The Nerd and The Badboy - Larry Stylinson

One

"Gemma. Bedankt voor alles." Zeg ik. Mijn zus glimlacht en geeft mij een knuffel. "Geen dank, Marcel." Zegt ze. "Je bent mijn kleine broertje. En zussen doen alles voor hun broertjes."

Ik rol met mijn ogen. "Gem, ik ben groter dan jou. Je bent misschien wel ouder maar-" Ze begint te lachen en laat me, eindelijk, los. "Kom, we gaan naar binnen."

Naar de campus. Ik zucht diep en trek de koffer achter mij aan. Gemma neemt mijn andere koffer mee. Samen lopen we naar binnen.

Een koele lucht en pratende mensen komen ons tegen moet. Ongemakkelijk kijk ik om me heen. Er zijn echt veel nieuwelingen. "Kijk, daar staan de lijsten!" Gemma wijst naar een groot blad op de muur waar de lijsten, voor de kamers, opstaan.

Vrolijk loopt ze daar op af. Sjokkend loop ik achter haar aan. Ik zet mijn bril wat rechter op mijn neus en zoek op het blad naar mijn naam. "Hier sta ik!" Ik tik mijn vinger op de muur. "Kamer 464. Vierde verdieping. Niet slecht." Ik knik goedkeurend.

"Laten we nu maar de sleutel gaan halen!" Zegt mijn zus opgewonden. Zo doet ze nou altijd! Over alles vrolijk zijn. Ze is altijd over alles zo... positief. Haar eigenschap heeft me bij sommige tijden wel geholpen.

Sinds ik erachter ben gekomen dat ik homo ben, negeerden mijn ouders me. Ze gaven me gelukkig wel onderdak, eten en dat soort dingen, maar ze zeiden geen enkel woord tegen mij.

Behalve Gemma. Ze troostte me. Schermde me op school. En tegen mijn ouders. Ze gaf me hoop. Liefde. Vertrouwen. Ze kickte me af toen ik ging snijden. Ze was een soort beschermengel voor me. Maar dit keer kon ze mij niet beschermen.

"Marcel!" Ik waak uit mijn trance. "Hè?" Ze lacht hardop. "Je was even van de aarde. Ik heb de sleutels al gehaald." Ze houdt de sleutels voor mijn ogen en rinkelt ermee.

"Kom op! Laten we naar je kamer gaan!" Ik zet mijn bril weer rechter op mijn neus, die er steeds van af glijdt, adem diep en loop achter haar aan naar de liften.