Raak me niet aan!

28

Met zijn koude vingers strijkt hij over mijn buik. Ik probeer niet te lachen. De meeste meneren vinden dat niet leuk. Ik krijg het koud.
"Kom onder de deken dan, daar is het warmer." zegt de dikke meneer als hij mijn kippenvel ziet. Ik ga gewillig onder de dekens liggen. Ik weet ook wel dat als hij zegt dat het 'wel mag' of 'misschien beter is' dat het dan gewoon moet van de meneer. Toen ik het een keer niet deed sloeg eentje mij. Daar werd ik heel bang van, want papa sloeg mij ook zo.
De dikke meneer slaat de dekens om mij heen alsof hij me wil verstikken. Ik zeg niks, dat wil de dikke meneer niet. De dikke meneer wil alleen maar tegen mij praten, terwijl ik stil ben. De nette meneer wil wel altijd dat ik terug praat. Maar dat wil ik liever niet. Misschien dat hij het daarom graag wil, de nette meneer is heel gemeen.
De dikke meneer voelt over mijn rug naar beneden. zijn handen zijn nog steeds koud en de kippenvel gaat niet meer van me af. Ik denk aan mama en aan meneer Aap en Barbie en de pop Lies. Ik denk altijd aan andere dingen als er een meneer met mij aan het spelen is. Behalve bij de nette meneer, dan kan dat niet, want de nette meneer wil graag dat ik tegen hem praat als hij bezig is. En dus moet dat ook van ome Theo.
De dikke meneer veegt over mijn billen alsof hij mijn billen schoonmaakt. Waarom doet hij dat altijd? Dat weet ik niet zo goed.
"Jij bent mijn lieve kleine meisje." Zegt de dikke meneer. Dat zegt hij nou altijd. Stiekem vind ik het wel leuk als hij dat zegt. Ik ben een lief meisje als hij dat zegt. Dat vind ik echt heel lief van hem. Maar ik vind het niet zo leuk wat hij met mij doet. Met meneer Jelmer speel ik alleen maar het geheime spelletje. Heel veel andere meneren spelen met mij. Dat doet pijn, maar daar zeg ik niets van want ome Theo zegt altijd tegen alle meneren dat we genoeg oefenen. En dus denk ik dat wel, dat we genoeg oefenen, ik doe vast niet goed genoeg mijn best, daarom doet het vast pijn. Ik denkt weer aan meneer Aap en aan Barbie en aan pop Lies. Lies heeft twee vlechtjes. Die heeft ome Theo gemaakt net als hij altijd bij mij vlechtjes maakt. Ome Theo maakt altijd vlechtjes als er een meneer komt. Hij zegt dat dat moet omdat dat op de foto ook zo is. Op de foto zie ik er leuk uit. In het echt helemaal niet. Een meneer heeft dat een keer gezegt. Hij dacht dat ik het niet hoorde maar, ik hoorde hem wel.
De dikke meneer is gestopt en helpt me overeind uit het bed. Ik heb zeer en kan bijna niet lopen, maar ik doe alsof het niets is. Dat vinden de meneren leuker, dat zegt ome Theo altijd. Anders krijgen ze een schuldgevoel. En komen ze niet meer terug. Maar ik weet niet precies wat dat is eigenlijk, een schuldgevoel...

"Eline!!!" Gilt mijn lerares boos als ik zonder waarschuwing de klas verlaat.
"Meldt me maar afwezig!" Gil ik terug. Ik bedwing mijn tranen maar ik ben vooral boos. Boos op Qwen. Ik ram de deur van het klaslokaal waar Qwen zit open.
"Ik heb Qwen nodig, nu." Zeg ik dwingend. De vrouw die lesgeeft kijkt me vragend aan. Qwen staat beschaamd op.
"Ik ben zo weer terug." Zegt hij zacht als hij langs de lerares loopt. Hij kijkt me aan.
"Sorry, oké"
"Ik dacht dat het veilig was bij jou?" Ik voel een traan over wang lopen.
"Sorry Eline, sorry!"
"Nu is het allemaal voorbij... Tegen wie heb je het allemaal gezegd?"
"Alleen tegen mijn mentor." Verbaasd frons ik mijn wenkbrauw.
"Waarom zeiden de jongens achter mij dan heel gericht tegen mij dat ik een kleine slet was?!" Ik krijg het nauwelijks over mijn lippen. Kleine slet... Ik voel nog meer tranen stromen.
"Ik zweer dat dat toeval is! Eline, dat was toeval." Maar ik hoor hem nog maar half.
"Jij gaat niet meer zo naar de les." Hoor ik Qwen mompelen. Hij kijkt om het hoekje van de deur. Ik hoor hem iets dat lijkt op 'het gaat niet goed' mompelen en al snel zie ik een wazige vlek die de lerares moet voorstellen.
"Kom mee naar de conciërge. Qwen jij gaat mee en vertelt me wat er gebeurd is." Hij kijkt me twijfelend aan. Nee Qwen! En dan verlies ik het bewustzijn.