UnOrdinary

Chap4: Friends?

Joreal

The sun was about to shine when I woke up. Maaga ang start ng class ko ngayon that's why 5:00 a.m. gising na ako. I need to go to school by 6. So nagmadali na akong bumangon at nag ayos para sa pag alis ko.

"Good morning Lo" bungad ko kay lolo ng pagkababa ko mula sa 2nd floor.

"Oh. Hija, ang aga mo naman ata ngayon?"

I grab one pancake and take a small bite before I answer my grandfather. "Maaga ang schedule ko ho ngayon Lo so I need to woke up early"

"Ah. I see. By the way, how's your first day? Wala bang nagtangkang mang bully sayo sa bago mong eskwelahan?" my grandfather knows me very well. Kaya alam nyang may nangbubully sakin sa school dahil nga gusto ko isa lang akong ORDINARYONG estudyante pagdating sa eskwelahan. Why? Simple lang. I don't want so much attention. Pag nalaman ng mga kaklase ko na isa akong anak ng isang mafia o ng isang pinakamalakas na negosyante, tiyak, di na matatahimik ang buhay ko. Mas gugustuhin ko pang mabully ng pangsaglitan kesa pagkaguluhan at pag usapan. Dahil once na may nangbully sakin, umasa na kayo, di na sya makakabalik sa eskwelahan. Remember? My parents and grandparents have a power to do what they want. Pero para maranasan kong maging isang normal, pinatigil ko na kila dad ang gawain iyon at gagawin lang nila ulit yun kung sobrang pangbubully na ang ginagawa sakin. Even though I have a strength to protect my self, hindi ko sila pinapatulan, dahil para sakin, isa lang silang normal na tao at hindi nila alam kung sino ang binabangga nila.

"Wala naman Lo. And Im already 17 years old, I can handle my self"

"Yeah. I know. I know" umakto pa sya na parang sumusuko sa kasalanang nagawa nya. "But I know you, kahit na binubully ka na, wala ka paring pakielam. Tsaka ka lang magsaaabi samin o sa mga magulang mo kung sobra na ang pangbubully nila sayo"

"Don't worry Lo. This time, I can play they're games"

"That's my Hija. Ok. You can go now. Baka malate ka pa. Ingat sa byahe" kahit kailan talaga. Ang sweet ng Lolo ko. I'm lucky to have them. And also my parents even they are slightly strick.

At school....

Introduction to computer and keyboarding pala ang 1st subject ko ngayon. So I need to find where is the computer lab located.

Habang naglalakad ako, bigla na lang may nangalabit sakin. And I wonder who was that. Pagkalingon ko..

"Hey P.A., remember the deal?" oh. Ang "boss" ko nga pala. Psh.

"Bakit sya kinakausap ng leader ng black syndicate?"

"You heard it right? P.A. sya ni kenj my loves"

"Oh I see. Pero kahit na! P.A.? As in personal alalay? My God! Edi malamang sa alamang, lagi dapat syang kasama ni Kenj right?"

"Well. Absolutely right"

"I wish ako na lang ang P.A. nya. Uwaaah!"

And I wish it too. Psh.

"Yes. May iuutos ka ba boss?" inemphasized ko pa ang boss para mas feel nya.

"Don't call me boss. Call me master"

My gosh. Thank God mahaba ang pasensya ko. Hmp.

"Ok master" ngayon ko lang napansin, nag iisa lang sya ah. Wala syang kasamang iba.

"Sounds great. Btw, this is my notebook"

"So? I don't effin' care" pero  syempre di ko sinabi yan.

"Ano hong gagawin ko dyan master?"

"Answer all the bullsht homeworks there" what?!

"What?! Ang pagkakaalam ko P.A. mo lang ako hindi taga sagot ng mga homeworks mo" wait, did  I say that out loud?

