Als ik in mijn kamer kom plof ik moe op bed. Ik zucht. Wat een avond. Het maakt allemaal nog erger dat ik een kamer met hem moet delen. Serieus, waarom?
Sloffend ga ik naar de badkamer. Als ik onder de douch stap zie ik Louis' shampoo. Ik wil het pakken en er aan ruiken. Geschrokken van mijn gedachten zet ik het water veel te heet aan. "Shit, heet!" Mopperend ga ik er weer uit. Dan maar geen douche. Ik ga naar de woonkamer en zie dat Louis op de bank zit en pizza zit te eten. Ik blijf stilstaan.
"Wat?" vraagt hij grommend.
Ik haal mijn schouders op en loop naar de keuken om cola te drinken. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik en mijn spieren spannen aan. "Hey, rustig aan, man." zegt Louis. Ik draai mij om en knijp mijn ogen tot spleetjes. "Wat wil je?" vraag ik hem. Waarom doet hij opeens zo aardig alsof er niks is gebeurt? Ik vertrouw hem nog steeds niet.
"Niks." zegt hij schouderophalend. "Ik wou alleen even sorry zeggen."
"Oké?" Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. "Dus?"
"Sorry wat ik allemaal heb geflikt. Zal niet meer gebeuren. Is alles nu goed?"
"Uh..."Stomverbaasd kijk ik hem aan. Ik verdrink straks nog echt in zijn ogen. En waarom zijn zijn lippen zo perfect? "Ik denk het..."
"Mooi zo!" Grijnzend pakt hij mijn hand en schudt er mee uitbundig. Zijn hand is warm. "Laten we het gaan vieren met wat pizza!"
Ik ben nog steeds verbaasd. Verbaasd en geschokt. Is dit echt of is dit een droom? Ik volg hem naar de woonkamer waar de pizza staat.
"Uh, Lou?" vraag ik aarzelend en sla dan een hand voor mijn mond. Zei ik dat nou serieus? Lou? Louis draait zich om met een vreemde blik. "Hoe noemde je me net?" vraagt hij, bijna dreigend.
"S-sorry." stotter ik. "Het floepte er zo uit..." Dit is zo stom van mij. Ik kan mezelf wel slaan.
Zijn ogen verzachten en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. "Het is oke. Ik vind het wel goed als je me zo noemt."
"Wat ik dus wou zeggen, is dat het al 10 uur s'avonds is en dat ik wil slapen, aangezien ik kapot ben." zeg ik. Louis lijkt teleurgesteld maar dan knikt hij. "Ik snap het. Welterusten dan maar."
Met een flauwe glimlach loop ik van hem weg. Ik voel zijn ogen nog in mijn nek prikkelen voordat ik in mijn slaapkamer ben en het op slot doe. Misschien is het toch niet zo erg om met hem een kamer te delen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
