Adopted by Niall Horan

I love you

Quote: Don't look back, live your life.

Jessica's p.o.v.

"Het komt goed, Niall. Liam wordt snel wakker en weer de oude. Hij red het wel." "Hoe blijf jij zo kalm. misschien overleeft hij het niet!" "Omdat ik weet dat je er niks tegen kunt doen. Hij is stabiel en was op tijd in het ziekenhuis. De rest moet hij zelf doen. Ik maak me nu meer zorgen om jou. Je bent te gestrest." Hij zucht en staat stil, na een kwartier door de woonkamer geijsbeerd te hebben. Hij halt een hand door zijn haar en bijt op zijn lip. "Je praat alsof je er ervaring mee hebt?" "Heb ik" Mompel ik. Niall komt naast me op de bank zitten en legt zijn hand op mijn knie, "Wil je erover praten?" "Ik heb een jaar geleden geprobeerd om.." Begin ik, maar verder kom ik niet. "Je wilde zelfmoord plegen?" Ademt hij. Ik slik, "Ik probeer het te vergeten, en denk er nooit meer aan Niall." "Gisteren hebben ook gepraat, voelde je je toen beter?" Ik knik licht, "Nou, dan gaan we nu ook praten." "Ik ben weggelopen, 's middags. Ik ben naar het bos gegaan, naar een meer. Het regende keihard en het water was ijskoud. Ik wilde pijn voelen, zodat ik de pijn vanbinnen niet voelde. Ik ben het meer ingesprongen, terwijl het begon te onweren. Een boswachter vond me en heeft me het water uit gekregen. Ik was onderkoeld en buiten bewust zijn. Later kreeg ik te horen dat een paar seconde later de bliksem insloeg. Als die boswachter er niet was geweest, was ik er nu ook niet meer." Niall blijft stil, hij trekt me in een knuffel terwijl de tranen over mijn wangen stromen. "En als je nu kijkt. Zou je willen dat het gelukt was?" Ik slik, "Niall. Lichamelijke littekens verdwijnen ooit. Maar geestelijke niet. Ik zal altijd herinnerd worden aan mijn verschrikkelijke jeugd, en ik ben bang dat mijn kinderen, als ik die krijg, hetzelfde zullen meemaken. Mijn moeder werd ook gepest, mijn vader hielp haar. Wat als het zo hetzelfde gaat als bij mij? Ik wil mijn kind later dat niet aandoen." Ineens bedenk ik me iets. Ik wordt gepest, en Niall helpt me. We hebben gezoend, wat als ons verhaal hetzelfde is als die van mijn ouders? "Je geeft geen antwoord. Had je gewild dat het gelukt was, en dat je nu dood zou zijn?" Ik wil hem geen pijn doen, maar ik wil hem de waarheid vertellen. "Ik weet het niet, Niall" Beken ik eerlijk. "Zoals ik al zei, ik gun het niemand, zeker mijn kinderen later niet. En die herinneringen verdwijnen niet. Maar ik weet ook dat ik het goed heb nu. Maar soms twijfel ik. Dan denk ik, heb ik het nu zo goed omdat ik niet meer gepest wordt, en mensen om me heen heb die om me geven? Of is dat omdat ik het ook écht goed heb? Ik twijfel zo erg, Niall." "Jes, onthoud dat je mensen om je heen hebt die om geven en van je houden. Bij één daarvan kom je niet meer af. Ik hou van je, Jes. Juist omdat ik je kan helpen en je kan beschermen. Wat jij juist vervelend vindt, dat je altijd een verhaal hebt dat je moet vertellen, vindt ik juist zo leuk aan je. Zo kun je zien dat je sterk bent." "Dat ben ik niet, Niall. Ik probeerde zelfmoord te plegen, dat is niet sterk." "Jawel, dat maakt je juist sterk. Niet iedereen kan vertellen wat ze hebben meegemaakt. Er zijn er genoeg die iedere keer opnieuw een poging doen tot. Het maakt je sterk dat je dit is overkomen." Ik adem uit en laat mijn hoofd tegen zijn schouder vallen. "Niall, ik wil geen onzekerheden meer. Wat zijn we van elkaar?" "Weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat ik niet alleen je vader wil zijn." Ik glimlach klein, "Ik hou van je, Jes. Vergeet dat niet." Normaal kost me dit altijd moeite, om toe te geven dat ik van hem houd. Maar nu rollen de woorden over mijn lippen. Het zijn maar vier kleine woordjes, maar ze hebben een enorme betekenis.

"Ik ook van jou."

____________________________________________________________________________________

I'm home alone.

En ik verveel me.

Mijn broer is thuis maar die gamet, of hoe je dat ook zegt, dus ik voel me 'Home alone.'

Ik weet niet hoe ik aan die inspiratie kom, maar oké.

Lots of love, x.