Pick one ft. B-Brave

§ 19

→ Nova POV

Zodra ik thuis ben hoor ik Valerie weer giechelen aan de telefoon in de keuken. Ik doe de deur voorzichtig dicht en zet mijn tas zachtjes neer. Stilletjes blijf ik meeluisteren om misschien een hint te krijgen met wie ze aan de telefoon is. Het is waarschijnlijk haar vriendje want het is onmogelijk om zo flirterig te zijn met een vriendin. Talking 'bout vriendjes. Het is best tijd om Finn weer proberen te bereiken. Het is wel een tijdje geleden voor mijn gevoel. 

Ik loop onopgemerkt met mijn telefoon naar mijn filmkamer. Voor een paar secondes ijsbeer ik in mijn filmkamer en plof dan neer op de bank. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en staar voor een tijdje naar mijn vergrendelscherm. De foto als mijn achtergrond, is een van mijn lievelingsfoto's met Finn samen. Uit automatisme voer ik mijn code in en klik ik gelijk op het bel-icoontje. Hij staat bovenaan mijn favorieten dus lang hoef ik ook niet te zoeken. Zenuwachtig klik ik zijn nummer aan en geduldig wacht ik op de piepjes die overgaan. Ik hoor de een na de andere piep en de een na de ander maakt me ook zenuwachtiger. Het duurt meestal iets langer omdat ik natuurlijk van Nederland naar Amerika  bel, maar ik kan me niet herinneren dat het zo lang duurde. 

Dan verschijnt opeens Valerie's hoofd in de deuropening. ''Hey'' zegt ze alsof ze niet ziet dat ik aan de telefoon ben. Ik wijs naar mijn telefoon en geef haar een meen-je-dit?-blik. Ze doet de deur iets meer open zodat ik nu haar hele lichaam zie. ''Wie bel je?'' vraagt ze. Dit kind kan echt geen lichaamstaal lezen volgens mij. ''Finn'' zucht ik. ''Oh, zijn telefoon is leeg'' zegt ze terwijl ze naast me neerploft. Ik geef haar een rare blik terwijl ik ophang. ''Hoe weet je dat?'' vraag ik verbaasd. ''Hoe weet ik wat?'' vraagt ze dom. ''Dat zijn telefoon leeg is.'' Ik zie dat twijfel haar te binnen schiet en dat ze zenuwachtig word. ''Kan toch?'' zegt ze zachtjes en iets meer terughoudend dan dat ze normaal is. ''Sure. Maar ga nu alsjeblieft weg want ik heb nog genoeg dingen te doen'' Zeg ik terwijl ik opsta en de deur voor haar openhoudt. Zonder tegenspreken of wat dan ook vertrekt ze. Erg vreemd als je het mij vraagt.

***

Ik zucht diep en kijk moedeloos uit het raam. Geboeid kijk ik naar de regendruppels die tegen mijn raam tikken en langzaam naar beneden glijden. Dit zijn de gevaarlijkste momenten die je kan meemaken omdat ik me spontaan leeg en verdrietig begin te voelen. Af en toe heb ik zo'n moment nodig om alle stress en verdriet uit me te laten komen, al is het niet echt duidelijk waarom ik precies verdrietig ben. Zonder dat ik het door heb voel ik een traan mijn wang af stromen, net zo subtiel en langzaam als de regendruppels van mijn raam glijden. Twijfels spelen dit keer op en het baart me inmiddels zorgen dat ik Finn niet kan bereiken. Ik ben het type dat eigenlijk heel veel plakt aan dierbaren dus ook aan Finn, maar dat heb ik vanzelf los leren laten. Finn is bijvoorbeeld niet zo'n persoon. Hij wil  onafhankelijk zijn en niet continu met iemand zijn. Aan het begin is het moeilijk om iemand de ruimte te geven die die nodig heeft zonder iemand volledig los te laten. Ik voelde me als een hondje, die dan altijd op haar baasje zou wachten totdat hij een keer liefde nodig had en met mij wilde spelen. Ik moest altijd wachten op het moment wanneer hij een keer lief deed tegen mij en wanneer hij geen zin in me had, kon ik oprotten. Ik heb nooit begrepen waarom ik me zo heb laten behandelen en je vraagt je dan vast af: ''waarom zit je in zo'n relatie? Waarom heb je je zo diep erin gegooid als je weet dat hij zo is?'' Laat me je vertellen..

Aan het begin is een relatie altijd rozengeur en maneschijn. Je investeert zoveel tijd in de ander, wil continu met de ander praten en op dit punt is het dan ook wederzijds. Je doet ook echt alle moeite voor elkaar en je bent ook zó verliefd. Maar op een gegeven moment, ik kan niet precies zeggen wanneer, waait dat over. Het gaat om het feit dat een jongen denkt dat hij niet meer veel hoeft te doen om jou te behouden omdat hij jou toch al heeft. En zodoende begint alles te minderen; contact, afspraakjes, het gevoel.. Maar in tegendeel. Jongens begrijpen niet dat alles hetzelfde moet blijven om een goede relatie in stand te houden. Nu zeg ik niet dat het voor altijd klef moet zijn of dat je elke minuut met elkaar moet praten. En ik zeg ook niet dat meisjes dit niet flikken, want andersom kan natuurlijk ook. Maar wanneer alles overwaait en de zon ineens iets minder schijnt, begrijp je dat dit het punt is dat mensen een punt achter de relatie zetten. Ik in dit geval niet. Ik heb bindingsangst en verlatingsangst. En om ook heel eerlijk te zijn, is Finn mijn eerste liefde. Eerste liefde betekent niet per se eerste vriendje of eerste kus. Als je je eerste liefde hebt gehad, dan zal je elke ander die langs komt in je leven vergelijken met je aller eerste liefde. Het klinkt raar, maar dat is echt zo. En omdat Finn dan ook mijn eerste liefde is, is hij moeilijk los te laten. Zelfs nadat hij me dingen heeft geflikt die totaal niet door de beugel konden, heb ik het niet opgegeven. Maar wanneer het echt te ver gaat, mag je nooit de magie van je eerste liefde gebruiken als excuus. Ken je grenzen en vergeet niet dat zelfrespect erg belangrijk is.

~~~