THIS STORY NEEDS NO TITLE

FORTHY-FIRST

A/N: sorry guys pero di muna ako makakapagpadededecate ngayon, mahina net eh. pero dahil may usapan na nangyari na sinabi kong maguupdate ako kung makakita ako ng progress sa story na ito at sa iba, then tsada! may update po. sorry late ^_^v thank you guys! :)

_Mitzuki's POV_

"How dare you!" sabi niya sa harap ko. I didn't mean it. I just... I just...

Pinabalik ko naman ung blade sa kamay ko. the blood blade. The curse power I have

Ng susugod na siya, napapapikit ako agad. Not knowing na sa pagpikit ko may luha palang sasama. He used everything. He used my Friend. He used my Father. He used me. and now, he's trying to get them all, kill them all.

May bigla namang yumakap sa akin. Hindi ko alam ang mararamdaman ko. kung matutuwa ba ako o hindi. But I hug it back. And cried. I can't open my eyes. Isang napakalaking nightmare nito

"SHH.. I'm sorry Mitzu-Michelle" sabi niya sabay hagod ng buhok ko, I feel comfortable, but i feel weak. Hindi ako ganun kalakas, I lack courage to protect my family, I lack courage to give them revenge to that person who stole my everything

"What happened?" tanong ko sa kanya nang mamulat ko ung mata ko "Where's?"

"I'm sorry Mitz!" sabi niya ulit. Napansin kong siya naman na ung umiiyak. Tsk! Kahit masakit padin sa akin, I tried to laugh. To laugh for her

"Joey naman ee. Mas pinapaiyak mo ako" sabi ko tapos humiwalay na sa kanya. Napansin ko naman na ang dami ng Profsors ng nasa loob ng room.

"Kinuha lang siya Mitz-o Michelle? He will be imprisoned."

"Mitz nalang Joey. Sorry din kasi di ko nasabi yung totoo." Pero di ko parin matatakasan ung katotohanang patay na ang natitirang kamag-anak ko.

"Your father..." guilt voice ni Joey

"I'm a child of no one Joey. Did you read clearly my mind awhile ago? He stole my everything. I'm like nobody" sabi ko, kasi bago ako pumikit I'll make sure na bago man ako mawala, may isang tao man lang ang makakaalam ng tungkol sa totoong ako

"but your my family now. OUR family" sabi niya. Napangiti naman ako

"JOEY!" may humila naman kay Joey sa akin. Tsk!

Tapos hinayaan ko nalang silang magusap. Lumabas naman ako ng room. Walng nakapansin sa akin. Parang wala na din namang pakialam ung Prof. sa amin, kasi busy sila sa pag-aayos ng room at pagiimbestiga.

Pagkalabas ko nakita ko agad si Maine

"Mitz! Bat ka nasa loob!" nakapamewang na sabi niya. Napatawa naman ako

"I helped, tsaka ok lang ako, wag masyadong touchy.. MAINE!" grabe kasi ung hawak niya, hinawakan na niya lahat. Making sure na wala akong galos!

"WAAh!! Alam mo bang kanina ko pa kayong dalawa ni Joey hinahanap! Tapos... tapos!! DAYAAAA!" sabi niya. Napatawa na talaga ako ng malakas. Parang nanay nga pero parang bata parin talaga! Niyakap ko naman siya

"Joey's fine Maine. Dibale next time di na ako mawawala bigla. Promise" tapos naramdaman kong siya naman na ung tumawa,

"ang OA mo Mitz ah! Parang di ikaw! Wahahaha" binatukan ko nga

I found my new family now. a family that accepts me, a family that adopted me after he stole my life.

Naghintay naman kami sa labas. Napadako naman ung mata ko sa gilid

"good bye father" bulong ko, making sure din na walang makakarinig sa akin. Nakita ko kasing may mga Prof, na may nilalabas na taong nakahiga sa isang bed na lumilipad. Wala masyadong nakakita pro napansin ko.

I smiled after that. Maybe Its time to move on. EVEN it's hard

***