Bir Çiçeğin Serüveni

Sevmiyor

Elveda bayım.

İnsan çok değişik bir canlı türü vesselam. Gökkubbeyi boyamış gri bulutları görünce içlerine bir hüzün çöker, tüm sinirlerini bulutlardan çıkarırcasına onlara türlü laflar ederler. Fakat yağmur yağdığında da ona şiirler yazıp altında dans etmeyi, sevdiğiyle her bir damlasında ıslanmayı ihmal etmezler. Hatta bunu bir şükür, bir borç bilirler yağmura karşı.

A insanoğlu, her güzellikte bir kusur bulmaya nasıl da meraklısın. Pürüzsüz gördüğün her şeye bir çamur atarsın. Madem sonunda mutlu olacaksın, ne diye bir bahaneyle yaşamın getirdiklerine mükellef olamayacağın halde kendine bin bir külfet yaparsın! 

Siz de bu insanların arasındasınız bayım. Kıymet bilmez insanoğullarının...

Çiçekler yağmuru, bulutu tanırlar bayım. Ve her zaman ikisine de müteşekkirdirler. Biri canı getiren, diğeri can verendir onlar için.

Biz de size sevgi getirmiştik, aşk getirmiştik, rayiha getirmiştik ve rüzgara sığınmıştık umutla. Fakat sizin adi ve işe yaramaz burnunuz ne yazık ki bir ruhun kokusunu alamaz, nefesini duyamaz. 

Ne hikmettir ki bizler öldükten sonra da kokacağız bayım, tıpkı yaşarken olduğu gibi. Fakat siz öldükten sonra da bu adi bedenin içinde işe yaramaz bir organizmayla devam edeceksiniz yolunuza. Tıpkı yaşarken olduğu gibi.

Sevenlerin gönüllerinden kopan tüm çiçeklerin adına.

Sanırım ölüyorsunuz bayım, içimizde...