"What.did.you.say.?" okay. Nasigaw ko nga. Minsan utak mag isip ka ng tahimik ah wag mong idadamay ang bunganga ko. Yan tuloy bigla bigla na lang akong nagsasalita ng wala sa oras. Pahamak amp.

"Err, sorry. I mean, yeah I will do it later"

"Later? No. I need it now. So answer it ASAP. I need it after 2 hours. I will meet you in the basketball court. Go"

ARGH! SOMEDAY I CAN BREAK YOUR FACE INTO PIECES ASSWHLE!

Room...

Kenj

Pagkatapos kong ibigay ang notebook ko sa p.a. ko, she need to answer all the bullsht homeworks there, which is kanina lang sakin binigay ni Jacob yun, coz' kahapon nag skipped classes ako, dumiretso na ako sa headquarters ng mga black syndicate kung saan kanina pa naghihintay ang mga gang mates ko. Pano kami nagkaron ng headquarters sa loob ng university? Simple lang. Because of powers.

"Bro! Wazzup! San ka galing?" bungad sakin ni Jacob.

"Binigyan ko lang ng unang trabaho ang p.a. ko"

"Ah. I see. Nga pala, may bagong underground battle na gaganapin sa sabado. Ano guys? Punta tayo?"

Underground battles. Buwan buwan ginaganap sa isang tagong lugar na kung saan ang dalawang grupo ng mga gangsters ay naglalaban para sa pera o kung anong gustong kapalit ng isa. In short, pustahan.

"Kailan pa ba tayo umurong dyan? Ngayon pa nga lang nangangati na ang mga kamao ko" drake, nagyayabang nanaman ata tong isang to.

Joreal

Kainis, hindi na ako nakapasok sa computer subject ko dahil inuna ko pa tong homework ng ugok na yun. Takte. Homework na nga eh, so it means kahapon pa ibinigay ang assignment na to at hindi nya manlang nakuhang sagutan? What an asswhle.

"Hi Joreal!"

Kahit na busy ako sa pag sagot sa homework na to, di na ako nagulat sa babaeng tumawag ng pangalan ko. Remember? I'm a daughter of a mafia so nasa dugo ko na ang mailap at makiramdam sa paligid dahil kung lalampa lampa ako, tiyak di na ata ako buhay ngayon.

Sinulyapan ko lang sya ng tingin at ibinalik ang atensyon ko sa pagsagot ng mga homework na  to. Good for me, kahit papano nagaaral parin ako ng maayos.

"So what'ya doin'?" what an accent.

"Kinakain ko yung papel. Gusto mo saluhan mo ko?" with a sarcastic voice.

"Hahaha! That's why I like you, that attitude of yours. Mwaahah" Oh God. Ang creepy nya. My goodness.

"Shut up." di ba obvious? Sinasagutan ko tong papel. The heck.

"Hihih. Hmm. Kanino yang notebook? Kasi kahapon nung nag lecture tayo sa personality development subject di naman ganyan ang notebook mo eh"

Di ba sya mawawalan ng tanong?

"Kanino pa ba? Edi sa master ko"

"Oh.." at sa di ko malamang kadahilanan, yung ngiti sa mukha nya kanina lang eh biglang naglaho.

"About sa kanya, Im so sorry. Kung di dahil sakin edi sana di mo sya nasagot ng ganun at di ka nya pag iinitan ng ganyan but at the same time, thank you din kasi kahapon naramdaman ko rin na kahit papano eh may concern pa pala sakin" and a weak smile form to her face. But I can feel her sadness.

Tss. Baka mamaya umiyak pa to sa harapan ko at pagkamalan pa ako child abuse.

"Psh. Welcome" labas sa ilong kong sabi dito and because of that, unti unti nanamang may mga ngiting namumuo sa kanyang mga labi.

"Soooo....friends?" ang bilis nyang magbago ng mood ah. Yung ngiti nya ngayon, nakakahawa. I hate to admit it pero, unti unti narin akong napapangiti.

"Friends"