Masum Ve Günahkar

1. Bölüm- Giriş

Kendini Hasta Saymayan Nidadan:

"Hade odana hade.." diye bana bağıran ve beni terlikle kovalayan annemden kaçarak odama doğru yürüyordum çünkü bu aksam misafirler gelecekti ve ailem benden utandığı için beni odama kilitleyeceklerdi ama ben bunlara alışmıştım ve halime şükrediyordum çünkü biliyordum ki dışarıda sokaklarda yatan ve bir gıdım ekmek için dilenen insanlar vardı.

Odama girdim ve yatağıma yattım tavanı seyretmeye başladım.Ben tavanı seyrederken abim kapının önünde annemle bir şeyler konuştu sonra da yanıma geldi yanıma yattı ve tavanı izlemeye başladı..

"Nida yıllardır tavana baka baka bir hal oldun ya, bana bakmadın bu kadar.Valla anlamıyorum annemler neden senden utanıyorlar sanki sen istedin böyle doğmayı ki bence sen gayette normal bir insansın hasta falan değilsin yani." dedi.

Canım abim benim onu çok seviyordum bu evde hizmetlimiz Halime Hanımla beni anlayan tek kişiydi ve bir defasında babamlar benden utandığı ve beni besleme gibi gördükleri için babamla kavga etmişti sonundaysa benim için babam tarafından kemerle dövülmüştü.O günden beri abime olan sevgim 3 katı arttı hatta sonra babam benim üstüme yürümüştü ama abim sayesinde dövülmekten kurtulmuştum.

Bu arada ben size ailemi yani özellikle abimi ve beni anlatayım :

Annem 40 yaşında kendine cok iyi bakan bir kadın hatta evde güzellik salonu kurdu kendine ve jet sosyetenin en popüler kadını ayrıca kendisi dedemden miras kalan şirketlerin yönetiminin tamamını babama devrettigi için koca gün gezip tozuyor boş zamanlarındaysa beni azarlıyor.Yok efendim ben neden böyle doğmuşum da abim neden sağlıklıymış ta hatta sırf bunun yüzünden benim bu evin kızı olduğumu kimseye söylemediler yani herkes beni bu evin beslemesi sanıyor.

Babam 44 yaşında ülkenin önde gelen daha ne iş bile yaptığını bilmediğim şirketleri yönetiyor.Kendisi pek egolu bir adamdır.Düşünün yani benim down sendromlu olduğumu öğrenince annemi merdivenlerden itmeye kalkışmış ama aslan dedem miras için bir şart koymuş ve o da benim doğup 18 yaşına kadar bakılmammış onlar da bana bakmak zorunda kaldılar işte öyle ama 18 ime az kaldı ve bunlar beni kapının önüne koycaklar gibi duruyor.

Abim 20 yaşında tüm genç kızların hayalindeki sevgiliydi.Yanlış anlamayın abime yan gözle bakmıyorum yalnızca gurur duyuyorum.Kendisi Cerrahpaşa Tıp Fakültesinde 3. Sınıfa geçti yani ailenin de gurur kaynağı ve kendisi bana çok bağlıdır bende ona tabi...

Ve ben... Ailenin hastalıklı çirkin pis beslemesi... Ben kendimi böyle görmüyorum aslında.Ama ailem bana öyle bir davranıyor ki kendimi hasta ve dışlanmış olarak hissediyorum.Ama alıştım artık dediğim gibi Allah'ıma şükrediyorum.

Gözlerimin önünde sallanan el gördüğümde abime gülümseyerek baktım ve "Dalmışım abicim kusuruma bakma, sen ne diyordun ?" dedim.

Abim bana gülümseyip yatakta oturma pozisyonu aldı.
"Düşünüyordum da dedem seni çok seviyordu.İyi ki o seni bu kadar sevmiş.Eğer o seni sevmeseydi ve vasiyetine senle alakalı notlar yazmasaydı şu an bir hastanede normal bir down sendromlu gibi yatıyor olacaktın. "

Haklıydı.İyi ki dedem vardı.Keşke ölmeseydi de bu günlerimi de görseydi.
"İnşallah cennete gitmiştir dedem.O bu hayatta gördüğüm en iyi en tatlı en yardımsever adamdı. "

"İnşallah kardeşim inşallah " dedi ve bana sarıldı.Bende onun sarılmasına karşılık verdim.Ona sarılırken kendimi çok ama çoook mutlu hissediyordum.Bunu ona ne zaman söylesem "Sevgilin olunca benim sarılmalarım sana sıkıcı gelcek benim yerime sevgilin le sarılmak isteyeceksin " diyordu.Ben de gülümseyerek konuyu degistiriyordum.Çünkü ben Down sendromluyum yani sevgiliyi geçtim arkadaşım bile olmadı şu ana kadar ve olmayacak gibi duruyor.Herkes benle dalga geçiyor sanki ben dedim Allah'a beni Down sendromlu yarat diye.Belki de ben normalimdir onlar anormal, olamaz mı yani ? Bence olabilir benim gibileri de var neticede.