Fantasy creatures are Real *compleet*

1 Mate minder

Bijna, tot dat ik wordt vast gepakt aan mijn polsen en tegen een boom aan wordt geduwt. Is dit dan mijn einde?

POV Jasmine

'Thomas! Laat me los! Je liet me schrikken. Wat is er met je ogen? Waarom zijn ze goud/zwart?'
Vraag ik, maar het enige antwoord is een lage grom. Hij verandert in een grote zwarte draak. Hij pakt me op en vliegt weg. 'THOMAS! LAAT HAAR GAAN!' Roept een arend naast ons. Het is Sandra. 'SANDRA? KEN JIJ HEM?' Roep ik, want anders kunnen we elkaar niet verstaan. 'HIJ IS MIJN NEEF!' 'WAAROM DOET HIJ ZO?' Vraag ik. 'HET IS HEEL LASTIG VOOR EEN ELEMAR OM ZIJN OF HAAR MATE TE VINDEN. JIJ BENT ZIJN ENIGE HOOP OP LIEFDE IN ZIJN LEVEN!' Roept Sandra terug. "Ik ben er gewoon stil van. Ik ben zijn enige hoop op liefde?" "Denk nu is even goed na. Die gast ontvoerd je nu! Hij duwt je keihard met je polsen tegen een boom aan en neemt je gewoon mee. Hij is gewoon een sukkel!" Roept Levittown in mijn hoofd. Ze heeft gelijk. Hij word niet mijn Mate. Dit is zijn eigen fout. "Laat je vallen, ik kan goed overleven van grote hoogtes." Zegt Levittown in mijn hoofd. In verander. Ik begin hard te grommen. Hij kijkt even op, naar vliegt dan gewoon door. Nu begin ik te krabben en bijten in zijn klauwen. Na nog geen 5 minuten voel ik me sterker. "We gaan toch geen draken pesten zonder mij he?" Vraagt Nigra in mijn hoofd. "Nigra!" "Nigra!" Roepen Levittown en ik blij. Ik begin weer te krabben en bijten. Maar nu zo hard dat hij me loslaat. Ik duik naar beneden. Ik zie een meertje en duik erin. "Sorry Alba, maar Thomas valt af." Ik voel me gelijk een stuk zwakker worden. "Wat gebeurt er?" Vraag ik aan Levittown. "Alba verlaat je, je heb haar niet gekozen. En oja, GA NOU MAAR IS ADEM HALEN!" "Oja, oeps vergeten..." Ik zwem zo snel mogelijk naar boven. Ik klim op land en schud me uit. Ik ben uitgeput. Ik laat een korte huil horen om te laten weten waar ik ben. Dan wordt alles zwart.

Als ik wakker word zie ik dat ik weer in het kamp lig. Ik zie dat ik weer mens ben. Gelukkig lig ik onder een deken. Ik kijk naar rechts en zie de kampvuurkuil. Ik zie Thomas met zijn hoofd tussen zijn handen zitten en ik zie Marck en Mickel er omheen zitten, ze zijn boos op het omdat hij mij pijn deed, maar ook blij omdat hij mijn Mate niet meer is. Ik weet niet waarom ik het weet, maar ik voel het gewoon. Ik voel dat Levittown en Nigra het ook niet al te erg vinden. Maar ik voel nu wel dat ze tegen elkaar strijden om mijn wolf te blijven en om hun Mate te houden. Levittown en Nigra houden zich niet meer aan hun tijdplaats, als ik nu wolf zou worden, was ik nu een combie van de 2.
Ik probeer op te staan, het gaat wankel, maar het lukt. Marck en Mickel zien het en rennen op me af. Ze ondersteunen allebij een kant. 'Jasmine? Gaat het sweety?' Vraagt Marck. Ik ben nog een beetje bang voor hem. 'Gaat het prinses?' Vraagt Mickel. 'Het is overdag, ze is mijn Mate!' Roept Marck duidelijk geïriteerd doordat Mickel me prinses noemde. 'Nou en? Ik voel toch echt dat ze nu mijn Mate is!' Roep Mickel boos terug. 'Jongens! Omdat Alba weg is, strijden Nigra en Levittown om de 1e plaats. Eigenlijk ben ik nu een combi van ze. Ik ben ze allebij. Daarom ben ik nu de Mate van jullie allebij.' Zeg ik nog vermoeit. 'Ik wil even bij de kampvuurkuil zitten. Even alleen nadenken.' Ze knikken en helpen me naar de kampvuurkuil. Ik ga zitten en ze gaan met tegenzin weg. Ik was even vergeten dat Thomas tegenover me zat. Hij stond op en ging naast me zitten. 'Waarom? Waarom liet je Alba gaan? Waarom liet je mij gaan?' Vraagt hij, je kon de wanhoop horen in zijn stem. 'Het spijt me. Maar, je loog tegen me, je deed me pijn en ontvoerde me. Waarom vertelde je niet gewoon dat je een Elemar ben?' Vroeg ik met tranen in mijn ogen. 'Dat ligt erg lastig... Laten we het erop houden, dat ik me nooit thuis heb gevoelt bij mijn stam, daarom ben ik verbannen. Omdat ik anders was. Ik wilde niet trouwen met iemand die ik niet ken, of klusjes doen voor Elemars die mij niet waarderen hoe ik ben.' Ik zie een traan op de grond vallen. Ik ga dichter naar hem toe en geef hem een knuffel. Eerst schrikt hij een beetje, maar ontspant daarna toch. Niet veel later geeft hij ook een knuffel terug.

