The Heart Doctor ✔

Chapter 2: Steph & Ken

 “Hoy! Isabellita” Maria Stephanie Torres, she’s my sister from a different mother one of my besties.

“Where have you been? You didn’t even call me!” I kinda hate her,dahil parang bula biglang nawala! Ni text, tawag, wechat, line, kakao talk, o sa mga social networking site hindi nagparamdam! Pero may napansin ako parang tumaba? Aish basta! blooming na blooming ang lola. Kagagaling lang ng leave mga one month din yun. Buti pa siya granted mag-leave.

“Di moko na miss?” taas kilay niyang tanong.

“Hindi, ESSSSS----tephania. Mustah nah?” Anyare nawala ang hate ko? Matitiis ko ba ‘to? Hayyss.. Isabellita, parang ang tanda ko na ‘yata? Esstephania sakanya, kailangan talaga maraming ‘s’ pagsinabi ko ang pangalan niya, pa ‘slow-mo’ effect kung baga!  Makaluma ang tawagan namin pero makabago talaga ang aming pangalan. Napagtripan na ganyan ang tawagan namin eh.

“Good. Gimik tayo ngayon hah!” Kung makapang-invite kala mo walang duty? Pero may magagawa pa ba ako? “I won’t take no for an answer Isabellita!” see? Death threat na ‘yan para sa akin.

“Sige! Ang sama mo!” Katamad pa naman ngayon at on-call pa ako! Well, may solution naman diyan eh. Pero mas mabuti pang 24 hours dito sa hospital kay sa isang lugar na maingay.. amoy alak at ang mga taong halos lahat wala sa tamang pag-iisip . Palibhasa kasi second home, palagi kasing na sa Clubs or Bars tama bah? Anu tawag dun?

“I know~ Latur!” She just winked at me and take off. Parang hindi doctor makaasta. Kung ako pasyente nun maniniwala ba  ako dun? I doubt it. But Steph is really good at her choosen field.

Roaming Time ngayon. It means bumibisita ako sa aking mga pasyente bata, matanda, taba all humantypes (katamad mag-enumerate eh). Buti nalang walang naka-schedule na magpapa-check-up at buti nalang talaga naka flat-shoes ako. Chineck mo na ang iba kong mga pasyente before the recently operated. Pumunta na ako sa Children’s Section, 3rd floor ng ospital. I stop by the nurse’s station.

“Hi, Doc.Ganda” may gosh dapat na talaga silang mag-pacheck-up ng eye visions. “Mambola? Wag ako uyy!” natatawa kong sagot, nako la-laki ulo ko dito baka sumabog pa dahil sa kakasabi nila ng ganyan o ganto.

‘Flattered na flattered ako. Thank you!’ sabi ko pero sa isipan lang. Di makapal mukha ko at di rin ako maganda. Blush-on lang makapal. Maputla kasi ako, medyo anemic (medyo lang naman), dahil kulang sa tulog at pahinga.

“Uhm, data of findings ni Bandoy, yung na-operahan kagabi?”

“Ito po Doc. She was transferred from the recovery room. She’s doing well.” I was just scanning the findings and results. Vital statistic, good. Yes, all is well.

“That’s good. Thanks.” binigyan ko siya ng ngiti at with that I enter the station to drink a glass of water. I need it gutom na ako, I don’t eat breakfast and my lunch time is around three in the afternoon, now what kind of life is that? Perks of a doctor, ha-ha-ha. Not the sarcasm in there.

“Ang ganda talaga ni doc nuh?” ‘Paulit-ulit?Unli?’

“Ambait pah”

“Ang smart pah. Daming achievements.”

“Swerte ng magiging bf niyan For sure.”  

‘Ayy thank you ha’ sa isip ko. Nachi-chikahan. Like Hello? I heard you! I’m still here? Loud and Clear.  At ang topic paulit-ulit, ilang years na ba yan? I think two, hinding-hindi sila nagsasawa, para lang may mapag-usapan lang sa boring na life.

Nag-grand exit ako. Umalis na ako sa station at nagsimulang hanapin ang kwarto ng pasyente

R3320? “BANDOY,Angela” Ito yun. I knock the door twice, yes I counted it.