Meleğin İzleri | İz Serisi 2

Meleğin İzleri || Prolog

Meleğin İzleri

PROLOG

Kanat çırpsam uzanabilir miyim yalnızlığıma?

Mazimdeki silinmeyen izleri silebilir miyim?

Peki ya kimsesizliğimi gizleyebilir miyim yanımdan geçip giden insanlardan?

Kimseden sevgi dilenemem ki ben, utanırım.

Kırılmış bir kere kanatlarım, iyileşebilir miyim?

Melekler için hayat sonsuz mudur, onlar da bir gün ölürler mi?

Bu benim hikâyem, size ben anlatacağım. Sözcüklerle değil, konuşamam ben. Duygularla anlatacağım, gözyaşlarımla... Belki anlamayacaksınız, deli sanacaksınız. Deli değilim, delik deşiğim.

Dilsizim ben, konuşamam ki. Dilenecek cesaretim olsa dillendirecek sesim olmaz. Sevgiye aç, yalnızlığa mahkûm, sevilmeye muhtaç zavallı bir Meleğim ben. Kim benden ne isteyebilir ki?

Ruhumun derin dehlizlerindeki kan kokusunu sindirebilir miydi yüreğim? Alışkındım yara almaya, ama kimse nasıl iyileştireceğimi söylemedi bana. Ben görünmez miyim? İnsanlar geçip giderken yanımdan, yüzüme bile bakmadan çekip giderken dudaklarımdaki kan tadını kime tarif edebilirim?

Ben bir meleğim, yaralıyım. Kalbinin sancımasına alışmış, sızılarıyla başa çıkmayı düşe kalka öğrenmiş bir yetimim. Hem yetim hem öksüzüm, bir çöpüm bile yok bu hayatta. Sevgi nedir bilmeyen, ama buna rağmen gittiği her yerde gözleriyle sevgi dilenen yaralı bir kırılganım. Bana sevmeyi, sevilmeyi öğretebilecek biri yok mu?

Orada kimse yok mu?

*