Charlie Charlie.

Hoofdstuk 12 finally

Hee lieve lezers,

Als eerst wil ik natuurlijk mijn excuus aanbieden voor het zo lang niet uploaden.
Het is gewoon al bijna een jaar geleden dat ik niet in dit boek geschreven heb.
Dat betekend ook dat ik gewoon een jaar al geen inspiratie heb, want ik begon dit boek en dacht 'ik zie wel wat er allemaal gaat gebeuren". Toen had ik zelf niet verwacht dat dit boek zoveel lezers zou krijgen.
Ik heb nu ongeveer een uur geleden een hoofdstuk geschreven, gepubliceerd maar het staat er niet op. Het is weg, ik had hier heel veel moeite voor gedaan.
Maar toch ga ik voor jullie weer opnieuw beginnen, en meer proberen te schrijven maar ik ga niks beloven ;-)
Enjoy jullie lang verwachtte hoofdstuk 12!

Pov Sophie

Trillend zit ik in de eiken kast die in de woonkamer staat te wachten op Emma en Ali. Het verbaasd me dat Emma wou komen, de bitch. Van boven klinkt voor de zoveelste keer weer een angstaanjagend geluid. Er valt van alles om en deuren worden dichtgeslagen. Als ik mezelf voor de gek zou houden zou ik zeggen dat het de wind is. En net doen alsof ik niet bang ben. Maar dat ben ik wel. Zuchtend luister ik naar geluiden van boven, maar het is stil. Ach, het zal zo wel weer verder gaan.
Ik schrik me dood als de deurbel gaat, en durf niet te gaan. Bang om gepakt te worden door het gene wat boven is.
"Doe open, Sophie. Wij zijn het." Hoor ik Ali haar vertrouwde stem. Toch besluit ik me over mijn angst heen te zetten en loop ik naar de deur.
Als ik mijn twee vriendinnen door de glazen deur zie krijg ik hoop.
Maar zo snel als de hoop kwam, verdwijnt hij ook meteen weer.
Iets duwt me met een sterke kracht naar de andere kant van het huis. Er is niets wat ik er tegen kan doen, machteloos. "Help!" Probeer ik te gillen.
Wat me zojuist vastgepakt heeft weet ik niet, maar het is iets onmenselijks. Dat is een ding wat zeker is.
Ik kan nog net zien dat Emma en Ali wegrennen.
Gaan ze nou echt weg? Zijn ze zo bang dat ze weg gaan?
Vast wel. "Help! Help me toch!" Gil ik, dit keer komt er geluid uit mijn keel. Ik word de trap op gesleept en neergelegd. Ik voel alles in mijn hoofd tollen. Mijn hart klopt zo snel en hard dat ik gewoon bang ben om een hartaanval te krijgen.
Weer word ik stevig vastgepakt en van de trap gegooid. Terwijl ik langzaam val realiseer ik me dat dit waarschijnlijk mijn laatste seconden zijn dat ik in leven ben.