Adopted by Niall Horan

Your words cut deeper than knifes

Quote: Trust is Like a paper, once it's crumpled, it never can be perfect again.

Jessica's p.o.v.
Ik gooi mijn kamerdeur dicht terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Waarom? Waarom overkomt mij dit? Waarom doet hij zoiets? Ik druk mijn hoofd in mijn kussen terwijl ik de tranen hun gang laat gaan. Ik voel mijn bed inzakken, het teken dat er iemand op is gaan zitten. Ik voel een hand op mijn onderrug en snik. "Waarom Niall?" Murmel ik. "Dat was Jade. Ze bleef maar doorzeuren en toen zei ik dat. Ik meende het niet, Jes." Ik draai me langzaam om, "Waarom zei je dat?" "Om van haar af te komen. Ik wilde absoluut niet dat jij dacht dat ik het meende. Het spijt me," "Niall, ik wil miet zielig doen, echt niet. Maar voor mij is het moeilijker dan andere. Ik snap dat je gek van me wordt, met alle proble-" "Zeg dat niet. Ik wordt niet gek van je, echt niet. Ik wil je helpen" Onderbreekt hij me. Ik zucht, "Ik.. Ik geloof je best, Niall." Hij glimlacht klein, "Gaat het een beetje?" Ik knik, "Ik ben geen klein kind meer, Niall." Hij grinnikt, "Weet ik." "Ni, ik wil even alleen zijn" Zeg ik zacht. "Oh, ja natuurlijk." Hij staat op, "Nee, Niall. Zo bedoel ik het niet. Het is oké." Hij glimlacht klein, "Tuurlijk." Ik kijk hem na als hij mijn kamer uitloopt. Ik zucht en pak mijn moeders dagboek uit mijn nachtkastje en sla hem open.

Ik hoop dat je gelukkig wordt, Jessica. Je zingt prachtig. Je verdient later echt een lieve man, zoals je vader. Ik hoop dat je iets met je zangtalent gaat doet, je bent enorm muzikaal.

Ik zucht, Niall zei dat ook al. Maar ik kan het niet. Ik ben te onzeker, en dat komt door de meiden in het weeshuis. Het lijkt alsof ze mijn zelfvertrouwen uit me gezogen hebben, of zo. Ik sla het dagboek weer dicht en leg het terug op zijn plek. Ik probeer niet aan het weeshuis te denken, het zijn alleen maar slechte herinneringen.

(Volgende dag)

