Η μάχη του έρωτα...

Part 44

Έκλεισε τα μάτια της, προσπαθώντας να διώξει τις άσχημες στιγμές που είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Έπρεπε να πάψει να ζει με τα φαντάσματα του παρελθόντος και πολύ περισσότερο ήταν επιτακτική η ανάγκη σήμερα να κρύψει τον όποιο πόνο της και να αφοσιωθεί στην μέρα που είχε ξημερώσει. Τόσο καιρό περίμενε γι' αυτήν την ευλογημένη μέρα!

Τίποτα δεν ήταν όπως ακριβώς τα ήθελε, παρά μόνο εκείνος έστεκε δίπλα της έτσι όπως τον φανταζόταν. Δύο χρόνια μετά και οι πληγές εκείνης της νύχτας ήταν ακόμα φανερές. Κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει τι συνέβη εκείνο το βράδυ όπου κόπηκε το νήμα της ζωής του Φέντερικ και του Δούκα. Σκοτώθηκαν την ίδια ημέρα, οι κηδείες τους τελέστηκαν επίσης την ίδια μέρα, στο ίδιο νεκροταφείο, σε διπλανούς τάφους. Μια κίνηση που ήθελε να βροντοφωνάξει την ειρήνη, την γαλήνη, την ανακωχή για την άλλη ζωή.

Ο Άγγελος καταδικάσθηκε σε πολλά χρόνια φυλάκισης για συνεργεία και πολλά άλλα ποινικά αδικήματα που είχε διαπράξει κατά την περίοδο που δούλευε στην νύχτα. Η Χριστίνα τον επισκεπτόταν καθημερινά και προσπαθούσε να του δίνει κουράγιο. Δεν ήταν εύκολο για κανέναν τους να παλεύουν να σώσουν μια αγάπη καταδικασμένη πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Η Νεφέλη είχε πάρει κι επίσημα πλέον το επίθετο του πατέρα της μαζί με όλες τις επιχειρήσεις του. Η βοήθεια του Ντίνου ήταν αναγκαία, αν και στην αρχή δεν ήθελε να ακούει για επιχειρήσεις. Η αστυνομία του χάρισε ένα παράσημο μαζί με τον φίλο του Γιώργο και κατάφερε να εξασφαλίσει μια πιο ήρεμη εργασιακή ημέρα.

Σήκωσε την μακριά ουρά από το νυφικό και κάθισε στην καρέκλα μέχρι να έρθει η κομμώτρια για να της στερεώσει το πέπλο στην μακριά πλεξούδα της. Η πόρτα χτύπησε και εμφανίστηκε η γλυκιά φυσιογνωμία της Χριστίνας που τώρα την κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα.

«Τι όμορφη που είσαι!» της είπε με έναν ενθουσιασμό στην φωνή.

«Μοιάζω στην κουμπάρα μου», της έκλεισε το μάτι η Νεφέλη και σηκώθηκε για να κάνει μια στροφή γύρω από τον εαυτό της.

«Επιτέλους χαμογελάς! Δύο χρόνια τώρα χαμόγελα χαρίζεις μόνο στον Ντίνο. Σε εμάς ούτε δείγμα», την πείραξε γλυκά και γέλασαν με την καρδιά τους.

«Εσύ; Γιατί χαμογελάς χωρίς την καρδιά σου;» περιεργάστηκε το θλιμμένο της βλέμμα. Αν και γνώριζε πολύ καλά τον λόγο.