Yasemin Çiçekleri

6 . Bölüm

"Yasemin!" Çok yakından gelen sesle hangi ara kapadığını bilmediği göz kapaklarını açtı. Genç kız şu an rüyada olduğunu varsaydı. İsmini üçüncü kes aynı erkeksi sesten duyunca yavaşça arkasında ki gence döndü. Yüzü en son konuşmalarında gördüğü gibi yakışıklıydı. Gözlerin de sevince bağlı mutluluk vardı. Adamın gözlerinde ki mutluluk gibi kendi gözünde ona olan özlemi okunuyor mu acaba? düşünmeden edemedi. İstanbul 'a geldiği günden beri bir kere düşünmüştü. Daha sonra aklının, kalbinin ucra köşelerinden bile geçmemişti. Aklını kurcalayan biri vardı. Bir yenisine daha hele ki bu onun enkazıysa... Ona hiç gerek yoktu.

Uzun zamandır ağzına almadığı isim dudaklarından dökülüyordu."Emre..."

Adının o güzel dudaklardan dökülmesini dinledi. Şiir gibi,romantik bir şarkı gibi... sanki şölendeymiş gibi hissettiriyordu. Genç kız koştuğundan dolayı terliydi. Yüzündeki ıslaklık ve vücuduna yapışan elbiselerinden öyle olduğu anlaşılıyordu. Normal şartlarda iğrenmesi gereken görüntüye beğeniyle bakıyordu. İki haftadır görmediği güzeli şimdi karşında duruyordu. Oysa ki daha önceleri aklına hiç gelmemişti. Her şeye rağmen özlediği yüze bakıyordu. Bir an ne konuşacağını bilemedi. Kız ne konuşması gerektirdiğini unutturmuştu. Keşke yaşattıklarınıda unutturabilseydi. "Nasılsın?"

Genç kız anlamamışcasına sevdiği adama bakıyordu. Hala öyle mi? Onu kendisi de bilmiyordu. Fakat sorduğu sorunun çok saçma olduğunun farkındaydı. "İyiyim." Kısaca kestirip attı. Karşılık olarak onun nasıl olduğunu sormamıştı. Sormayı delicesine istesede bir kuvvet onu engelliyordu. Emre yi tekrar sevmek, kırılan kalbini tekrar parçalara ayırmak istemiyordu. " Sen... senin ne işin var burda? " Aklına, kalbine hikamet etmeyen soru dudaklarından izinsizce çıkıverdi.

" Senin gibi ben de uzun süre buradayım..." Kızın gözlerinde bir kıpırtı aradı. Umutlarını bulamadı. Ela gözler oldukça ifadesiz duruyordu. İçi sinirle doldu. İstifini bozmadan aynı ses tonuyla devam etti."Marmara Üniversitesini kazandım."

Yasemin duyduğu Üniversite adıyla dumara uğradı. Bu olmamalıydı. Onunla aynı şehirde, aynı Üniversite de olması demek sürekli bir araya gelmeleriydi. Emre'yi her gördüğünde yaşadıkları aklına gelecekti. Genç adamdan uzaklaştı. "Senin adına sevindim. Gitsem iyi olacak!" Emre'ye arkasını döndü, koşarak yanından ayrıldı. Ne düşündüğünü, ne hissettiğini bilmeden sadece koşuyordu. Kaçmak ,yok olmak istiyordu. Hepsi boşaydı. Kaçmak istemediklerini daha çok dibinde bitiyordu.

Eğer orada durmaya devam etseydi, yelkenleri suya indirip hiç bir şey olmamış gibi hiç kimseyi umursamadan devam edebilirdi. Öyle bir şeye kalkışmış olsaydı... Her şey fiyaskoyla sonuçlanırdı. Belki sevdiği adamı kazanırdı ama yanında duran çoğu kişiyi kaybedeceği kesindi. Bir yanlış kişi tüm doğru kişileri yok ederdi ve elinde sadece etkisiz eleman sıfır kalırdı.

Yasemin başını sağa sola salladı. Böyle bir şey asla olmayacaktı. Sevmiş ve bitmişti. Hayatında ona yer yoktu. Aklı bunları söylüyordu. Peki ya kalbi..? İşte orası kuytu karanlıktı. Ne yapacağını bilmiyordu. İşler iyice sarpa sarmaya başlamıştı. Karışık olan kafası şimdi daha fena oldu. Koca bir sabır diledi Allah tan. Sabır... Buna çok ihtiyaç duyacaktı. Hem şu an için hem de gelecek için.

Yasemin kan ter içinde apartmanda içeriye girdi. Asansörü es geçti. Yaptığı sporun hakkını vererek üçüncü kata merdivenlerden koşarak çıktı. Sonunda evinin kapısının önüne gelmişti. Yine ve yine yürüyüşe çıkmadan önce anahtarını almayı unutmuştu. Oflayarak elini zile götürdü. Uzun çalışlardan sonra kapı açıldı.

"Hoşgeldin güzel ses."

Duyduğu erkek sesiyle eğik olan başını kaldırdı. Batuhan ona gülümseyerek bakıyordu. Yasemin de enişte dediği adama aynı karşılığı verdi. Ayakkabılarını çıkarıp içeriye geçti. "Asıl sen hoşgeldin evin yedek üyesi." İstanbul'a geldiklerinden bu yana Batuhan neredeyse hergün burdaydı. Bazen geceleri -salonda uyumak şartıyla - kaldığı bile oluyordu. İstanbul gibi tehlikeli bir yerde iki güzeli tek bırakmak istemiyordu. Biri sevgilisi diğeri kardeşi yerine koyduğu arkadaşı. İki değer verdiği insan... onlardan daha önemli ne olabilir ki?