Raak me niet aan!

54

Ik smijt al mijn kleren in een koffer. Nog nooit was het leuk geweest mijn koffers te moeten pakken en nu... Nu was het niet nodig om uit huis gesmokkeld te worden of uit het raam te schreeuwen. Nu ging ik geheel vrijwillig naar een nieuw thuis. Een echt thuis... Dat had ik niet durven dromen. Niet tot vannacht. Toen Qwen me gisteren vroeg of ik er nog over na moest denken wist ik niet hoe snel ik hem moest duidelijk maken dat dát niet nodig was... Ik pak al mijn schoolboeken in in mijn schooltas. Alles wat me nu nog rest is mijn bureau ontdoen van alle frutsels met sentimentele waarde. Als aller-allereerst pak ik het fotolijstje met de foto van mij en mijn moeder, reken maar dat die opnieuw op mijn bureau komt te staan... De rest van het tasje komt net zo goed tjokvol te zitten. Als allerlaatste leg ik meneer Aap en Barbie bovenop in het tasje. Natuurlijk gaan ze mee, meneer Aap en Barbie gaan overal mee naar toe. Al slapen ze niet meer bij mij in bed. Ze zitten nog wel altijd aan mijn voeteneinde. Gek toch, hoe je emotioneel betrokken kunt raken bij een knuffel. Ze waren er altijd voor me, ook toen er niemand anders op de wereld voor me was. Ik strik het tasje dicht. Jeetje, wat is het leeg hier zonder al mijn spullen. Een seconde sta ik erbij stil dat er waarschijnlijk een nieuw iemand hier komt wonen. Iemand met een vreselijk verhaal, dat nergens anders meer terecht kan, net als ik, net als Anna, net als alle anderen hier... In een kort schietgebedje bid ik dat het nog heel lang mag duren voor er een nieuw iemand komt, dat is dan in ieder geval één meisje of één jongetje met trauma minder.

Saskia zet me af bij Qwen's huis. Met haar vinger strijkt ze over mijn wang.
"O ik ga je wel missen hoor." Mompelt ze.
"Ik jou ook." Zeg ik respectvol. "Je hebt me toch met al je liefde opgevoed. Dat zal ik nooit vergeten." Saskia pakt mijn handen en knijpt er even in.
"Met jou komt het wel goed." Zegt ze.
"En Anna?" Vraag ik.
"Daar zorg ik wel voor." Zegt Saskia. "Die komt ook op een punt dat het goed met haar gaat. Kom gewoon nog maar eens langs om bij te praten, dat zou ze leuk vinden." Ik knik. Ik stap uit en zwaai naar Saskia.
"Ik verwacht je niet snel terug hoor!" Roept ze nog door het raam. Ik begin te lachen en knik. Ik kijk de auto nog even na.
Ik druk op de bel. Qwen doet voor me open.
"Welkom thuis." Zegt hij. Glimlachend ga ik hem voor de kamer in. Ik zet mijn spullen om de hoek van de deur. Met een zucht kijk ik om me heen. Ik heb een huis! Wie had dat ooit durven denken! Ik voel een hand op mijn schouder. Ik deins niet eens terug voor zijn handdruk. Qwen glijdt met zijn hand van mijn schouder over mijn arm en vlecht zijn vingers in die van mij. Hij trekt me mee de kamer in en draait de muziek aan. Hij draait me onder zijn arm door in de rondte. Qwens moeder kijkt naar ons, ze houdt haar hoofd schuin. Ze geniet van onze aanblik.
Buiten regent het, maar het voelt alsof de zo'n schijnt. Ik heb een huis, een echt huis!
Na een poosje ga ik even naar de wc. Als ik terugkom is Qwen's moeder naar boven. Vragen kijk ik Qwen aan. Hij staat op en legt zijn handen op mijn schouders. Hij glijdt met zijn handen over mijn armen naar mijn handen en vlecht zijn vingers in die van mij.
"Met jou komt het wel goed." Fluistert hij.
"Met ons komt het wel goed." Fluister ik. Qwen drukt een kus in mijn haren.
"Inderdaad met ons komt het wel goed." Voegt Qwen zachtjes aan zijn kus toe. Ik zucht en voel me plotseling ontiegelijk veilig. Een bescheiden glimlach breekt door op mijn gezicht. Ik kijk Qwen een seconde aan en stap dan een klein stapje naar voren.
"Ik ben zo ver." Fluister ik. Een beetje onwennig leg ik mijn handen om zijn heupen. Het duurt een seconde voor het tot hem doordringt, maar dan legt Qwen zijn sterke armen om mijn schouders en legt hij zijn hoofd in mijn kruin. In een schokkerige zucht laat ik al mijn spanning varen. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn borst en sluit ik mijn ogen. Was dit nu waar ik zo bang voor was? Ik verplaats mijn handen van zijn heupen naar zijn rug en grijp mijn vingers vast in zijn t-shirt.
"Het is je gelukt..." Fluister ik. "Je mag me in je armen sluiten..." Verzucht ik gelukkig.
"Eindelijk..." Fluistert Qwen. Ik voel me fantastisch, maar het duurt even voor ik weet wat dat fantastische gevoel is. Het is onwerkelijk en ik ken het niet goed, vaag, ergens komt het me bekend voor...
Maar dan weet ik plotseling wat het gevoel is. Het is een gevoel dat ik al vreselijk lang niet meer heb gehad, een gevoel dat voor de meesten zo vanzelfsprekend is dat het hen niet eens opvalt hoe zo'n geweldig gevoel het eigenlijk is:
Ik voel me thuis.

O lord, dit was het dan... Jullie zullen nooit begrijpen hoe dankbaar ik jullie ben, dit is gewoon het tweede verhaal dat ik heb geschreven dat op nummer één in algemene fictie heeft gestaan! Dat vind ik echt een eer. En dat komt door jullie stemmen! Hartstikke bedankt!
Ps: Enne, voor de mensen die geïnteresseerd zijn, mijn nieuwe verhaal 'Ons Geheim' (= tweede deel in de #traumaserie) staat ook online! ;)