Η μάχη του έρωτα...

Part 16

Το επόμενο πρωί την βρήκε αναμαλλιασμένη να προσπαθεί να βρει το κινητό της που δονούσε σαν τρελό. Σύρθηκε σχεδόν ως το μπάνιο και με πολύ κόπο κατάφερε να κάνει ένα ντους. Φόρεσε ότι πιο όμορφο βρήκε στα πράγματά της και βάφτηκε σε απαλούς τόνους για να μην μοιάζει με μισοπεθαμένη. Μάζεψε μια κοτσίδα τα μαλλιά της και ήταν σχεδόν έτοιμη.

«Μα που τα έβαλα;» μούγκρισε μέσα από τα δόντια, ψάχνοντας για τα σταράκια της.

Η πόρτα χτύπησε ελαφρά.

«Περάστε», μουρμούρισε άκεφα και εκνευρισμένη που την διέκοπταν από την αναζήτησή της.

«Νεφέλη σε δέκα λεπτά φεύγουμε, είσαι έτοιμη;» άκουσε την φωνή της Ξένιας και μετά από λίγα δευτερόλεπτα την είδε να στέκεται ολόλαμπρη μπροστά της, μέσα σε ένα πανέμορφο φόρεμα.

«Είστε... πανέμορφη», άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να εκφραστεί, αφού είχε δει πόσο φιλικά της είχε φερθεί χθες.

«Κι εσύ κορίτσι μου! Ετοιμάσου γιατί θα αργήσουμε!» γύρισε να φύγει, αλλά σα να το μετάνιωσε έστρεψε ξανά το βλέμμα της στην Νεφέλη. «Να βάφεσαι πιο συχνά, σου πάει»

«Αν δεν φορέσω παπούτσια λέτε να με παρεξηγήσουν;» της ξέφυγε της Νεφέλης και μετά από το πρώτο σοκ ξέσπασαν κι οι δύο στα γέλια.

«Νομίζω πως ο κύριος Μέγας δεν θα το προσέξει καν», της έκλεισε το μάτι και την άφησε να συνεχίσει την αναζήτησή των χαμένων παπουτσιών.

Αφού κατάφερε να τα εντοπίσει κάτω από το κρεβάτι, φόρεσε λίγο άρωμα πίσω από το αυτί της και ήταν έτοιμη να τον συναντήσει. Φυσικά και δεν έμοιαζε σε τίποτα στο φρέσκο πλουσιοκόριτσο που ήταν κάποτε, αλλά τουλάχιστον είχε μια αξιοπρεπή εμφάνιση σε σχέση με τις υπόλοιπες μέρες που το μοναδικό στολίδι επάνω της ήταν η σκόνη.

Βγήκε στο σαλόνι όπου την περίμενε η Ξένια με ένα τεράστιο χαμόγελο. Βγήκαν ως το αμάξι και έφυγαν για το νοσοκομείο. Προς έκπληξη της Νεφέλης πήγαν με σπορ αμάξι και οδηγούσε η Ξένια.

«Η λιμουζίνα χάλασε;» σήμερα δεν ήταν η μέρα της. Ρωτούσε ότι της ερχόταν στο κεφάλι.

«Το πάρκινγκ στο νοσοκομείο δεν διαθέτει ειδική λωρίδα για λιμουζίνες. Προτιμώ τα πιο απλά πράγματα στην ζωή», της απάντησε κελαηδιστά.

«Ξέρετε τι με θέλει ο κύριος;»

«Μην φοβάσαι! Δεν πας για κρέμασμα, ηρέμησε! Να σε ευχαριστήσει θέλει απ' ότι κατάλαβα», της χαμογέλασε.