Als ik naar beneden loop zie ik Niall in de woonkamer zitten met zijn gitaar. Ik leun tegen deurpost, hij merkt me niet op. Hij ziet er geconcentreerd uit en hij bijt op zijn lip. "Lukt het?" Hij kijkt verschrikt op en zijn blik verzacht als hij mij ziet. "Ja, tuurlijk. Het gaat geweldig" Zegt hij sarcastisch. Ik lach, "Wat is er dan?" Ik loop naar hem toe en ga tegenover hem zitten. "Geen idee, het lukt niet." "Geef eens," Hij fronst maar geeft dan toch zijn gitaar over. "Ik wist niet dat je ook gitaar speelde?" "Klein beetje. Maar de piano blijft mijn favoriet" Grinnik ik. Hij lacht kort en kijkt geïnteresseerd toe als ik begin te spelen. Het is niet echt een melodie, gewoon een paar akkoorden. "Kun je Little Things spelen?" Vraagt hij dan. "Ja, hoezo?" "Doe eens." Ik leg mijn vingers op de snaren en begin met spelen. Hij zet in en ik kan niet ontkennen dat zijn stem prachtig is. Hij glimlacht tijdens het zingen, waaraan je gewoon ziet dat hij ervan geniet. Als het lied klaar is zet ik de gitaar in zijn standaard. "Je bent erg getalenteerd, Jes. Wist je dat?" Ik glimlach, "Mam zei dat ook." Hij fronst, "In haar dagboek" Leg ik uit. "Oh," Hij knikt begrijpend en bijt zijn lip. "Ze heeft gelijk, je kunt piano en gitaar spelen. En niet te vergeten, je stem is prachtig." Ik glimlach klein, "Dank je." Hij staat op en komt langs me zitten. "Twijfel je nog steeds aan jezelf?" Vraagt hij langzaam. Ik knik licht, "Dat verdwijnt nooit Niall. De herinneringen aan het weeshuis zullen er altijd zijn." "Hebben ze daar nooit iets gezien?" "Weet ik niet. Misschien wel, maar dachten ze dat het als grap was of zo." "Wat deden ze allemaal?" "Ik wil er liever niet over praten Ni" Mompel ik. "Praten doet goed. Geloof me," Hij draait zich een beetje naar me toe net als ik. "Ze maakte opmerkingen over het feit dat ik niet zoals hun was, ik was geen meisje-meisje. Ik hield van voetballen, muziek maken en luisteren. Ik haatte shoppen, make-up en al dat soort dingen. Ze hebben zelf een keer.." Ik blijf stil. Hoe makkelijk het ook lijkt om erover te vertellen, het is en zal altijd pijnlijk blijven. "Wat deden ze?" "Ze hebben me een mesje gegeven, met de bedoeling dat ik mezelf zou gaan snijden" Zeg ik zacht. Hij vergroot zijn ogen, "Wat?" Ik knik licht, "Ze hebben ook dingen van me gestolen en mijn ouders belachelijk gemaakt. Dat ze eerst moesten leren rijden voordat ze in de auto stapte." Ik voel de tranen over mijn wangen rollen maar het maakt me niks meer uit. Niall heeft gelijk, het lucht op. Soms helpt het om er even aan te denken, hoe goed je het nu hebt. Niall slaat zijn arm om me heen, "Ze vonden me een jongen, een varken en al dat soort dingen." "Dan hebben ze ongelijk. Je bent geen jongen, je bent gewoon stoer. En absoluut niet dik, te dun als je het mij vraagt. Ik weet dat je het eten probeerde te ontlopen, Jes. Je bent prachtig, juist zoals je bent. Je hoeft niet te veranderen, voor niemand." Op de één of andere manier lucht dit gesprek op. Het idee dat ik Niall echt kan vertrouwen spookt door mijn hoofd. Maar mijn vertrouwen in mensen zal altijd slecht blijven. "Hey, en wie werd er geadopteerd? Jij of hun?" Ik glimlach klein, "Ik koos niet voor niets voor jou, Jes. Ik wil niet iemand die zichzelf leuk vindt, en die aandacht wil. Zeker niet omdat ik beroemd ben. Je moet niet aan de negatieve dingen denken, maar aan de positieve. En ik zal je daarbij helpen." Ik weet dat hij gelijk heeft, dat ik positiever moet zijn. Hij kijkt me aan en ik voel mezelf warm worden door zijn blik. Hij schuift dichter naar me toe en ik voel al waar dit heengaat. Ik weet dat dit niet kan, hij is praktisch gezien mijn vader. De woorden in mijn moeders dagboek spoken door mijn hoofd, dat je niet kunt kiezen op wie je verliefd wordt. Hij buigt naar voren toe, net als ik. Niet veel later voel ik zijn zachte lippen op de mijne. Er gaat een soort brandend gevoel door mijn lichaam. Zijn handen gaan naar mijn heupen en hij trekt me langzaam naar zich toe. Ik open mijn mond een stukje en voel zijn tong mijn mond inkomen. Vele gedachtes spoken door mijn hoofd, dat dit verkeerd is. Maar je hebt altijd een keuze. Je hersens, of je hart. Ik luister naar mijn hart, die me vertelt dat ik moet doen wat op dit moment goed voelt. Het lijkt eeuwig te duren, en toch komt het moment dat Niall terugtrekt te snel. "Sorry, ik had het niet moeten doen. Eh, ik wil niet dat je denkt dat ik misbruik maak van de situatie of-" Stamelt hij. Ik onderbreek hem snel, "Niall, als ik het niet wilde stopte ik je wel." Hij glimlacht klein, "Dan nog. Ik wil niet dat je dat denkt," "Dat doe ik niet." "Ik.. God, ik ben hier niet goed in" Zucht hij. "Ik weet dat het misschien fout is, je bent nog steeds zeg maar mijn dochter. Wat ik probeer te zeggen is.. Ik vindt je leuk, heel leuk zelfs." Ik glimlach om de moeite die hij doet, "Ik jou ook, Niall." Hij is net zo verbaasd over mijn woorden als ik ben. Hij herstelt zich snel en glimlacht. Het hele moment wordt verpest door Niall's mobiel die afgaat. "Met Niall - Wat is er? - Wat? - Welk ziekenhuis? - Ik kom eraan. - Ja, tot zo." Niall propt zijn mobiel in zijn broekzak en staat op. "Wat is er Niall?" Vraag ik. "Liam, hij heeft een ongeluk gehad. Ik ga naar hem toe, ga je mee?" Ik knik en sta ook op. Hij pakt zijn spullen en al snel zitten we in de auto op weg naar het ziekenhuis.

____________________________________________________________
Oké, ik heb echt het moment van Niall en Jessica verpest. Haha. Ik wil het verhaal namelijk niet te cliché maken, dus vandaar. Hope you Like it.

All the love, x.