Afraid

5. Tylko ty i ja

Proszę, przeczytaj notkę pod rozdziałem.

Marshall stanął obok mnie, oparł ręce na biodrach i przyjrzał się uważnie listowi gończemu. Dlaczego mnie tak zainteresował? Z jednej, prostej, przyczyny - na ogłoszeniu widniała twarz... Matta. Z tym, że na załączonym zdjęciu jego włosy były całe czarne i nie było ono podpisane nazwiskiem, jakie chłopak mi wcześniej podał, ale kompletnie innym.

- Ten człowiek? To Jesse Rutherford - odparł prosto.

Tyle to zdążyłem przeczytać.

- Jest przestępcą... prawda?

Marshall skinął powoli głową.

- Owszem - potwierdził. - Nie zajmuję się jego poszukiwaniami, ale z tego co mi wiadomo, został skazany na dwadzieścia pięć lat pozbawienia wolności, bądź dożywocie. Nie jestem pewny...

A czy kiedykolwiek w swojej pracy byłeś czegoś pewny?

- Tak... - zamyślił się. - To z pewnością było dożywocie.

No, brawo.

- Z-za co? - wymamrotałem.

Nie dowiedziałem się nawet jeszcze całej prawdy, a już czułem, że nogi uginają się pode mną, a mój oddech przyśpiesza. Czy to dzieje się naprawdę? Czy mieszkam z kryminalistą?

- Był płatnym zabójcą. Możliwe też, że handlował narkotykami - oznajmił bez zająknięcia. - Zwiał z więzienia ponad dwa miesiące temu i do tej pory policja nie ustaliła, gdzie się znajduje. Zupełnie, jakby zapadł się pod ziemię.

Płatny... co? Czym handlował? Narkotykami? Matt? Niemożliwe...

Zniknął ponad dwa miesiące temu... u mnie mieszka do dwóch miesięcy. Początkowo nie miał gdzie spać i nie posiadał praktycznie żadnych pieniędzy... Od dwóch miesięcy przetrzymuję u siebie zbiega i nawet nie mam o tym pojęcia. To znaczy, nie miałem.

Powinienem powiedzieć Marshallowi?

Nie, nie. Najpierw muszę porozmawiać z Mattem... to znaczy, z Jessem. Ale co jeśli coś mi zrobi? Co, jeśli weźmie mnie jako zakładnika? Będzie więził w moim własnym mieszkaniu, torturował, zastraszał...

Dość, Zach. Nie bądź niepoważny. Co prawda dowiedziałem się o nim niepokojacych rzeczy, ale na pewno nie jest szurnięty do tego stopnia, by się nade mną znęcać... Chyba.

- Dlaczego, tak właściwie, o niego pytasz? Widziałeś go gdzieś? Bo jeśli tak, to...

- Nie - przerwałem mu. - Nie widziałem nigdzie nikogo takiego... Po prostu jest bardzo młody i zaciekawiło mnie, dlaczego wysyłają za nim listy gończe.

- A, tak, jest bardzo młody. Nie zmienia to jednak faktu, że jest osobą pozbawioną uczuć, popełniającą swoją zbrodnie z zimną krwią. Słyszałem, że w sądzie nie miał nawet adwokata i nie próbował się bronić. Było mu chyba wszystko jedno - powiedział, wzruszając ramionami i cicho wzdychając.

Osoba pozbawiona uczuć, ta?

~*~
Po spędzeniu reszty dnia w barze, w celu poukładania myśli, wróciłem do domu. Co prawda, nie spieszyło mi się za bardzo. Trochę obawiałem się rozmowy, która, no nie ukrywajmy, musiała się odbyć.

Powoli przekręciłem klucz i otworzyłem drzwi, zaglądając do środka. Kuźwa, czułem się zupełnie tak, jakbym robił włam na własne mieszkanie! Muszę się uspokoić.

Wdech i wydech. Wydech i wdech.

Zapalałem światło kolejno w każdym pokoju (co również nie było do końca normalne), aż wreszcie natrafiłem na pokój Matta. Cholera, nadal nie umiem przyzwyczaić się do tego, że podał mi ściemnione nazwisko.