THIS STORY NEEDS NO TITLE

THIRTY-FIRST

Tournament Day

_Joey's POV_

"so the day has come, Each team should be all prepared by now. You are all watched out so be careful. This task will also screen each of you here. Good luck BILFERS" sabi ng announcer. Bale nasa mga places na kami namin. Ewan ko nga kung may mga barriers na nakalagay sa paligid. Ewan ko din ang mangyayari ngay!

"uy, anong mangyayari?" pagtatanong ko, kung sino man ang makarinig sana sagutin ako...

"I think it's a battle for survival. You know, like hunger games? " may sumagot sakin. Pero hindi boses babae. Lumingon naman ako

"Oh, Tim. Ikaw pala" sabi ko sabay smile. Tapos ung mukha niya,parang ewan, ung parang nagpapahiwatig na hindi-mo-ba-naaalala-ang-mga-sinabi-ko-dati-at-ganito-ka-makitungo-sakin-ngayon look , ganun, pero nagsmile din siya agad. Aba aba! Change moods?

"tara sabihin ko sayo dun" tapos hinila niya ako. Ewan ko pero parang tumaas ata lahat ng dugo sa katawan ko ng hawakan niya yung kamay ko it's like a river that flows within you. Iiiihhh.

Nung makarating kami sa doon niya, at yung doon na yun ay isang puno. Tsk. Pero okay lang kasi ang refreshing tignan ng puno. Umupo kami dun, pero di parin niya inalis yung kamay niya sa kamay ko. hinayaan ko nalang

"So?" tanong ko. kasi di naman na nagsalita

"So the thing is... Kailangan nating patalunin ang team na ito, ang team mo" bigla niyang sabi, napataas naman ako ng kilay tas napakunot ng noo. Tapos aalis na ung kamay ko sa humigpit na hawak niya sa kamay ko pero di siya maalis

"What? Hey, let me go!" sabi ko. tapos tumayo na din

"You can't escape the truth Joey. Kung gusto mong maprotektahan ang mga tao sa paligid mo kailangan mong magsakripisyo. You need to put this team down. You need to kill SOVRAN" deretsong sabi niya

"You're absurb! nababaliw ka na ba?" sabi ko pero hinila niya ako para mapaupo ulit kaya naman naisalpok ung pwet ko sa may root ng puno, ang shaket kaya >_<

"You don't know anything. I'm a prophecer Joey, remember that. I know you! Everything about you. Want me to start...?"

di ako nagsalita

"...We'll, you have been left in here. Exactly where you're sitting. You are left because you're dangerous. You opened the doors of hell to your mother. You killed her. And you're lucky, because the one whom adopted you raised you normally kahit alam nila kung ano ka. Kahit alam nila kung anong mangyayari sayo soon. Your greatly cursed. A cursed that will never be cured."

Hindi ko alam ang irereact ko. kaya di na ako umimik

Tumayo naman siya,

"By the way, thanks" sabi niya at unti unting humiwalay sa akin. Pero iba ung feeling ko nung time na yun. The way his letting go of my hand, feeling ko unti unti akong nanghihina. Feeling ko

Ako: what's with you

Tapos hinila ko siya instead. Kung kanina gusto ko siyang lumayo sa akin, ngayon bakit mas gusto ko siyang nasa tabi ko

Tim: What?

Nagstop naman siya. I know he feels what I'm feeling kasi may guilt sa boses niya

Me: tell me honestly, what's with you?

Nakaharap parin ako sa likod niya. Tumayo naman ako, pero di parin niya ako hinaharap ulit

Tim: Are you willing to help me?

Nagulat naman ako. Kasi ibang iba ung expression ng boses niya kanina. Parang ibang timothy na ung nasa harap kong nakatalikod sa akin. Since namang nakahawak siya sa akin, I did what I think I've awhile ago

Me: What help?

Kinausap ko siya sa isip ko. sana naman nakonect ko ng maayos. Pero instead na sagutin ako. He let me read his mind. He let me understand. And he needs me.

Pumabitaw naman ako agad, he did let go. Pero dahil sa bigla ko napaupo nanaman ako agad. I feel pale, buti na nga lang nasalo din niya ako agad. Tapos nung saktong nagtagpo ung mata namin, I've understand everything.

Me: Timothy John Padua, changing is not bad, but change in the right time and in the right place. I'll try to help. I promise

And in that everything went black