Si Mhickaella Ann Mendoza ay isang babaeng hindi naniniwala sa forever at happily ever after. Mula ng siya ay saktan at lokohin ng taong mahal niya sinumpa niyang hindi na siya iibig pang muli. Pagkatapos masaktan ay muli siyang nagbalik upang maghi...
I was sitting on a bench in the school's garden waiting for my boyfriend to come. Nagtext siya sakin kanina to meet him at our very spot. A few minutes had passed and I saw him from afar. He was laughing with his friends, nang makita niya ako ay may sinabi muna ito sa mga kaibigan niya bago pumunta sakin. "So why do you want to meet with me all of a sudden?" I asked. It's not that I didn't like meeting with him, I love hanging out with him kaya lang parang may iba akong nararamdaman sa biglaan niyang pagpapapunta sakin dito lalo pa't nag-cutting classes lang ako para lang makita siya.
He just stared at me blankly which made me nervous. May problema ba? Ngayon ko lang siyang nakitang ganito. "Is there something wrong?" I asked worriedly. "Sorry, Lhuis but it's all just a game" bigla naman akong nagtaka sa sinabi nya. "Huh? Game? What are you talking about?"
His gaze went to his friends that were on the other side of the garden. They were just watching us with a sly grin plastered all over their faces. "This relationship is just a game I had with my friends" walang ganang sagot niya sakin. "Ano bang ibig mong sabihin? Hindi kita maintindihan?"
"All of this isn't real" he began. "I never loved you, it was all just a game" at that very moment I felt my heart stop. "W-what? You're joking, right? It's not funny" I stutter as I stood up from my seat. I tried to hold his hand but he shook me off. "I'm not joking around, Lhuis. Do you even think na magkakagusto ako sa isang katulad mo?" he chuckled dryly. My eyes began to burn as tears slowly roll down my cheeks. "Pe-pero akala ko ba sabi mo sakin na mahal mo ako? Akala ko ba sabi mo hinding hindi mo ako sasaktan hindi kagaya ng ginawa sakin ng mga ex ko? You promised!"
"Hindi mo ba naintindihan ang mga sinabi ko? Hindi totoo ang lahat ng ito. Laro lang ang lahat ng ito, okay? Napagtripan ka lang ng mga katropa ko, nagpustahan kami na dapat mapasagot kita at maging girlfriend for 3 fucking months!" habang sinasabi nya iyon ay patuloy lang ang pagpatak ng luha ko.
"Pero mahal na mahal kita" I said which made him smirk. "Sorry dear but my 3 months has already expired at panalo na ako sa pustahan namin. Ibig sabihin lang non tapos na ang pag-acting ko na mahal kita" parang unti-unti niya akong pinapatay sa bawat salitang binibitawan niya.
"Wag mo akong iiwan hindi ko kakayaning mawala ka, please. Mahal na mahal kita gagawin ko ang lahat wag ka lang mawala sakin, please" I begged.Lumuhod ako sa harapan nya habang nagmamakaawang wag nya akong iwanan ngunit tinitigan lang nya ako na tila nandidiri sa ginawa ko.
"Just accept the fact that I didn't love you, never have, and never will. So if you'll excuse me kukunin ko pa ang premyo ko sa mga kaibigan ko" napahagulgol nalamang ako sa sinabi niya. He started to walk away not even sparing me a glance. Iyak lang ako ng iyak habang pinapanood ko syang unti-unting maglaho kasama ang mga kaibigan niya na halata mong nasiyahan sa napanuod nila.
Ang sakit! Ang sakit sakit! Bakit ba palagi nila akong niloloko? Wala naman akong ginawang masama sa kanila di'ba? Sa katunayan nga ginagawa ko ang lahat ng gusto nila para lang tumagal ang relasyon namin.
Bakit ganon? Bakit palagi nalang akong sinasaktan at iniiwan? At bakit itong ngayon ang pinaka masakit sa lahat? Di'ba dapat sanay na ako?
Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon sakit, lungkot, panghihinayang at higit sa lahat galit!
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Ayoko na... Sawa na akong magpakatanga!" tumayo ako mula sa pagkakaluhod ko at pinunasan ang mga luhang natulo mula sa aking mga mata. Sisiguraduhin kong ito na ang huling araw na iiyak ako ng ganito dahil sila naman ang masasaktan!
"Simula sa araw na ito isinusumpa ko na hindi na ako iibig pang muli at sisiguraduhin kong magbabayad lahat ng taong nanakit sakin!"
The Lhuis they have known for so long is already dead!
---
2 years later...
"Lhuis! Hey! Lhuis!" my eyes shot open when I felt someone shaking me. "We're here, iwanan kita dito eh!" Shin complained. Tsk! Si Shin lang pala ang aking kuya na sobrang sweet. Sa sobrang ka-sweetan niya matagal ko na siyang gustong ipakain sa mga langgam at dun na sya unti-unting mamatay.
"How many times should I have to tell you! Don't call me by that name!" iritang sabi ko sa kanya. He just shrugs and walked away leaving me behind, what a great brother he is.
Napabuntong hininga naman ako, bakit ba madalas kong mapaginipan ang pangyayaring 'yon? I glance over the window and noticed that we're already back. I decided to fix my things and head out.
Paglabas ko ng eroplano ay ang mainit na simoy ng hangin ang binungad sakin ng pilipinas. How I missed the Philippines. Marami mang hindi magandang nangyari sakin dito pero kahit naman papaano may mga mahahalagang tao akong naiwan dito.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Habang naglalakad ako ay maraming napapatingin sakin. Tsk! Ngayon lang ba sila nakakita ng isang dyosa?
"Welcome back to the Philippines Ms. Lhuis" bungad sakin ng Buttler namin na si Noah.
"Noah, I don't want to hear you calling me by that name anymore, because Lhuis is already dead! I'm now Ella, get it?" I corrected him, he nodded in response and helped me with my luggage. "Yes, I'm very sorry Ms. Ella"
"Don't mind her Noah, she's just being unreasonable as always" bigla namang sumulpot si Shin sa tabi ko. "I'm not!" I defended.
"Yes, you are"
"I'm just telling the truth! Lhuis is dead and I'm Ella now" I reasoned. "Dami mong arte nasobrahan ka lang sa panunuod ng mga drama mo" he rolled his eyes and left me again. Tsk! Iniwanan na naman ako ng napakabait kong kapatid.
Nang makasakay na ako sa kotse namin ay bigla akong napangisi. "I'm back and this time I will make sure that I am the one who will win the game"
