The Heart Doctor ✔

Chapter 23: Away

I gotta say something I've been thinking about.

I can't wait to lay around with you.

And tell you all the secrets I've been keeping to myself.

It's been awhile since I've felt butterflies.

Do you feel the same way too?

If every single second could last that much longer.

Would you hold me?

 

And kiss me again underneath the moonlight.

You're more than a friend, oh.

I knew it from the first sight, yeah.

Hold me, feel my heart beat.

Put your arms around me.

And kiss me again

And kis—

Pinatay ko agad ang radyo, maganda sana yung umpisa ng kanta. May sabit lang sa chorus, may maaalala ako e. I accelerated my speed and focus on the driving not on him.

**

Linanghap ko ang sariwang hangin. It’s good to be home. Lumabas ako sa kotse, bago paman pumasok sa loob ng bahay dumiretso muna ako sa dalampasigan. Hinubad ko ang sapatos ko at tumatakbo  sa dalampasigan para salubungin ang hapas ng alon.

Ramdam ko ang tubig sa mga binti ko,dun ko lang napagtanto na basang basa na ako. Ngayon ko lang rin napagtanto na wala akong dalang mga damit, tanging mga importanteng bagay lang. But who cares, I, myself having a weekend-free-of-stress vacation.

“YES!” I might say, ngayon ko palang to nae-experience ever since. I spend almost half of my life, studying and working. Bummer, I missed that much? Paniniwala ko kasi: Kailangan talagang magsikap, bago magpakasaya. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganito, yung kalayaang gustong-gusto mong matamasan. Yung feeling din na, gusto mong makalayo sa fast city life. Yung gusto mo lang lumayo and take a break away from the colliding stuff and that you really wanted get out of those dramas and whatnots.

 I’m freaking soaked, bumalik ako sa dalampasigan (hindi ko narealize na malalim-lalim na pala) para magpatuyo--- air dry , mahangin kasi. Sayang kung di gagamitin ang wind energy e. Nung medyo hindi na ako basa, kinuha ko ang sapatos at naka-yapak lumakad pabalik sa bahay. Pinindot ko ang lumang doorbell, lakas kasi manglock ang mga tao dito.

“Himala.” Niyakap niya ako, gumanti rin ako. Kinaladkad niya agad ako papuntang kusina at pina-upo, wala pa sila? Ang mga kasambahay pa kasi ang nandito.

“Wala pa sila, Ma?” Tanging ang mga magulang at ang mga grandparents ko ang nakatira dito. Ang mga kapatid ko naman, ay pumupunta lang dito every weekend kasi nga every weekend is family day. Retired na ang Papa ( I call him Tatay, whenever I feel it) at ang pinakamatandang anak niya ang nagmamanage ng companya, hindi naman ‘to gaanong malaki , katamtaman lang. Hindi katulad nung kila Ramos. Ay hindi pala katamtaman.

Speaking of Ramos, ba’t Ramos na naman ang tawag ko sakanya? Ganito ba kapag naiinis? Tumakas na nga ako sa kanya e.

“ Ikaw kaya ang maaga. Buti naman naliwanagan ka at pumunta sa tamang landas!” Napakunot ang noo ko dun.

 “May  nakalimutan ka ba?” Wala naman , ‘yung magdala ng extrang damit pero may damit naman ako dito. Umiling ako na nakakunot ang noo. Tumango siya  at umiling rin. Tinignan niya ulit ako mula ulo hanggang paa.

“And what happened to your eyes?” Ugh, tell me about it --my eyes. The proof of being stress lately. Nangangati na ako, ah. Tumayo na ako, umakyat para papunta sa kwarto.  Hindi pa man ako nakakalayo sa kusina ng tinawag niya ako.