Raak me niet aan!

48

3+6=9 schrijf ik op mijn allernetst. 4+3=7
De sommen zijn best moeilijk, maar ik kan het al best goed. Ik kan ze op mijn vingers tellen en als dat niet lukt op het telraam met kralen. De rekenmachine mag ik niet gebruiken van de juf. Dat mag alleen groep vier als ze hele moeilijke sommen moeten maken. Misschien mag groep 5 het ook wel, maar die zit niet in hetzelfde lokaal als wij.
"Jongens en meisjes, mag ik even jullie aandacht?" Roept de juf. Verveeld kijk ik op van mijn sommen. Het ging net zo goed! "Jullie mogen je rekenen even wegleggen." Het geluid van gerommel in vakken klinkt.
"Zoals jullie weten is het alweer kerst over een poosje. Dat klinkt nog heel ver weg dat weet ik, maar we geven dit jaar een kerstfeest in de aula, alle papa's en mama's mogen komen kijken en jullie mogen een kerststukje laten zien." Vera steekt haar hand op.
"Mag mijn oma komen kijken?" Vraagt ze. De juf knikt.
"Ja natuurlijk. En o ja, jou ome Theo mag natuurlijk ook komen kijken Eline." Zegt de juf met een knipoog. Ik kijk sip naar beneden.
"Ik wil niet dat hij komt." Snauw ik naar de juf. De juf trekt haar wenkbrauwen op, maar gaat dan verder met waar ze mee bezig was. Ze legt een blad op tafel bij iedereen.
"Dit blad moet je maar even aan je papa of mama geven als je thuis komt daar staat alles op." Zegt ze. "Eline wil je nog even blijven zitten alsjeblieft?" Vraagt ze als ze langs mijn tafeltje komt. Als ze weer vooraan de klas staat gaat de bel. Alle kinderen gaan middagpauze houden. Ik blijf netjes zitten. Mokkend, dat wel.
"Hey Eline," zegt de juf terwijl ze een stoeltje naast me aanschuift. "Waarom wil je niet dat jou ome Theo komt kijken?" Vraagt ze aardig. Mokkend sla ik mijn armen over elkaar.
"Ome Theo is stom." Zeg ik zachtjes.
"En waarom dan wel?" Vraagt de juf. Snel trek ik mijn trui verder over mijn hand. Het geheime spelletje is geheim. "Wat heb je daar?"
"Niets." Fluister ik.
"Jawel laat eens zien." De juf pakt mijn hand en strijkt de mouw van mijn hand. "Wat is dat?" Vraagt ze als ze de vele streepjes ziet.
"Daarom is ome Theo zo stom." Bries ik. Ik sta op en wil weglopen.
"Doet ome Theo dat?" Vraagt de juf terwijl ze mijn hand vastpakt.
"Dat mag ik niet zeggen." Fluister ik en dan ren ik weg.

