Adopted by Niall Horan

Niall Horan

ik ben Jessica. ik heb lange bruine golvende haren en bruine ogen. mijn ouders zijn toen ik 4 jaar was omgekomen bij een auto-ongeluk, ik was toen bij thuis bij de oppas. ik kan daarom ook niet veel van ze herinneren. het is hier stom in het weeshuis! ik wordt gepest, niet super veel, maar toch, ik woon hier.

"Jes! er komen zo weer klanten" zegt Amber, de leider van het weeshuis. "ze kiezen mij toch niet" zeg ik. "kom nou maar, ik weet zeker dat ze jou ooit kiezen" zegt ze. "ja dat zeg je altijd" zeg ik geïrriteerd. "over 10 minuten zijn ze er. zorg dat je er bent, oke?" zegt ze. "ja" zeg ik. ik kam mijn haar en pak mijn schrift. in dat schrift schrijf ik liedjes. geen tekst, alleen de melodie. beneden staan een vleugel dus ik ga daar altijd spelen als er mensen komen om te kijken. ik loop naar beneden. "meisjes! dit is Niall Horan. ga maar met wat meiden praten en kom naar mijn kantoor als je een keuze hebt gemaakt" zegt Amber. ik ga naar de piano toe en ga zitten. ik begin met spelen. waarom adopteerd niemand mij? ben ik niet goed genoeg? waarom overkomt mij dit? ik ben zo diep in gedachten als iemand op mijn schouder tikt.

"Hey," Ik stop met spelen en kijk de blonde jongen aan. "H-hey" stotter ik. heeft hij het tegen mij?
"Wat is je naam?" vraagt hij. "Jessica."
" je kunt mooi spelen, welk nummer was dat?" Vraagt hij, hij lijkt oprecht geïnteresseerd. "Iets wat ik zelf heb geschreven" Antwoord ik zacht. "Heb je ook een tekst?" "nee, ik schrijf alleen de melodie." "Vertel eens iets over jezelf," Op de één of andere manier voel ik me op mijn gemak, door zijn toon denk ik. Zijn stem klinkt niet spottend of uitdagend. Maar geïnteresseerd en lief. "Wat wil je weten?" Vraag ik dan. "Gewoon. Wat zijn je hobby's?" "Piano spelen, liedjes schrijven, voetballen, en dansen" "cool!" zegt hij enthousiast. "wat is je lievenlings eten?" "alles!" Antwoord ik meteen. "dat van mij ook! en in welk restaurant eet je het liefst?" "Nando's." "dit gaat klikken" zegt hij lachend. "je lijkt net wel mijn eigen dochter!"
ik lach. dit is de eerste keer dat iemand echt tegen me praat, en het is meteen gezellig. het voelt zo... zo vertrouwt.

"ik weet het! ik neem jou!" roept hij. wat?! oh my god! iemand wil mij! iemand vind mij leuk! iemand... adopteerd me...!

***

ik sta voor een groot huis. het ziet er gezellig uit.

"kom maar binnen hoor" Niall. ehm... pap. ik grinnik en loop naar hem toe.

"idt is de woonkamer" het is een hele grote, een gezellige woonkamer. "en dit is de keuken. mijn favoriete plek" grinnikt hij. ik lach. dit voelt zo geweldig. "wil je je kamer zien?" vraagt hij. "tuurlijk" glimlach ik.

"hier. deze kamer is van jou" zegt hij.

ik loop een grote kamer binnen. de muren zijn turqoise, mijn lievenling kleur. er staat een twee-persoon hemelbed in de kamer. een tv, een groot bureau, een computer èn een laptop. "wow, dit is geweldig" zeg ik. "vind je dit al geweldig?" zegt hij terwijl hij naar een deur loopt. hij maakt de deur open en ik zie een inloopkast. ik loop er naar binnen. dit is geweldig, echt fantastisch!"

"en dit je eigen badkamer" "wow Niall! ben je rijk ofzo!" roept ik blij. hij grinnikt.

"ja" zegt hij.

"ik wist niet welke maat je had dus we gaan een keer de stad in. ik heb al wel een jogging broek en sweater, waarschijnlijk te groot maar, het is iets om in te slapen vanacht" glimlacht hij. hij is zo lief. ik ben hier nog niet eens 5 minuten en ik voel me nu al thuis. "bedankt" zeg ik met een glimlach.

~

we zitten samen op de bank tv kijken, naar The voice of England.

"wil je chips?" vraagt Niall opeens. "naturrlijk. hoef je voortaan niet meer te vragen, je weet het antwoord toch wel" knipoog ik. hij grinnikt. "je zou zou mijn echte kind kunnen zijn" zegt hij. hij loopt naar de keuken. ik had gezien dat hij een vleugel had dus loop ik ernaartoe en ga erachter zitten. ik begin met spelen. mijn vingers glijden over de toetsen alsof ze een weg proberen te zoeken. een weg naar geluk, naar mijn moeder, en mijn nieuwe familie. dan bedenk ik me opeens dat er een tekst in mijn moeders dagboek stond. een songtekst, ze schreef leidjes. ik had het overgeschreven op een ander briefje vandaag. ik haal het briefje uit mijn broekzak en kijk ernaar.

"je kunt echt heel mooi piano spelen Jes!" zegt Niall die de woonkamer in komt lopen. "dank je" zeg ik met een glimlach en ik stop het briefje snel terug in mijn broekzak en loop naar de bank.
"Ik wouw dat ik ook zo kon zingen..." Zucht ik. "Zing eens iets dan" zegt Niall. "Wat? Nee, echt niet Nialler!" Zeg ik. "Ik ben moe, ik ga slapen" zeg ik. "Is goed. Welterusten" "welterusten" ik loop naar boven.
Boven doe ik de joging broek en sweaters aan en kruip in bed. Dit is het beste van wat me allemaal had kunnen overkomen!

beetje kort, i know! volgende wordt langer! I promise!

Xxxx