Why Don't You Love Me?

Chaper Fourteen

"Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości."

Popatrzyłam na Justina jak na jakiegoś dwugłowego kosmitę. On chyba oszalał, żeby zrywać mnie z łóżka tak wcześnie. Kątem oka zerknęłam na czarny zegarek stojący na niedużej szafce nocnej, obok mojego łóżka. Piąta piętnaście?! Serio?

- Już mała. Załóż jakieś wygodne ciuchy i jedziemy. - blondyn wyszczerzył się zadowolony z siebie. O dziwo rozpierała go energia, co raczej w jego przypadku było zjawiskiem niespotykanym. Zazwyczaj wyglądał na zaspanego i nienawidzącego wszystkiego wokół.

- Ale gdzie? I czemu akurat o tej godzinie? - jęknęłam i niechętnie zebrałam się ze swojego łóżka, po czym podreptałam do łazienki, aby chociaż załatwić potrzebę i przemyć twarz. 

- Niespodzianka. - usłyszałam głos Karmelka dobiegający z pokoju. Ech, ja to chyba w życiu nie zaznam już spokoju. Jak nie ojciec, to ten irytujący facet. 

Postanowiłam zrobić mu na złość i zrzuciłam z siebie ubrania, po czym wskoczyłam pod prysznic. A niech sobie poczeka! Odkręciłam kran, ale oczywiście nie było ciepłej wody, więc jak najszybciej obmyłam swoje ciało i wyszłam z kabiny. Z zadowoleniem stwierdziłam, że wszelkie ślady "działalności" mojego taty już znikają i w końcu zaczęłam przypominać kobietę, a nie worek treningowy. 

Z łazienki wyszłam po kilkunastu minutach, gdy nie mogłam już znieść marudzenia Justina. 

- Jestem. - mruknęłam i związałam w biegu włosy w luźny kucyk. 

- W końcu! Dość długo każesz na siebie czekać. 

- Nie marudź, tylko powiedz mi, gdzie mamy jechać. - westchnęłam sennie i wsunęłam na nogi miętowe trampki. Przecież ja zasnę na stojąco...

- Już ci powiedziałem, że to niespodzianka. - podniósł tyłek z łóżka i mocnym ruchem pociągnął mnie za dłoń, w stronę drzwi. 

- Jesteś niemożliwy. 

- Wiem. - uśmiechnął się promiennie.

- Czemu masz taki dobry humor? Chcesz mnie wywieźć i zabić? - uniosłam brew i chciałam się zatrzymać, ale niestety mi to uniemożliwił, ciągnąc w stronę swojego sportowego, czarnego auta. 

- Bardzo bym chciał coś takiego zrobić, ale niestety chłopaki cię polubili i na pewno nie darowaliby mi tego. - otworzył mi drzwi i odczekał chwilę, aż wsiądę. Karmelek jako dżentelmen? Jest miły... Stanowczo zbyt miły.

Obszedł szybko samochód i usiadł za kierownicą, po czym od razu odpalił silnik.

- Więc? Powiesz mi w końcu, co się dzieje?

- Shawty, skończ to przesłuchanie. Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. - poklepał mnie lekko po udzie i wrócił do patrzenia na drogę. 

- A na moim miejscu byś nie pytał? - prychnęłam. - Co byś zrobił, gdybym wpadła do ciebie z samego rana i cię porwała? - moje słowa wywołały oczywiście śmiech chłopaka. - Co w tym zabawnego? 

- Wszystko! To niemożliwe.

- Niby czemu? 

- Bo jesteś zbyt nieśmiała, żeby coś takiego zrobić. - wzruszył nonszalancko ramionami, jakby to była najnaturalniejsza i najbardziej oczywista rzecz na świecie.

- Wcale nie jestem nieśmiała. - skrzyżowałam ręce na piersi, w geście oburzenia. Dobra, chyba trochę przeholowałam...

- Nie? Udowodnij. - przeniósł na mnie swoje intensywne spojrzenie, od którego zaczynałam tracić głowę.