"Ik weet dat deze tijd al superheftig voor je is, maar ik ga je nu wat vertellen dat het alleen nog maar heftiger gaat maken." Saskia en ik zitten in de auto op weg naar huis, weg van het ziekenhuis. Ik had lang voor me uit lopen staren proberen aan niets te denken, maar nu heeft Saskia gelijk mijn volle aandacht.
"Je hebt een enorme terugval, dat weet je zelf ook wel." Ik knik sloom. "En daarom ga ik alles uit de kast trekken om je zo snel mogelijk weer op het goede spoor te krijgen. Ik heb een nieuwe school voor je geregeld natuurlijk..."
"Saskia come to the point. Ik ben geen klein kind meer." Saskia zucht alsof ze het moeilijk vindt om verder te praten.
"Ik heb de vereniging veilig thuis zo ver gekregen dat je je ouders mag zien. Ze staan over een half uur voor de deur."
Geschrokken kijk ik op.
"Meen je dat?" Vraag ik ongelovig.
"Ja, ik meen het, het is nu toch al een puinzooi dan kan dit er ook nog wel bij en kun je daarna zo snel mogelijk je terugval weer verwerken."
Ik krijg maar half mee wat ze zegt.
"Ga ik echt mijn moeder terug zien?" Vraag ik halverwege nog een zin van Saskia die ik niet meekrijg. Saskia legt een seconde een hand op mijn knie.
"Ja Eline, dat ga je." Het liefst zou ik Saskia om de nek vliegen, maar dat kan niet want ze rijdt.
Maar aan de andere kant: mijn vader zal er ook bij zijn en die kan ik missen als kiespijn, en mijn moeder... Wil ik haar nog wel terugzien? Ineens ben ik in de war en weet ik niet meer wat ik met mezelf aan moet. Ik zit de reis uit en sprint daarna naar mijn kamer. Zenuwachtig trekkend aan mijn trui, mijn littekens verbergend.
Ik klamp me een halfuur vast aan de foto van mij en mijn moeder, me wanhopig haar stem herinnerend, me wanhopig bedenkend hoe haar lach ook alweer klonk. Het is inmiddels negen jaar geleden... Ik schrik op van de bel. Spontaan sta ik op. In de spiegel fatsoeneer ik mijn kapsel een beetje. Ik concentreer me op het krakende geluid van de trap. Wachtend op het moment dat mijn kamerdeur opengaat sta ik trillend op mijn benen te bedenken wat er mis kan gaan.
En dan gaat de deur open.
Daar staan ze dan, mijn vader en moeder. Mijn vader precies zoals ik me herinner, mijn moeder alleen veel ouder dan toen. Zij ziet er vermoeid uit, hij alleen verveeld. Nog steeds. Alleen nu zijn ze allang niet meer samen en heeft mijn vader twee jaar cel achter de rug. Eerst weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik sta daar maar op twee meter afstand van de man die mij in deze hel heeft geduwd. En op twee meter afstand van de vrouw waar ik nachten om geschreeuw en gehuild heb. Waar ik alleen een foto van heb. Maar dan ineens weet ik wat ik moet gaan zeggen en doen. In een opwelling duw ik mijn vader weg en spuw ik op zijn glanzende schoenen.
"Lul." Snauw ik. Mijn moeder stapt alleen maar aan de kant. Ze houdt me niet eens tegen.
"Meer heb je niet te zeggen?" Vraagt mijn vader.
"Nee." Snauw ik. "En nou mag jij oprotten. Net zoals altijd vangt mama de rest van de klappen wel op!" Ik schreeuw het. Het komt uit het diepste van mijn ziel. Ik wacht tot mijn vader wegloopt en ga dan verder op mijn moeder. Ik stap achteruit en voel een woedeuitbarsting opkomen. Maar het kan me niet schelen, het maakt me niet uit.
"Weet jij wel hoe vaak ik om jou geschreeuwd heb!" Barst ik los. "Weet je wel hoe vaak ik wakker ben geworden uit een nachtmerrie en om jou heb gevraagd? Je kwam niet!" Ik pak mijn wekker van het nachtkastje.
"Eline doe dat nou maar niet."
"What the hell heb jij over mij te zeggen!?" Ik smijt de wekker op de grond. Het stopt met tikken. "Wat in hemelsnaam denk jij dat je over mij te zeggen hebt!? De enige persoon in de hele wereld die iets over mij te zeggen heeft is Saskia, de enige persoon die om mijn gaf is Saskia, zij heeft me opgevoed toen jij dacht van me af te zijn door me hier te dumpen nadat ik net twee jaar hel overleeft had. In de hel die het huis van Theo Hulde heet. Weetjewel, die broer van jou die door zijn 'slechte denkvermogen' maar 130 uur taakstraf kreeg! Die. Weet je wel hoelang ik opgesloten heb gezeten in die kamer van hem om het geheime spelletje te spelen met een man die daarvoor had betaald!" De tranen springen in mijn ogen. "Nee dat weet je niet hè, de mannen die er het vaakst kwamen gaf ik namen, je wilt niet weten hè, hoeveel ik er namen gaf! zoals de nette meneer en meneer Jelmer en de dikke meneer en meneer onderbroek en meneer navel en..."
"Je zei zelf al dat ik het niet wilde weten." Onderbreekt mijn moeder me.
"Zodat je geen nachtmerries krijgt zeker?" Vraag ik verbolgen.
"Eline, je wilt niet weten hoelang en hoe hard ik voor jou gevochten heb. Ik had bijna de voogdij maar toen vonden ze toch dat je al te lang in het opvangcentrum zat en dat je onder scherp toezicht moest blijven. Ik kreeg er zelfs een contactverbod bij omdat ik de enige schakel was die jou terug in contact zou kunnen brengen met ome Theo."
"Zeg dat niet," snauw ik. "het is Theo hulde en anders niet." De tranen stromen over mijn wangen. Ik zie dat ook mijn moeder huilt.
"Wat ben je mooi geworden..." Piept mijn moeder zachtjes. "Je torent al boven mij uit. Ik snap echt niet wat ik in je vader zag!" Snikt mijn moeder nu echt. Ze zakt op mijn bureau stoel. "Hij heeft me m'n dochter afgenomen!" Uit pure gewoonte leg ik een hand op haar schouder. "Dat deed je ook altijd al als papa weer eens uit zijn slof was geschoten." Snift mama.
"Het geeft niet." Zeg ik. "Blame het maar aan mijn woedebeheersingsstoornis die ik heb overgehouden aan... Aan alles." Mijn moeder knikt.
"Ik weet wel dat dat niet mijn schuld is." Ze raapt de wekker op. "Maar ik weet ook dat ik meer had moeten doen." Ik kijk mijn moeder aan. Haar ogen spreken de waarheid.
"Dat was vast niet mogelijk" mompel ik. Mijn moeder staat op en omhelst me. En dan ineens voel ik me zoals ik me al lang niet meer gevoeld heb: thuis.