The Teacher of my Sister! ~Niall Horan Greek~ {ENDED}

~9~

Vote & Comment please ❤

Τοποθετεί τις παλάμες του στο πρόσωπο του καλύπτοντας το. Γυρνάει την πλάτη και πριν βγει τον ακούω να μουρμουρίζει ένα "Συγνώμη".

Βάζω το μπλουζάκι μετά από αυτό το μικρό σοκ και κατεβαίνω κάτω στο σαλόνι.

"Γιατί ζήτησες να έρθω σπίτι μαμά?" την ρωτάω καθώς κάθομαι δίπλα της στον καναπέ.

"Συγνώμη που σου χάλασα την βόλτα με τον Harry, αλλά κάλεσα το παιδί για να κανονίσετε ποια μέρα θα πας και τι ώρα."

"Δεν πειράζει, θα πάω το βράδυ να κοιμηθώ στην Bella." της λέω ψέματα γιατί αν μάθει ότι είναι μόνο ο Harry δεν θα με αφήσει να πάω για διάφορους λόγους.

"Εντάξει λοιπόν εγώ να σας αφήνω." λέει αφού δει τον Niall να κατεβαίνει την σκάλα.

Ταιριάζει το καρό πουκάμισο του, ενώ σηκώνει το κεφάλι του και ρίχνει μια ματιά πάνω μου.

Συνεχίζω να τον κοιτάω και παρατηρώ πως αυτό το κάρο πουκάμισο με το μαύρο, στενό τζιν και τα μαύρα μποτάκια του πάνε πολύ.

《Madison ξεκόλλα.》 σκέφτομαι και παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του.

"Παιδιά εγώ σας αφήνω. Madison αν χρειαστείς κάτι θα είμαι στην γιαγιά." με ενημερώνει και γνέφω καταφατικά.

Ο ήχος της πόρτας ακούγεται όταν την κλείσει και είμαι στο σπίτι μόνη μαζί με τον Niall. Το οποίο δεν θα είναι η πρώτη και η τελευταία φορά.

Τον βλέπω να πλησιάζει και κάθεται ακριβώς δίπλα μου. Έχω κατεβασμένο το κεφάλι και παίζω νευρικά με τα δάχτυλα μου ενώ η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά γρηγορότερα από το άγχος.

Νιώθω το χέρι του πάνω στο δικό μου και ανατριχιάζω. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάω μέσα στα μάτια και γίνεται ξανά το ίδιο, χάνομαι μέσα σε αυτά.

"Madison." αρχίζει να λέει καθώς δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω μου.

"Συγνώμη που μπήκα έτσι στο δωμάτιο σου, απλά έψαχνα το μπάνιο και δεν μου ήρθε καν στο μυαλό να ρωτήσω την μητέρα σου που είναι."

"Δεν πειράζει." του απαντώ και χωρίς να το θέλω του χαρίζω ένα χαμόγελο.

"Ντράπηκα όταν κατάλαβα ότι δεν φορούσες μπλουζάκι αλλά δεν είδα τίποτα. Πραγματικά δεν είδα τίποτα." συνεχίζει να λέει και γελάει.

《Θεέ μου έχει υπέροχο γέλιο.》

"Αν δεν έβλεπα ότι ήσασταν-" σε κλάσματα δευτερολέπτου με διακόπτει.

"Σε παρακαλώ μιλά μου στο ενικό, νιώθω σαν να είμαι κανένας πάνω από τριάντα χρονών." λέει και γελάει.

"Πόσο είσαι?" ρωτάω από περιέργεια.

"Την ημέρα που σε είδα στο κλαμπ με την παρέα σου, είχα γενέθλια και έγινα είκοσι δύο." μου απαντάει και τον κοιτάω σοκαρισμένα.

"Είκοσι δύο?" ρωτάω μη πιστεύοντας το.

"Ναι, γιατί παράξενο είναι?" Ρωτάει και χαμογελάει.

"Ναι πίστευα πως ήσουν πιο μικρός" του απαντώ.

"Πόσο πιο μικρός?" Παραπονιέται και γελάμε.

"Εσύ δεκαοχτώ δεν είσαι?" Ρωτάει καθώς δονείται το κινητό μου.

"Έχω σχεδόν δύο χρόνια ακόμα μέχρι τα δεκαοχτώ." του απαντώ, ενώ ταυτόχρονα διαβάζω το μήνυμα του Χαρρυ.

"Μικρούλα εισαι." απαντάει και με κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο.

"Έρχομαι αμέσως." Λέω και ανεβαίνω γρήγορα την σκάλα.

Μπαίνω στο δωμάτιο και παίρνω τον σάκο στο ώμο μου, ενώ ξανά κατεβαίνω κάτω. Βάζω τα βανς μου μαζί με μια λεπτή ζακέτα.

"Θα φύγεις?" Ρωτάει καθώς στηρίζεται στο τοίχο.

"Ναι θα πάω στο αγόρι μου." του απαντώ και μετά σκέφτομαι γιατί του είπα που θα πάω, τι τον ενδιαφέρει.

"Θες να έρθω μαζί σου μέχρι εκεί?" μου προτείνει και δεν ξέρω τι να απαντήσω.

"Δεν νομίζω να πας έτσι μόνη σου μέσα στην νύχτα μέχρι το σπίτι του, ξέρεις υπάρχουν πολλοί ανώμαλοι άνθρωποι εκεί έξω." μου υπενθυμίζει και δείχνει στην πόρτα.

...

"Να προσέχεις." μου λέει αφού φτάσουμε.

"Δεν θα κάνουμε τίποτα.." του απαντώ.

"Απλά πρόσεχε μην σε πληγώσει." μου ψυθιρίζει στο αυτί, ενώ τα χέρια του βρίσκονται γύρω μου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη τυλίγω και εγώ τα χέρια μου γύρω από την μέση του. Πριν απομακρυνθεί αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο μου και φεύγει.

Τι στο καλό ήταν αυτό?