ik verwacht dat ik bazig zou doen tegen Emma. Gek genoeg luistert ze en geeft ze me een schep. Ergens voel ik me even trots, maar dat gevoel verdwijnt meteen weer als ik aan Sophie denk. 3... 2.... 1... Met een groot kabaal gaat het raam in een keer stuk. "Geen goed glas dus," zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Emma en ik klim naar binnen.
Dat ik mezelf overal snij aan het glas maakt me niks uit. Ik hoor Emma achter me stuntelen om het raam door te komen maar ik kan er geen aandacht meer aan geven. Alles wat belangrijk is is Sophie. Ik loop de hal in en zie haar tot mijn grote schrik liggen met Fleur ernaast. "Ga hier weg!" Roept Fleur angstig terwijl ze naar het bloed kijkt dat langs mijn armen en benen stroomt. "Nee, ik blijf." Zeg ik koppig en ik kniel neer naast Sophie. "Je snapt het niet." Zegt Fleur terwijl ze me omgooit.
Opeens gaat Sophie rechtop zitten, ze kijkt me aan en begint dan samen met Fleur te gillen. Een paar seconden later voelt het alsof mijn lichaam opgezogen word.
Ik voel mezelf licht in mijn hoofd worden en heb weinig tot geen controle meer over mijn lichaam. Als ik wil praten gaat mijn mond niet open en geluid komt er al helemaal. niet uit. In de paniek wil ik mijn ogen sluiten, maar zelfs dat lukt me niet.
"We... we gaan hulp halen!" Hoor ik Fleur van ver weg roepen maar ik kan er niks tegen doen of zeggen. Mijn lichaam is overgenomen.