HAYATA DAİR HİKAYELER

ÖN YARGI-4

Paul Ruskin, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini öğretirken onlara şu olayı okur:
"
Ha...sta ne konuşuyor, ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce
anlaşılmaz şeyler geveliyor. Zaman, yer ya da kişi kavramı yok. Yalnız,
nasıl oluyorsa, kendi adı söylendiğinde tepki veriyor.
...
Son altı
aydır onun yanındayım, ne görünüşü için bir caba sarf ediyor ne de bakim
yapılırken yardımcı oluyor. Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve
giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin püre halinde verilmesi gerekiyor.
Gömleği salyalarından dolayı sürekli leke içinde. Yürümüyor. Uykusu
sürekli düzensiz. Gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor.
Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir sebep yokken
sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana kadar da feryat figan
bağırıyor.

Bu olayı okuduktan sonra, Ruskin öğrencilerine böyle birinin bakımını üstlenmek isteyip istemediklerini sorar.

Öğrenciler
bunu yapamayacakları nı söylerler. Ruskin, kendisinin bunu büyük bir
zevkle yaptığını ve onların da yapması gerektiğini söyleyince öğrenciler
şaşırırlar. Daha sonra Ruskin hastanın fotoğrafını dolaştırmaya baslar.
Fotoğraftaki doktorun altı aylık kızıdır. Dr. Ruskin, Amerikan Tip
Birliği Dergisindeki makalesinde, (günümüzde çok yaşandığı gibi ) gülünç
bir yanlış anlamanın insana nasıl tamamen farklı bir perspektif
kazandıracağını anlatmaktadır. Belki de hayatta yaşadığımız birçok şey
bize önyargılarımız ve bakış acılarımız tarafından dayanılmaz ve zor
gözükebilir...