Raak me niet aan!

7

Ik klem meneer Aap tegen me aan terwijl ik om het hoekje kijk de kamer in.
"Ga maar naar binnen hoor." Ome Theo geeft me een duwtje. Ik kijk om me heen, maar zie alleen het bed van ome Theo. Er liggen geel-witte lakens op. Ze lijken wel een beetje op mijn blonde haren.
"Geef me eens een knuffel." Zegt ome Theo. Verbaasd kijk ik hem aan. "Toe nou maar dat is het begin van het spelletje." Ik geef ome Theo een knuffel. Hij laat me niet meer zo makkelijk los. Ik knijp met mijn ene hand in de arm van meneer Aap met de andere wrijf ik over ome Theo's rug, omdat hij dat ook bij mij doet. Ome Theo wrijft ook over mijn billen, maar dat durf ik niet zo goed bij hem te doen. Als ome Theo me loslaat grijp ik direct met beide handen naar meneer Aap. Ome Theo duwt me op het bed en glimlacht naar me.
"Is dit niet leuk?" Vraagt ome Theo glimlachend. Als hij naast me komt zitten en met zijn hand onder mijn shirtje over mijn rug voelt, vind ik het eigenlijk niet zo leuk meer. Ik slik een paar keer en houd meneer Aap stevig tegen me aan.
"Meneer Aap vindt het niet zo leuk meer..." Zeg ik uiteindelijk.
"Oh dat is jammer..." Zegt ome Theo. "Maar gelukkig mag je hem wel wegleggen want we gaan nu toch allebei onze shirtjes uit doen en daarbij kan je meneer Aap niet meer vasthouden." Ik kijk een beetje bang om me heen. Mijn kleertjes uit doen? Wat is dit voor spelletje? Zorgvuldig leg ik meneer Aap op het kussen. Ome Theo heeft zijn shirt al uitgedaan.
"Voel maar eens." Zegt hij. Ik voel zachtjes aan zijn buik en borst. Er groeien wat haartjes op. Ik doe ook mijn shirtje uit. "Knijp maar eens." Praat ome Theo door. Ik knijp zachtjes. Hij lacht. "Je bent een lief meisje." Zegt hij. "Doe je broek maar uit. Ik zal niet kijken, ga maar onder de dekens liggen, dan kan ik het niet zien. Ik zal wel voelen..." Onder de dekens trek ik mijn broek uit. Ome Theo voelt met zijn handen aan mijn voeten en dan langzaam via mijn benen omhoog. Ook aan mijn onderbroek. Ik zeg niks, maar zuig mijn lip naar binnen. "Ik zal ook onder de dekens gaan liggen, dan mag jij voelen..."

Ik plof beschermend naast Anna neer op een stoel om te gaan eten.
"Hey meiden." Zegt Saskia "Dit is Anna. Ze komt hier ook voor een tijdje wonen. Een van de meiden steekt een hand naar haar uit om zich voor te stellen maar Anna schudt haar hoofd.
"O 't is weer zo eentje." Sist ze. Ik kijk half beledigend, half waarschuwend naar het meisje tegenover me. Anna plet haar duim tussen haar vingers.
"Trek het je niet aan." Fluister ik. Anna haalt haar schouders op.
"Ik ben allang blij dat ik hier ben en niet bij meneer Lorenzo." Ik knik. Ik heb vandaag al meer gepraat dan normaal in een week. Ineens besef ik hoe weinig sociale contacten ik heb. We zitten hier allemaal in hetzelfde opvanghuis met een verschrikkelijke achtergrond, maar ik trek tot nu toe met niemand op; Ik ga naar school maar ik ken niet eens de namen van mijn klasgenoten... Wat ben ik eigenlijk een ontzettende loner. Wat heeft Anna dan eigenlijk een geluk dat ik er ben. Al kan je het natuurlijk met geen mogelijkheid een geluk noemen dat je hier überhaupt heen moet.
Na het eten gaan we allemaal samen op de bank zitten.
"We gaan nu samen een spel doen..." Begint Saskia. Ik fluister in Anna's oor.
"We moeten elke avond samen iets doen. Soms moet je elkaar er ook bij aanraken, maar ik denk vandaag niet omdat jij er net bij bent." Anna knikt. Ik kijk op. Tekenen... De laatste keer dat ik ging tekenen was in de kleuterklas...