"we did not save the baby. im sorry mr. de vera" rinig kong sabi ng doktor habang kausap si jacob.
i look at the white cielling as my tears fell down. lumagaslas ang mga luha sa mga mata ko. nawalan na naman ako ng anak.
why did i woke up? i rather die too.
ang akala ko wala ng mas sasakit pa sa lahat ng pinagdaanan ko. meron pa pala. maybe im a criminal in my last life. para mangyari sakin to? wala na kong maisip na iba pang dahilan.
naupo si jacob sa stool malapit sa hospital bed. kita ko rin mula sa pirepheral vission ko ang pamilya nya.
i silently cried. naikuyom ko ang mga kamao sa galit. galit sa sarili ko, hindi na ako nadala. hindi ko na dapat inisip pang bigyan ng pagkakataon si jacob na magpaliwanag.
na ayusin ang lahat sa pagitan namin.
hindi na mabubuo ang isang bagay na matagal ng sira.
hinawakan nya ang kamay ko at hinalikan iyon.
ramdam ko pa ang pagkakabasa noon sa mga luha nyang naglalandas sa kamay ko.
"im sorry" he cried
wala akong makapa sa sarili na kahit anong damdamin para sa kanya. ang alam ko lang, nasasaktan ako.
"i rather die too" i said in tears
"no, no, no please dont say that" he said in between sobs. pinanatili ko ang tigin sa kisame. hindi ko kayang tingnan sya.
ilang sandali pa at nagpaalam ang mga magulang nya na bibili lamang ng mga gamot at iniwan kami ni jacob sa kwarto.
he looked at me intently while i keep my eyes off the cielling.
"danielle im sorry" hinawakan nya ng kamay ko at hinalikan iyon. marahan, mabini. "sorry for causing you too much pain"
i dont want to listen to him. pagod na pagod na akong maniwala. but i have nochoice but to listen.
"hindi ko alam kung paanong napunta si lena sa kwarto ko ng gabing 'yon. maniwala ka walang nangyari samin. i wamt to settle hings out. to win you back kaya lang .. kaya lang nangyari na ang hindi dapat"
hinayaan ko syang magsalita pero wala syang nakuhang sagot sakin, lahit isang salita. wala na akong pakialam.
dumaan ang ilang araw na naka confine ako sa hospital habnggng sa pwede na akong umuwi.
sa bahay ni jacob.
ayaw ko, pero wala akong lakas na tumutol. bahala na, bahala na sila.
ngayong araw ako lalabas sa ospital. nakahanda na ang mga gamit ko at hinihintay na lang si jacob.
"danielle .. " pagtawag nya sa pangalan ko. hinarap ko sya at lakingbgulat ko na lamang ng makita ang mga magulang ko sa likod nya.
umiiyak ang ina ko samantalang bakas ng pag aalala sa mukha ng ama ko.
anong ginagawa nila dito?
hindi ko gustong makita sila dito. matagal na ilang wala sa buhay ko.
"anak, danielle" pagtawag sakin ng ina ko. punong pananabik ang boses nya pero wala akong makapang tuwa sa dibdib.
"ano to? family reunion?" tumawa ako ng pagak "tinawag mo kong anak?" puno ng sarkasmong sabi ko bago tumayo "limang taon ko atang hindi narinig yan"
"danielle please .. " it's my dad this time
"what?" sabi ko sa malamig na tinig
"anak, come with us please" my mom said in between sobs.
"anak?" singhal ko sa kanila. my dad cried "ang tigas nyo din naman. nasan ba kayo nung mga panahong lumalaban akong mag isa? nung wala kong makapitan at halos wala akong matirahan? nung halos mamatay ako sa gutom dahil kinuha nyo sakin lahat? alam kong nagkamali ako. pero hindi ko ginustong mamatay ang anak ko. itinakwil nyo ko noon at sinabing wala na kayong anak, tapos ngayon babalik kayo? kung kailan hindi ko na kayo kailangan? sana pinanindigan nyo na!" puno ng poot na sigaw ko. hindi ko sila kailangan.
nakatungong tinanggap nila ang lahat ng panunumbat ko.
