Hotbreakers'Series2 : Belinda Garyo (Editing)

2

Belinda's

"WHAT Are YOU DOING HERE Mrs. John Pangilinan?" pakiramdam ko ay binuhusan ako ng malamig na tubig ng marinig ang sarkastikong tinig ni iyon.

You moved on already, Bel... Right? So, don't get affected by his painful assault. Calm down. Your kids are your life now.

" Ask Lady Colei why we are here. If I do have any choice I wouldn't be here breathing the same air with you." malamig kong tugon sa kanya.

I taste the bitterness inside my mouth. I brush away my unwanted thoughts and went closer to our... My kids.
"Jefion, Jelia greet the mister ." utos ko sa mga kambal na Ngumiti naman agad at sa kanilang ama na alam kong hindi na nila maalala dahil they were too young when we have their father.

"Hello po, sir... I'm Jelia po, and this is Jefion my twin. Happy to meet you po." Ani Jelia na may chocolate sa kanyang mga ngipin at kita ang isang bungi nito.

"Good morning sir." Ani Jefion sa masayang tono.

Napatingin ako kay John na tila may kalituhan sa mukha nito habang minamasdan ang kambal. It pains me watching him being stranger to our kids. Kung hindi lamang siya naaksidente noon... Kung hindi lamang sana sya na involve sa isang delikado ng kaso...

Sana ay masaya kami ngay--

Oh, Bel... Stop it. You decided to move on already. This won't help you recover fast.
Kastigo ko sa sarili.

"U-uhm lil ones..."

"Dito rin ako pinapanatili ni Lady Colei..." anya at tinalikuran nya ang mga bata na tila hindi nya matagalan ang mga ito.

Oh John!

"Dada..." gulat akong napalingon kay Jefion na syang narinig kong nagsabi ng mga kata gang iyon na maging so John ay napahinto sa paglalakad.

"Dada is not with us anymore, Jefion. Sabi yun ni mimie sa atin yun di ba? Ikaw di ka naglisten kay mimie ng maayos." kastigo ni Jelia sa kambal na nakatingin pa rin kay John na ngayon ay nagpatuloy na sa pag-alis.

Tila binibiyak ang puso ko para sa aking mga anak. My poor babies...

" He has dad's scent... Mimie. " Ani Jefion ng lapitan ko ito.

Ngumiti ako rito ng malungkot at umiling lamang rito bago siya niyakap ng mahigpit. "S-sorry, nak... Hindi pa kasi ready bumalik si Dada... Si mimie muna okay? Love ko kayo ni Jelia"

"Ui! Sali ako! Group hug!" maligayang yumakap si Jelia sa amin.

Sapat na ang mga anak ko sa akin.

Sila na lamang ang buhay ko ngayon...

--
"I love you, kids. Sweet dreams" Bulong ko sa mga ito na mahimbing na ang tulog habang yakap yakap ang kanilang mga bunny stuffed toys na binili namin noon ni John ng malaman naming kambal sila at ang gender nila.

Huminga ako ng malalim at pinalis ang ideyang iyon sa aking isipan. Inayos ko muna ang mga kumot ng dalawa bago nagpasyang balikan ang aking naiwan trabaho ng kailangan kong tapusin. Kailangan kasi iyon bukas sa meeting ni Colei.

Pagbukas ko ng pintuan ng kwarto ng kambal ay nagulat ako nang naratnan si John na naroroon at tila may hinihintay...

"J-John..." tawag ko rito at tiningnan ko ang kambal dahil baka magising ang mga ito ng matiyak na tulog pa rin ay lumabas ako at sinarado ang kanilang pintuan.

"Are they asleep already?" he asked with lace of concern.

Wala sa sariling napatango ako rito. Kitang kita ko ang tila wala sa sarili nitong pag tango bago ito umiwas ng tingin.

"I... I called Colei. She told me about your stay here..." he started.

"Kung nakakaabala ang pagtira namin ng mga anak ko rito sayo, don't worry, aalis kami agad bukas. I'll explai--"

"NO!" Nagulat ako sa inakto nito.

"Please... Tone down your voice, Mr. Pangilinan. Magigising ang kambal." away ko rito na mabilis naman na tila na guilty.

"S-sorry... I mean... You can stay here. Ako lang naman ang naririto and... Madalas akong hindi rin na uuwi rito. Might as well to maximize it's use. Mukhang gusto ng mga bata rito. Plus it's Colei's house. Not mine. " anya

Tumango na lamang ako kahit naguguluhan sa kanya. "Kung yun lang ang sasabihin mo, aalis na ako. May tatapusin pa akong trabaho. Maraming salamat sa pagpapatira sa amin ng mga bata." salat sa emosyon kong paalam bago ko siya tinalikuran at iniwan doon.

Hindi ko kasi alam kung kakayanin ko pang maging matatag sa harapan nya. Lalo na at kitang kita ko na wala room ang dating puno ng pagmamahal ni yang tingin sa akin. Masakit iyon. Sobra.

Nagtungo ako sa breakfast nook kung saan ko iniwan ang mga gamit ko sa trabaho at tinapos lahat ng mga kailangan kong tapusin bago ako matulog. Inayos ko ang aking sarili at nag focus lang sa aking ginagawa. Naramdaman ko rin ang pagdaan nito pa tungo sa kitchen. Plano ko pa man ding kumuha ng hot chocolate at tinapay upang manatili akong gising. Mamaya na lamang siguro pag alis nito.

Hindi nagtagal ay lumabas ito at akala ko ay aalis na siya ngunit sa gulat ko ay lumapit ito sa akin at may inilapag na tasa ng mainit na chocolate at tinapay na kanina ko pa naiisip.

Tulad ng dati nitong ginagawa noon...

Noong masaya pa kami at naaalala nya pa ako...

Napatanga ako sa kanya na tinaasan lang ako ng kulay.

"You must now hunger yourself while working. Just concern housemate." anya tsaka nya ako iniwan na tulala at naguguluhan sa inakto nya.

Wait lang...

Nangyari ba talaga yun?