Εχθρός ή Έρωτας

Κεφάλαιο 2

 "Λοιπόν τι ήταν τόσο σοβαρό που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι το βράδυ;" , ο αδερφός μου με κοιτάζει με ένα βλέμα σαν να μου λεεί μήπωςυπερβάλεις λιγο και στα χείλη του σχηματίζεται ένα μικρό χαμόγελο.

"Οι γονείς μας μου ανακοίνωσαν ότι θα πρέπει να μετακομίσουμε στο Λος Άντζελες ", αμέσως κόπηκε αυτό το χαμόγελο και αντικαταστάθηκε απο μια μικρή οργή,απορία και απελπισία.

"Είσαι σίγουρη μήπως δεν άκουσες καλά, δεν γίνονται αυτά απο την μια μέρα στην άλλη." Σοκαρισμένος πιάνει με τις δύο παλάμες του το πρόσωπο του προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό που του είπα και τελειώνει την κίνηση του με το να φτάνουν οι παλάμες κάτω από τον λαιμό του. Σιωπή σκεπάζει τον ορίζοντα. Λέξη δεν ανταλλάξαμε, ήμασταν και οι δύο συναισθηματικά ράκοι. Για άλλους μπορεί να ήταν μια ευκαιρία για μια ριζική αλλαγή αλλά για εμάς ήταν μια μικρή δόση καταστροφής .

"Τι θα κάνουμε κάτι πρέπει να γίνει."

"Lou δεν είναι τόσο εύκολο δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι."

Πριν προλάβω να πώ μια λέξη χτυπάει το τηλέφωνο μου. Στην αναβοσβησμένη οθόνη αναγράφεται ο αριθμός της μητέρας μου. Δεν θέλω να της μιλήσω τώρα δεν είμαι έτοιμη. Αν το σηκώσω θα τσακωθούμε και δεν θα καταφέρω τίποτα οπότε καλύτερα να μην το σηκώσω κάν, κερδίζω και λίγο χρόνο.

"Γιατί δεν το σήκωσες ;"

"Ηταν η μαμά και δεν ήθελα να της μιλήσω αυτήν την στιγμή."

Πάλι κάτι μας διακόπτει. Αυτή την φορά είναι το τηλέφωνο του αδερφού μου. Τη έκπληξη η μάμα μου πέρνει τώρα τον αδερφό μου.

"Pablo ξέρεις μήπως που είναι η Lou; Δεν σηκώνει το τηλέφωνο της και δεν μπορώ να την βρώ."

Ας μην της πεί ότι είμαι εδώ δεν θέλω να της μιλήσω.

"Εδώ είναι μην ανησυχείς αλλά καλύτερα να μην μιλήσετε τώρα άστην να ηρεμίσει."

Άκουσα καλά ο αδερφός μου με υποστίριξε; Σπάνιο φαινόμενο. Χαίρομαι τελικά που ήρθα να μιλήσω μαζί του πρώτα απο τις λιγοστές φορές που με βοήθησε αρκετά το ότι μίλησα μαζί του.

"Pablo πήγαινε και εσύ μέσα πρέπει να πάω να μιλήσω και με τον Jamie."

" Θε-Θέλεις μήπως να έρθω μαζί σου;"

"Οχι πρέπει να το κάνω μόνη μου αυτό. Σε ευχαριστώ αδερφούλη."

Με αυτά τα λόγια σηκώνομαι απο το παγκάκι στο οποίο καθόμασταν μέχρι πρίν λιγο και κάνω να φύγω όταν νιώθω την ανάγκη να του πώ κάτι που έχω πολύ καιρό ίσως και χρόνια να του πώ.