Hij laat me los. 'Ik ben mischien niet meer je Mate, maar je bent toch een soort broer voor me. Je blijft gewoon lekker bij ons. Oke?' Ik zie hem gelijk lachen. 'Bedankt zus.' Zegt hij vrolijk terug. 'Ik ga het nieuws aan Sandra vertellen.' Zegt hij en staat op. Hij geeft me nog een snelle knuffel en loopt weg. Ik blijf glimlachent zitten.
Niet veel later komt Marck naast me zitten. Ik schuif een klein beetje van hem af, omdat ik toch nog een beetje bang ben voor hem. Hij zucht. 'Jasmine, we moeten praten.' Ik knik. 'Eigenlijk moet ik praten.' Gaat hij verder. 'Toen bij die oorlog... Ik was mijzelf niet. De magiër van mijn vaders roedel had me in zijn macht. Mijn vader en jou vader waren al jaren lang vijanden van elkaar. Daarom was hij er ook niet al te blij mee toen hij hoorde dat jij mijn Mate ben. Hij had de magiër de opdracht gegeven om mij onder hypnose te houden zodat ik wraak moest nemen voor mijn vader. Gelukkig was Mickel er, als hij er niet was, hadden we allebij geen Mate meer.' Zegt hij duidelijk met veel moeite. Ik ben er stil van. 'Alsjeblieft! Jasmine, vergeef me! Je veel toch dat ik je nooit pijn zal doen sweety?' Zegt Marck wanhopig terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Bij mij beginnen de tranen ook te stromen. "Ik kan het hem toch niet kwalijk nemen als hij onder hypnose was?" Ik schuif naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij knuffelt gelijk terug en ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten.
En zo zitten we bijna een half uur. 'Ik zal altijd de jouwe zijn Marck, ookal ben ik er straks mischien niet meer.' Zegt Levittown. Hij kijkt me aan een knikt. Ik kijk diep in zijn mooie ogen. Hij komt steeds dichterbij, en hij zoent me. Ik zoen terug.

*die avond*

We zitten rond het kampvuur. Mickel en Marck zitten naast me. 'Ik ga nog even snel wat besjes zoeken.' Zeg ik en sta op. Ik loop naar het bos.

*30 minuten later*

'Ben er weer.' Zeg ik met een mandje vol met besjes. 'Waar is Mickel?' Vraag ik als ik hem niet ziet zitten. 'Hij ging op zoek naar jou.' Zegt Tim. 'Ik ga hem wel zoeken.' Zeg ik er loop weer het bos in. 'MICKEL!? WAAR BEN JE!? MICK-' roep ik maar stop mijn zin. Voor me zit Mickel op een kleed met picknick mand met kaarsen kandelaars. 'OMG! Mickel! Wat lief van je!' Roep ik met mijn handen voor mijn mond van verbazing. 'Kom zitten, alsjeblieft.' Zegt hij met een charmante stem. Hij pakt 2 champange glazen en ranja.

*2 uur later*

'Ik vond het erg gezellig.' Zeg ik na een gezellige avond. Hij komt steeds dichterbij en niet veel later voel ik zijn lippen op de mijne. Ik sluit mijn ogen en laat het allemaal over me heen komen. Hij duwt me zachtjes naar achter, tot hij boven me hangt. Hij gaat langzaam naar mijn nek. 'Mag ik je marken?' Vraagt hij tegen mijn nek. 'Nee.' Zeg ik lachent. 'Waarom niet?' Vraagt hij lachent, nog steeds bij mijn nek. 'Mickel, ik heb mijn keuze nog niet gemaakt. Je kan me niet markeren als je echt om me geeft.
Gun me de keuze.' Zeg ik lachent.
Hij gaat teleurgestelt overeind zitten. 'Waarom niet?!' Zeurt hij. Ik rol lachent met mijn ogen. 'Klein kind.'
Ik sta op en loop naar het kamp. Mickel ruimt op vampier snelheid op en volgt me. Als we bij het kamp zijn, geeft hij me nog een kus en ik kruip in mijn slaapzak.
Ik krijg een verontrustende droom. En die begint hier.

Team Marck of Team Mickel?
Like? Commend? Follow?
_XRobijntjeX_