Change My Life~Niall Horan

11

Pov Niall

De afgelopen weken waren zwaar, ook voor Cam. Dylan vertelde me dat ze alles zat is, ze mist mij en snauwt iedereen af omdat ze chaggie is, volgens Liam doe ik dat ook. Dylan heeft een plan bedacht.

Ik sta nu op het vliegveld, m'n vlucht vertrekt zo. Ik wil Cam zo graag weer in m'n armen sluiten, haar kusjes geven, haar glimlach zien, haar mooie ogen en haar mooie lach. Ik mis haar gewoon zo erg. Eigenlijk te erg.

"Niall we moeten gaan" zegt Louis hyper. Ik knik en loop naar de douane.

"We gaan onze 2 cuties weer bij elkaar zien" zingt Louis. "Eindelijk" zeg ik hyper. Zayn lacht. "Camler" gilt Louis.

Pov Camille

Ik lig op m'n bed, ik ben echt alles zat. Ik ben ongesteld, mis Niall, haat iedereen, haal kut cijfers op school, Dylan die me half negeert, mam die alleen maar werkt, mag niet naar Londen, slaap amper, noem maar op. Ik barst ook gewoon midden op de dag uit in tranen zonder dat ik het wil. Ik zit er helemaal doorheen. Het enige wat ik nu wil is Niall en vakantie, gelukkig is het morgen de laatste dag en dan hebben we kerstvakantie, maar Niall is er dan niet. Dit is dan nog wel het stomme van gescheiden ouders, maar toch ook weer niet. Als m'n ouders nou niet gingen scheiden zou ik Niall ook niet tegengekomen zijn.

Ik loop langzaam met stampvoeten naar beneden.

"Cam doe normaal" hoor ik Dylan roepen. Ik rol met m'n ogen en loop gewoon door.

Ik loop de woonkamer binnen en zie m'n moeder helemaal gelukkig zijn met haar nieuwe vriend, Jan. Ik zucht en loop naar de keuken. K ben echt super blij van m'n ma, maar ik mis Niall niet normaal erg. We Skypen dan wel elke minuut, maar alsnog. We kunnen niet knuffelen en elkaar geen kusjes geven enz.

Ik pak een flesje water en een appel. Ik neem een hap van m'n appel en loop weer naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten. M'n moeder kijkt me gespannen aan. Voor ik het weet ontsnapt er weer een traan uit m'n ooghoek, jeetje wanneer ga ik niet als m'n moeder me aan kijkt?

"Kut tranen" mompel ik en veeg ze weg. M'n moeder komt naast me zitten en geeft me een knuffel.

"Ik mis Niall gewoon" mompel ik in haar nek. "Ach meissie toch" zegt ze zacht.

Na een tijdje ben ik weer uitgehuild en ga ik weer bijna dood van de pijn in m'n hoofd en buik. Waarom is het leven zo moeilijk? Kan iemand mij dat uitleggen? Iemand? Niemand, arg laat ook maar, het leven is gewoon moeilijk en ik moet er mee leven.

Ik lig op de bank, niks te doen. Ja oke, denken aan van alles en nog wat.

"Jezus Cam, kan je ook nog wat anders doen dan alleen huilen op de bank" zegt Dylan boos. "Nee" mompel ik. "Ga wat doen" zegt hij.

"Waarom zou ik, ik heb hoofd- en buikpijn. Denk je dat je dan iets gaat doen" snauw ik terug. "Je zit weer in je periode" mompelt hij. "Ja inderdaad ik zit in m'n periode" zeg ik boos en zucht. Jongens weten nooit hoe meisjes zich voelen behalve als ze het zelf meemaken, dat gebeurt gewoon niet.

Ik draai me om en ik lig op m'n zij. Ik ruik een bekende geur. Ik til m'n hoofd een stukje op en zie dat ik op een zwart vest lig. Ik ruik eraan. Niall... Dit is de geur van Niall. Ik verbeeld het me vast. Ik zucht en ga weer normaal zitten.

Ik zie iemand op de bank zitten, het is niet Jan, mam of Dylan. Ik kijk goed, m'n ogen worden groot en m'n mond valt open. Is dit waar? Droom ik dit niet? Ik kruip langzaam naar hem toe en prik in z'n wang, nee dit is geen droom. Hij kijkt om en kijkt me strak aan. Ik wacht geen moment en sla m'n armen om hem heen. Ik leg m'n hoofd in z'n nek en snuif z'n geur op. Jep, dit is hem.