Εχθρός ή Έρωτας

Κεφάλαιο 3

Μετά το τρίτο συνεχώμενο χτύπημα κανείς δεν ανοίγει και κάνω να φύγω...όταν η πόρτα ανοίγει και βλέπω ένα καλογυμνασμένο σώμα απο την μέση και πάνω. Το κορμί του είναι τόσο σφικτό οφείλεται βέβαια στην γυμναστική που κάνει εδώ και τόσα χρόνια.

"Αγάπη μου είσαι καλά"", η φωνή αυτή ηχεί πάλι στα αυτιά μου σαν μια υπέροχη μελωδία κάποιου ερωτοχτυπημένου συνθέτη.

"Σε ξύπνησα; Θές να έρθω αργότερα;"

"Οχι πέρνα μέσα μισό να πάω να αλλάξω εκτός αν δεν θές βέβαια", και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.

"Jamie δεν έχω όρεξη πρέπει να μιλήσουμε..."

"Τι συμβαίνει με τρομάζεις.Έλα κάτσε θές να σου βάλω καφέ;"

"Οχι"

"λοιπόν σε ακούω"

"Δεν μπορώ να στο φέρω με τρόπο οπότε θα στο πω κατευθείαν... Οι γονείς μου θα ανοίξουν καινούριο κατάστημα στο Λος Άντζελες και θα πρέπει να μετακομίσουμε."

Σιωπή κυριαρχεί και απλά ρουφάει μια μεγάλη γουλιά απο τον καφέ του, ύστερα σηκώνεται έρχεται δίπλα μου και με τα στιβαρά του μπράτσα με σφίγγει στην αγκαλία του με φιλάει στο μέτωπο και μου λέει "ηρέμησε θα τα καταφέρουμε αγάπη μου θα είμαι εδώ δίπλα σου". Κάπως με ηρέμησε έχει αυτήν την ικανότητα να με κάνει να τα βλέπω όλα θετικά,να ζώ το σήμερα διαφορετικά απο το χθές και καλύτερα απο το αύριο. Του χαμογελώ και του λέω με ένα πλατύ χαμόγελο και μια λάμψη στα μάτια "Σε αγαπώ", δυό λέξεις που μπορούν να κάνουν τον άλλον ευτυχισμένο και να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος του αλλά κάπου εκεί έξω υπάρχει μια αδερφή ψυχή. Ξέρω ότι στεναχωρέθηκε και μάλιστα πολύ αλλά προτίμησε να μην μου το δείξει για να μην με κάνει να νιώσω άσχημα. Δεν είναι σκέτη γλύκα; Όλη αυτή την συναισθηματική στιγμή διακόπτει πάλι ένα τηλεφώνημα της μητέρας μου.Δεν θέλω να απαντήσω αλλά ο μπουμπούκος επιμένει πως δεν είναι αυτή η λύση. Η μαμά μου επιμένει ότι πρέπει αμέσως να γυρίσω αφήσαμε μια κουβέντα στην μέση.Αποχαιρετώ με ένα παθιασμένο φιλί το αγόρι μου και πέρνω τον δρόμο προς το σπίτι.

Φουρτουνιασμένη όπως είμαι μπαίνω μέσα και αρχίζω την λεκτική επίθεση. Πάνω στον καυγά οι γονείς μου μου πετάν ότι είμαι πολύ μικρή για να αποφασίζω μόνη μου. Απο μιας άποψης έχουν δίκαιο αλλά απο την άλλη πόσο δημοκρατικό και ορθό είναι να αποφασίζουν άλλοι πάντα για εμάς; Επειδήείμαι ανήλικη τι πάει να πει ότι δεν έχω προσωπικότητα, άποψη, κρίση ότι είμαι ένα κιβώτιο που μπορούν εύκολα να το μεταφέρουν απο εδώ και απο εκεί; Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο αδερφός μου μας κοιτάζει έναν έναν ώσπου το βλέμα του πέφτει σε εμένα και αντικρίζει μια θυμωμένη και λυπημένη Lou.