Adopted by Niall Horan

terug bij af

ik lig in bed, ik kan alleen niet slapen. "je bent zwak, dik en lelijk. waarom leef je nog?" de stemmen in mijn hoofd beginnen weer te praten, het wordt steeds erger. "lelijk zwijn. Je verdient het niet om te leven! je verpest altijd alles voor iedereen! je kunt niks, alleen dingen verzieken! Je moet dood!" zegt de stem weer. "ik weet het!" mompel ik tegen mezelf. ik voel tranen opkomen. "je bent lelijk! je bent dik! je bent zwak! je kunt niks! je verziekt alles! je verdient het leven niet! Waarom doe je zo egoïstisch? Heb je echt niet door dat je het voor íédereen verpest!" het liefst zou ik nu mezelf snijden, hoe stom en cliché het ook klinkt. Maar ik heb het Niall beloofd. "waarom vertrouw je die gast? Hij wil niet dat het op zijn geweten staat! Hij houdt niet van je. hij doet alleen aardig om je daarna weer terug naar het weeshuis te brengen." De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. Ik weet dat het waar is, Niall houdt niet van me, niemand houdt van me. Het is beter als ik dood ben. Ik weet het. Waarom ben ik zo naïef om Niall te vertrouwen? Voor het eerst ben ik bang dat ik mezelf iets aandoe. Omdat ik het niet meer wil. Ik weet dat het slecht is dat ik mezelf laat geloven dat de pesters gelijk hebben. Maar ik kan er niks aandoen. Op een gegeven moment ga je er zelf ook in geloven. Ik ga rechtop zitten en veeg mijn tranen weg. Niet dat het nut heeft, mijn wangen zijn meteen weer nat door de tranen. "Jessica?" ik kijk op. Niall komt binnenlopen. Zijn ogen worden groot als hij me ziet, hij komt naast me op bed zitten en trekt me meteen in een knuffel. "wat doe je? laat je jezelf serieus wijsmaken dat hij dit echt wilt? Dat hij er echt voor je is?" "rustig maar. Het komt goed, Jes" sust Niall zacht. Ik wil die stemmen niet geloven, ik wil ze niet eens horen. Maar.. je kunt niks tegen je gedachtes beginnen. "en nu nog lief laten doen ook? Je gelooft hem toch niet serieus of wel?" "de stemmen, ze zijn terug Niall" snik ik. "wat zeggen ze?" fluistert hij zachtjes. "je gelooft hem" zegt de stem spottend. "vindt je het gek dat niemand jou mag. Je bent een prooi. Een makkelijk doelwit. Ik wens je veel succes in je verdere leven.." "Jessica, wat zeggen ze?" herhaalt Niall. "hij wil dit alleen maar gebruiken voor-" Voor het eerst lukt het om mijn gedachten af te sluiten. Alsof ze er niet meer zijn. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op Niall. "Dat ik-" verder kom ik niet want ik barst in snikken uit. "Je hoeft het nog niet te vertellen. Het is oké" Fluistert hij. "Dat jij me terug wil brengen naar het weeshuis" Snik ik. Zijn ogen worden groot, "Dat zou ik nooit doen, geloof me." Ik probeer een glimlach op te zetten, wat moeilijk lukt. Ik veeg mijn tranen opnieuw weg, "Niall?" Hij kijkt me vragend aan, "Ja?" "Gaan die stemmen ooit weg?" Hij stopt een pluk haar achter mijn oor, "Ja. Maar dat gaat niet vanzelf, en ik ga je helpen." Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, "We gaan dit samen doen, oké?" Ik knik licht, "Beloof me dat je me niet alleen laat,"

"Nooit."

___________________________________________________________________

God, wat haat ik school. In de vakantie had ik het heel druk, en op de tweede schooldag had ik al huiswerk.. Ik had niet veel tijd en inspiratie. Ik ga voortaan de hoofdstukken korter maken, maar dan wel vaker updaten. Hopelijk lezen jullie dit verhaal nog. Ook ben ik druk met mijn andere verhalen- sommige zijn nog niet gepubliceerd. Laat weten of je dit nog leest en of je het nog leuk vindt, alsjeblieft.

Lots of Love, xx.